Βρετανική Αυτοκρατορία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Xaris333 (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 198:
Στις εναπομείνασες βρετανικές αποικίες στην Αφρική, εκτός από τη Νότια Ροδεσία, χορηγήθηκε ανεξαρτησία μέχρι το 1968 (''δείτε τον χάρτη''). Η βρετανική αποχώρηση από το νότιο και ανατολικό τμήμα της Αφρικής ήταν περίπλοκη λόγω του πληθυσμού λευκών εποίκων της περιοχής, ιδιαίτερα στη [[Ροδεσία]], όπου οι φυλετικές εντάσεις οδήγησαν τον πρωθυπουργό [[Ίαν Σμιθ]], σε μια μονομερή διακήρυξη ανεξαρτησίας από τη Βρετανική Αυτοκρατορία το 1965.<ref>[[#refJames2001|James]], σ.&nbsp;618.</ref> Η Ροδεσία παρέμεινε σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου μεταξύ του μαύρου και λευκού πληθυσμού της, έως τη συμφωνία του 1979, με την οποία επανήλθε προσωρινά σε αποικιακό καθεστώς μέχρι το επόμενο έτος, οπότε έγιναν εκλογές υπό βρετανική επιτήρηση και ο Ρόμπερτ Μουγκάμπε έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός του νέου ανεξάρτητου κράτους της [[Ζιμπάμπουε]].<ref>[[#refJames2001|James]], σσ.&nbsp;620–621.</ref>
 
Στη Μεσόγειο, ο αγώνας που διεξήγαγαν οι [[Εθνική Οργάνωσις Κυπρίων Αγωνιστών|Ελληνοκύπριοι]] έληξε (το 1960) με την Κύπρο ανεξάρτητη και το Ηνωμένο Βασίλειο να διατηρεί τις στρατιωτικές βάσεις του στο [[ΑκρωτήριΔυτική ΚύπρουΠεριοχή Κυρίαρχων Βάσεων|Ακρωτήρι]] και τη [[ΔεκέλειαΑνατολική Περιοχή Κυρίαρχων ΚύπρουΒάσεων|Δεκέλεια]]. Στη Μάλτα χορηγήθηκε ειρηνικά ανεξαρτησία από το Ηνωμένο Βασίλειο το 1964, αν και είχε τεθεί το 1955 η ιδέα για ένταξη στη Βρετανία.<ref>[[#refSpringhall2001|Springhall]], pp.&nbsp;100–102.</ref>
 
Τα περισσότερα εδάφη του Ηνωμένου Βασιλείου στις [[Καραϊβική|Δυτικές Ινδίες]] απέκτησαν ανεξαρτησία μετά την αποχώρηση το 1961 και το 1962 της [[Τζαμάικα]] και του [[Τρινιντάντ και Τομπάγκο|Τρινιντάντ]] από την [[Ομοσπονδία Δυτικών Ινδιών]], που ιδρύθηκε το 1958 σε μια προσπάθεια να ενωθούν οι βρετανικές αποικίες της Καραϊβικής κάτω από την ίδια κυβέρνηση, και η οποία κατέρρευσε μετά την απώλεια των δύο μεγαλύτερων μελών της.<ref name="knight14">[[#refKnight1989|Knight & Palmer]], σσ.&nbsp;14–15.</ref> Τα [[Μπαρμπάντος]] απέκτησαν την ανεξαρτησία τους το 1966 και τα υπόλοιπα νησιά της ανατολικής Καραϊβικής στις δεκαετίες του 1970 και του 1980,<ref name="knight14"/> αλλά η [[Ανγκουίλα]] και τα [[Τερκς και Κέικος]] επέλεξαν να επανέλθουν υπό τη βρετανική εξουσία, ενώ είχαν ήδη αρχίσει οι διαδικασίες για την ανεξαρτησία.<ref>[[#refClegg2005|Clegg]], σ.&nbsp;128.</ref> Οι [[Βρετανικές Παρθένοι Νήσοι]],<ref>[[#refLloyd1996|Lloyd]], σ.&nbsp;428.</ref> οι [[Κέιμαν Νήσοι]] και το [[Μοντσερράτ]] επέλεξαν να διατηρήσουν τους δεσμούς με τη Βρετανία.<ref>[[#refJames2001|James]], σ.&nbsp;622.</ref> Η [[Γουιάνα]] απέκτησε την ανεξαρτησία της από τη Βρετανία το 1966. Η τελευταία αποικία της Βρετανίας στην αμερικανική ήπειρο, η [[Βρετανική Ονδούρα]], έγινε μια [[αυτοδιοίκηση|αυτοδιοικούμενη]] αποικία το 1964 και μετονομάστηκε σε [[Μπελίζ]] το 1973, επιτυγχάνοντας την πλήρη ανεξαρτησία το 1981. Μια διαφωνία με τη Γουατεμάλα έναντι των απαιτήσεών της προς την Μπελίζ έμεινε άλυτη.<ref>[[#refLloyd1996|Lloyd]], σσ.&nbsp;401, 427–429.</ref>