Ναυμαχία των Σπετσών: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στις 8 Σεπτεμβρίου 1822 ο οθωμανικός στόλος, εκκρεμεί παραπομπή|προερχόμενος από τη [[Μονεμβασιά]], κίνησε προς ανεφοδιασμό του Παλαμηδίου στο Ναύπλιο, το οποίο πολιορκούσαν από στεριάς δυνάμεις του Δημητρίου Υψηλάντου και από θαλάσσης δυνάμεις της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας. Οι δυνάμεις των Οθωμανών, που αποτελούνταν από 94 πλοία υπό τον ναύαρχο Μεχμέτ Αλί Πασά, φθάνοντας στον κόλπο του Ναυπλίου βρέθηκαν αντιμέτωπες με τον στόλο των νησιών της [[Ελλάδα|Ελλάδος]] υπό τον ναύαρχο [[Ανδρέας Μιαούλης|Ανδρέα Μιαούλη]], που αποτελούταν από 56 πλοία και 16 πυρπολικά.<ref name="Sweetman" /> Ο ναύαρχος του ελληνικού στόλου έδωσε διαταγή να κινηθεί ο στόλος προς το εσωτερικό του [[Αργολικός κόλπος|Αργολικού Κόλπου]] παρά την ακτή της [[Πελοπόννησος|Πελοποννήσου]], για να εγκλωβίσει εκεί τους πολυαριθμότερους και καλύτερα εξοπλισμένους Τούρκους, καίτοι το σχέδιό του θα μπορούσε να οδηγήσει σε καταστροφή.<ref>Ορλάνδος (1869), τόμ. Α΄, σελ. 308.</ref>

Προκειμένου, όμως, να αφήσουν τις Σπέτσες και την Ύδρα ανυπεράσπιστες στο έλεος των Οθωμανών, οι Σπετσιώτες πλοίαρχοι Ι. Τσούρπας, Δημήτριος Λάμπρου (ή Λεωνίδας) και Ιωάννης Γ. Κούτσης, καθώς και ο Υδραίος [[Αντώνιος Κριεζής]], αγνόησαν το σήμα του Ανδρέα Μιαούλη και αντί να τον ακολουθήσουν, επετέθησανεπιτέθηκαν εναντίον του οθωμανικού στόλου, αιφνιδιάζοντας τόσο τον εχθρό όσο και τους συμμάχους τους.<ref>Τρικούπης (1853–1857), τόμ. Α΄, σελ. 329.</ref>Η σφοδρότητα της ναυμαχίας έκανε το έδαφος να σείεται στην Ύδρα, από όπου όσοι παρακολουθούσαν τα γεγονότα έβλεπαν τόσο καπνό που νόμιζαν ότι οι Σπέτσες καίγονται.<ref>Πέτρος Μπίκος: «Ανδρέας Μιαούλης» εκδόσεις Στρατίκη, Αθήνα, 2003</ref>