Αυστροουγγαρία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 1.109:
Ο Aλεξάντερ Γουώτσον υποστηρίζει ότι «η μοίρα του καθεστώτος των Αψβούργων σφραγίστηκε όταν η απάντηση του Ουίλσον στο σημείωμα, που του είχε σταλεί δυόμισι εβδομάδες νωρίτερα, έφτασε στις 20 Οκτωβρίου». Ο Wilson απέρριψε την επιβίωση της δυαδικής μοναρχίας ως διαπραγματεύσιμο ενδεχόμενο. Σε ένα από τα [[Διάγγελμα δεκατεσσάρων σημείων|Δεκατέσσερα Σημεία]] του, ο πρόεδρος [[Γούντροου Ουίλσον]] ζήτησε οι εθνότητες της Αυστροουγγαρία να έχουν την «πιο ελεύθερη δυνατότητα για αυτόνομη ανάπτυξη». Σε απάντηση ο Αυτοκράτορας Κάρολος Α΄ συμφώνησε να επανασυγκαλέσει το Αυτοκρατορικό Κοινοβούλιο το 1917 και να επιτρέψει τη δημιουργία μιας συνομοσπονδίας με κάθε εθνική ομάδα να ασκεί αυτοδιοίκηση. Ωστόσο οι ηγέτες αυτών των εθνικών ομάδων απέρριψαν την ιδέα, δυσπιστούσαν απόλυτα προς τη Βιέννη και ήταν πλέον αποφασισμένοι να αποκτήσουν ανεξαρτησία.
[[File:Poprava vůdců rumburské vzpoury 1918.jpg|thumb|upright=1.1|Η εξέγερση των τσεχικών μονάδων στην Αυστρία το Μάιο του 1918 κατεστάλη βίαια. Θεωρήθηκε ως ανταρσία από τον κώδικα της στρατιωτικής δικαιοσύνης]]
Στις 14 Οκτωβρίου 1918 ο υπουργός Εξωτερικών Βαρώνος Ιστβαν Μπούριαν φον Ράγετς ζήτησε ανακωχή βασισμένη στα Δεκατέσσερα Σημεία. Σε μια προφανή προσπάθεια να αποδείξει καλή πίστη ο αυτοκράτορας Κάρολος εξέδωσε μια διακήρυξη («Αυτοκρατορικό Μανιφέστο της 16ης Οκτωβρίου 1918») δύο ημέρες αργότερα, που θα άλλαζε σημαντικά τη δομή του Αυστριακού κομματιού της μοναρχίας. Στις πολωνικές πλειοψηφικά περιφέρειες της [[Γαλικία (Ανατολική Ευρώπη)|Γαλικίας]] και της Λοδομερίας θα παραχωρείτο το δικαίωμα της απόσχισης από την αυτοκρατορία και γινόταν δεκτό να ενωθούν με τους εθνοτικά αδελφούς τους στη Ρωσία και τη Γερμανία για να αναστήσουν ένα πολωνικό κράτος. Το υπόλοιπο της Αυστριακής Αυτοκρατορίας μετατρεπόταν σε ομοσπονδιακή ένωση αποτελούμενη από τέσσερα μέρη - Γερμανικό, Τσέχικο, Νοτιοσλαβικό και Ουκρανικό. Κάθε ένα από αυτά θα το κυβερνούσε ένα εθνικό συμβούλιο, που θα διαπραγματευόταν το μέλλον της αυτοκρατορίας με τη Βιέννη. Στην [[Τεργέστη]] επρόκειτο να δοθεί ειδικό καθεστώς. Καμία τέτοια διακήρυξη δεν μπορούσε να εκδοθεί στην Ουγγαρία, όπου οι Ούγγροι αριστοκράτες εξακολουθούσαν να πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να υποτάξουν τις άλλες εθνικότητες και να διατηρήσουν το «Ιερό Βασίλειο του Αγίου Στεφάνου».
Ήταν νεκρό γράμμα. Τέσσερις ημέρες αργότερα, στις 18 Οκτωβρίου, ο υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, Ρόμπερτ Λανσινγκ, απάντησε ότι οι Σύμμαχοι είχαν πλέον αποδεχθεί τα δίκαια των Τσέχων, των Σλοβάκων και των Νότιων Σλάβωνς. Ως εκ τούτου ο Λάνσινγκ είπε ότι η αυτονομία των εθνοτήτων - το δέκατο των Δεκατεσσάρων Σημείων - δεν ήταν πλέον αρκετή και η Ουάσιγκτον δεν μπορούσε πλέον να ασχοληθεί με τα Δεκατέσσερα Σημεία. Στην πράξη μια [[Τσεχοσλοβακία|προσωρινή κυβέρνηση της Τσεχοσλοβακίας]] είχε προσχωρήσει στους Συμμάχους στις 14 Οκτωβρίου. Οι Νότιοι Σλάβοι και στα δύο τμήματα της μοναρχίας είχαν ήδη ταχθεί υπέρ της ενοποίησης με τη Σερβία σε ένα μεγάλο Νότιο Σλαβικό κράτος μέσω της [[Διακήρυξη της Κέρκυρας|Διακήρυξης της Κέρκυρας του 1917]] που υπέγραψαν μέλη της Γιουγκοσλαβικής Επιτροπής. Πράγματι οι Κροάτες είχαν αρχίσει να αγνοούν τις εντολές από τη Βουδαπέστη από τις αρχές Οκτωβρίου.
Η απάντηση του Λανσινγκ ήταν στην πραγματικότητα το πιστοποιητικό θανάτου της Αυστροουγγαρίας. Τα εθνικά συμβούλια είχαν ήδη αρχίσει να ενεργούν λίγο-πολύ ως προσωρινές κυβερνήσεις ανεξάρτητων χωρών. Με την ήττα στον πόλεμο επικείμενη μετά την ιταλική επίθεση στη μάχη του Βιτόριο Βένετο στις 24 Οκτωβρίου, οι Τσέχοι πολιτικοί ανέλαβαν ειρηνικά τη διοίκηση στην Πράγα στις 28 Οκτωβρίου (αργότερα κήρυξαν τα γενέθλια της Τσεχοσλοβακίας) και ακολούθησαν σε άλλες μεγάλες πόλεις τις επόμενες ημέρες.
== Η διάλυση της αυτοκρατορίας ==
| |||