Ριχάρδος της Υόρκης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
CHE (συζήτηση | συνεισφορές) Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
{{σε χρήση}}
{{Infobox Royalty
| όνομα = Ριχάρδος της Υόρκης
Γραμμή 30 ⟶ 31 :
| υπογραφή =
}}
Ο '''Ριχάρδος της Υόρκης, 3ος δούκας της Υόρκης''' ή '''Ριχάρδος Πλανταγενέτης''' (''Richard of York'', [[21 Σεπτεμβρίου]] [[1411]] - [[30 Δεκεμβρίου]] [[1460]]) κορυφαίος Άγγλος ευγενής ήταν γιος του [[Ριχάρδος του Κέμπριτζ|Ριχάρδου του Καίμπριτζ]] και της [[Άννα Μόρτιμερ|Άννας Μόρτιμερ]], μικρότερος αδελφός της [[Ισαβέλλα Πλανταγενέτη|Ισαβέλλας Πλανταγενέτη]].
<ref>Richardson IV 2011, pp. 400–404</ref> Η σύγκρουσή του με τον [[Ερρίκος ΣΤ΄ της Αγγλίας|Ερρίκο ΣΤ΄ της Αγγλίας]] σήμανε και την έναρξη του εμφύλιου [[Πόλεμος των Ρόδων|πολέμου των Ρόδων]] που κυριάρχησε στην [[Αγγλία]] ολόκληρο τον 15ο αιώνα. Ο ίδιος δεν έγινε ποτέ βασιλιάς κάτι που κατόρθωσαν οι δύο γιοι του [[Εδουάρδος Δ΄ της Αγγλίας]] και [[Ριχάρδος Γ΄ της Αγγλίας]].
Ο Ριχάρδος καταγόταν και από τους δυο του γονείς από τον [[Εδουάρδος Γ΄ της Αγγλίας|Εδουάρδο Γ΄ της Αγγλίας]], ο πατέρας του ήταν γιος του μικρότερου γιου του Εδουάρδου Γ΄ [[Εδμόνδος του Λάνκλεϋ|Εδμόνδου του Λάνκλεϋ]] κάτι που τον έφερε στις ψηλότερες θέσεις της αριστοκρατίας. Η μητέρα του Άννα Μόρτιμερ ήταν δισέγγονη του [[Λάιονελ της Αμβέρσας]] δεύτερου γιου του Εδουάρδου Γ΄. Ο αδελφός της Άννας Εδμόνδος, 5ος κόμης του Μαρς πέθανε άτεκνος και τα κληρονομικά του δικαιώματα πέρασαν στον [[Οίκος της Υόρκης|Οίκο της Υόρκης]] που απέκτησε υψηλότερα δικαιώματα από τον [[Οίκος του Λάνκαστερ|Οίκο του Λάνκαστερ]] ο οποίος καταγόταν από τον [[Ιωάννης της Γάνδης|Ιωάννη της Γάνδης]] τρίτο γιο του Εδουάρδου Γ΄.<ref>Dockray 2016</ref>
==
Μετά
Στις
Πρώτη σοβαρή αναφορά γύρω από το πρόσωπο του γίνεται με την εκστρατεία στην [[Γαλλία]] τον Μάιο του
==Οι πρώτοι ρόλοι στις δημόσιες υποθέσεις==
▲Πρώτη σοβαρή αναφορά γύρω από το πρόσωπο του γίνεται με την εκστρατεία στην [[Γαλλία]] τον Μάιο του [[1436]], όπου είχαν χαθεί οι περισσότερες κατακτήσεις του [[Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας|Ερρίκου Ε΄]] και το Αγγλικό βασίλειο αναζητούσε νέες κατακτήσεις στην Γαλλία για να εξασφαλιστεί. Η Αγγλία είχε πλεονέκτημα λόγω της διαμάχης του Γαλλικού στέμματος με την [[Βουργουνδία]] συμμαχώντας μαζί της. Αλλά με την [[Συνθήκη του Αρράς]] ([[1435]]), η Βουργουνδία έπαυσε να υποστηρίζει την αναγνώριση των Αγγλικών δικαιωμάτων στον Αγγλικό θρόνο.
Ο Οίκος της Υόρκης την ανάγκη να επιλέξει έναν σταθερό τόπο κατοικίας, ο ίδιος και η σύζυγος του πέρασαν τον περισσότερο χρόνο τους στα αναρίθμητα αρχοντικά τους σε ολόκληρη την Αγγλία με πιο διάσημο το ''κάστρο του Φοθερινγκώ'' στο Νορθχαμπτονσάιρ.<ref>Laynesmith 2017, p. 31.</ref> Το ''κάστρο του Φοθερινγκώ'' έγινε ο αγαπημένος τόπος κατοικίας του βασιλιά και εκεί γεννήθηκε το μεγαλύτερο παιδί του Άννα (1439), στο Λονδίνο χρησιμοποιούσε σαν κατοικία το ''κάστρο του Μπάιναρντ''.<ref>Laynesmith 2017, p. 32.</ref> Τα κύρια προβλήματα που επικρατούσαν στην Αγγλία ήταν η κηδεμονία του ανήλικου Ερρίκου και η συνέχεια του [[Εκατονταετής Πόλεμος|Εκατονταετούς Πολέμου]]. Την αντιβασιλεία ασκούσαν δυο ισχυροί άντρες που βρέθηκαν πολλές φορές σε σύγκρουση μεταξύ τους : ο θείος του βασιλιά [[Χάμφρεϊ, δούκας του Γκλόστερ]] και ο ηλικιωμένος καρδινάλιος [[Ερρίκος Μπωφόρ]]. Οι γνώμες σχετικά με την συνέχεια του πολέμου με την Γαλλία ή την ειρήνη ήταν μοιρασμένες, ο Ριχάρδος δεν συμμετείχε τον πρώτο καιρό σε αυτές τις διαμάχες.<ref>Watts 2004.</ref> Την άνοιξη του 1434 συγκλήθηκε το βασιλικό συμβούλιο αμέσως μετά με το ερώτημα σχετικά με έναν νέο Γαλλικό πόλεμο.<ref>Laynesmith 2017, p. 32.</ref> Ο αντιβασιλιάς και θείος του βασιλιά [[Ιωάννης του Λάνκαστερ]] πέθανε αμέσως μετά (1435) αφήνοντας μεγάλο χάος στην αντιβασιλεία, ο δούκας της Υόρκης το εκμεταλλεύτηκε για να γίνει αρχηγός του πολέμου με την Γαλλία, παρέμεινε εκεί το 1436 - 1437 και το 1441 - 1445.
Πέρα από τις δραστηριότητες αυτές ο Ριχάρδος φαίνεται ότι κρατούσε χαμηλούς τόνους μέχρι την οριστική του επιστροφή από την Γαλλία (1445).<ref>Watts 2004.</ref> Ο Ερρίκος ΣΤ΄ δεν φαινόταν σε καμιά περίπτωση πρόθυμος να χρησιμοποιήσει τον Ριχάρδο στην αντιβασιλεία, παρέμεινε εκτός του βασιλικού συμβουλίου μέχρι τον Νοέμβριο του 1437.<ref>Wolffe 2001, p. 153.</ref> Ο δούκας του Γκλόστερ είχε πάντα ακραίες απόψεις υπέρ του πολέμου με την Γαλλία σε βαθμό γραφικότητας αλλά ο δούκας της Υόρκης εξακολουθούσε να έχει ουδέτερη στάση.<ref>Watts 2004.</ref> Σε κάποια στιγμή φάνηκε ότι ο Ριχάρδος έγινε οπαδός του πολέμου τότε έγινε σύμμαχος του Γκλόστερ που παραπονέθηκε στον νεαρό ανιψιό του επειδή τον είχε αποκλείσει από το βασιλικό συμβούλιο (1440).<ref>Roskell 1965, p. 221.</ref> Την πρώτη δεκαετία μετά την ενηλικίωση του δέχτηκε κάποια δώρα από το στέμμα, στάλθηκε στην [[Ουαλία]] για να ενισχύσει την άμυνα της περιοχής (1437 - 1438) και έγινε στις 22 Απριλίου 1433 μέλος του [[Τάγμα της Περικνημίδας|Τάγματος της Περικνημίδας.]] <ref>Cokayne 1959, p. 906.</ref><ref>Watts 2004.</ref> Οι βασιλικές επιστολές που βρέθηκαν στις 18 Ιανουαρίου 1440 δείχνουν ότι του είχε ανατεθεί η κομητεία του Γουόρικ.<ref>Gairdner 1896, p. 177.</ref> Πέρασε πολύ χρόνο με περιοδείες στις κομητείες του, o μεγαλύτερος γιος του Ερρίκος γεννήθηκε στο Χάτφιλντ (1441) αλλά πέθανε αμέσως μετά, μέχρι το 1445 οι Γαλλικές δραστηριότητες δεν υπήρχαν στα ενδιαφέροντα του.
==Διοικητής των Αγγλικών δυνάμεων στην Γαλλία==
Οι Αγγλικές κατακτήσεις στην Γαλλία δεν διατηρήθηκαν μετά τον θάνατο του Ερρίκου Ε΄, έπρεπε να δεχτούν μια προσωρινή υποταγή στην Γαλλία ή να κλείσουν ειρήνη. Την περίοδο που ο Ερρίκος ΣΤ΄ ήταν ανήλικος το βασιλικό συμβούλιο εκμεταλλεύτηκε τις Γαλλικές αδυναμίες και την συμμαχία με την [[Βουργουνδία]] για να πιέσουν την Γαλλία αλλά με την ''Συνθήκη του Άρρας'' η Βουργουνδία δεν αναγνώρισε τα δικαιώματα του Άγγλου βασιλιά στον Γαλλικό θρόνο. Ο θάνατος του Ιωάννη του Λάνκαστερ στέρησε από τους Άγγλους το ισχυρότερο προτέρημα τους, ο δούκας της Υόρκης με την ουδέτερη στάση του και τους δεσμούς του με τον Ερρίκο Μπωφόρ έγινε το πιο αποδεκτό πρόσωπο από όλες τις πλευρές.<ref>Laynesmith 2017, p. 33.</ref> Σε λίγους μήνες μετά τον θάνατο του Ιωάννη του Λάνκαστερ, στις 8 Μαΐου 1436 ο δούκας της Υόρκης διορίστηκε αρχηγός των Αγγλικών δυνάμεων στην Γαλλία, θα παραμείνει ένα χρόνο μέχρι να λήξει η περίοδος αντιβασιλείας του Ερρίκου ΣΤ΄ (1437).
Έγινε αποδεκτός από όλες τις πλευρές λόγω της μετριοπαθούς του συμπεριφοράς και της ουδετερότητας του, οι ίδιες πλευρές θα συντελέσουν και στον δεύτερο διορισμό του από τις 2 Ιουλίου 1440 μέχρι τις 29 Σεπτεμβρίου 1445.<ref>Wolffe 2001, p. 153.</ref> Τα καθήκοντα του Ριχάρδου στράφηκαν στην γενική διοίκηση των Άγγλων στρατηγών στην Γαλλία, ο ρόλος του ήταν περισσότερο διπλωματικός και πολιτικός παρά στρατιωτικός, σπάνια βρέθηκε ο ίδιος στο πεδίο της μάχης. Ο στόχος του ήταν βασικά να ενισχύσει την Αγγλική παρουσία σε Γαλλικό έδαφος και να ενισχύσει την ταχύτατη παρακμή που είχε ακολουθήσει τα τελευταία χρόνια.<ref>Watts 2004.</ref> Οι παραμεθόριες περιοχές άλλαζαν συνεχώς χέρια αλλά ο δούκας της Υόρκης είχε πάντα την διοίκηση όλων των Αγγλικών επαφών στην Γαλλία, η δημοφιλία του αυξήθηκε σημαντικά επειδή διατήρησε ανέπαφη την [[Νορμανδία]] από τις Γαλλικές επιθέσεις.<ref>Richardson IV 2011, p. 404.</ref> Η έλλειψη οικονομικής ενίσχυσης από το Αγγλικό στέμμα τον έφεραν σε πολύ δύσκολη κατάσταση, η Αγγλική οικονομία είχε καταρρεύσει ολοκληρωτικά από τους μακροχρόνιους πολέμους, αυτό θα φέρει συγκρούσεις τα επόμενα χρόνια ανάμεσα στους ευγενείς μέχρι τον [[Πόλεμος των Ρόδων|Πόλεμο των Ρόδων]].
==Γαλλία (1436 - 1437)==
Ο διορισμός του δούκα της Υόρκης έγινε με στόχο να διατηρήσει τις Αγγλικές κτήσεις στην Γαλλία από τον θάνατο του Ιωάννη του Λάνκαστερ μέχρι την ενηλικίωση του νέου βασιλιά. Το Αγγλικό συμβούλιο στάθηκε απρόθυμο να του δώσει τόσες εξουσίες όσες είχε ο Ιωάννης, οι διαφωνίες καθυστέρησαν την αναχώρηση του αλλά στο τέλος οι δυνάμεις του ήταν αρκετά περιορισμένες.<ref>Barker 2012, pp. 248–249.</ref> Ο Ριχάρδος της Υόρκης σε αντίθεση με τον προκάτοχο του Ιωάννη του Λάνκαστερ που είχε τον τίτλο του ''"αντιβασιλιά"'' ο ίδιος είχε τους τίτλους του ''"υπολοχαγού"'' και του ''"κυβερνήτη"''.<ref>Griffiths 2005, p. 455.</ref>
Ο δούκας της Υόρκης συνοδεύτηκε από τους κόμητες του Σάφοκ και του Μορτέν και τους κουνιάδους του Νέβιλ τον κόμη του Σόλσμπερι και τον βαρόνο Φόκονμπεργκ.<ref>Griffiths 2005, p. 201.</ref> Οι δυνάμεις που έλαβε ήταν οι μισές από τις 11.000 που του είχαν υποσχεθεί ότι θα του στείλουν οι Άγγλοι και το σώμα δεσμεύτηκε για μικρότερο χρονικό διάστημα από τους προηγούμενους.<ref>Barker 2012, p. 249.</ref> Η κατάσταση που βρήκε όταν έφτασε ήταν τραγική και τα περισσότερα τμήματα της Νορμανδίας είχαν αποστατήσει μετά την Γάλλο - Βουργουνδιακή συμφιλίωση (1435). Οι απώλειες πολλών μεγάλων λιμανιών ανάγκασαν τον Ριχάρδο να στρατοπεδεύσει στην Χόνφλερ στις 7 Ιουνίου 1436 το πιο κοντινό λιμάνι της [[Ρουέν]] που είχε παραμείνει σε συμμαχικά χέρια, η πτώση των Παρισίων τον ανάγκασε να μετέβη στην Νορμανδία.
Ο Ριχάρδος της Υόρκης σε ηλικία 24 ετών δεν είχε αρκετή στρατιωτική εμπειρία περιγράφεται σαν δυναμικός, ενεργητικός, φιλόδοξος αλλά και αναποφάσιστος.<ref>Seward 1999, chpt. 10.</ref> Παρά τις μεγάλες δυσκολίες συγκέντρωσε ικανό στρατιωτικό σώμα με τον περίφημο Άγγλο Τζων Τάλμποτ και τους σπουδαιότερους διοικητές του Ιωάννη του Λάνκαστερ, ανακατέλαβε το [[Φεκάμπ]], το Σαιν Τζερμαίν και πολλές άλλες πόλεις της Νορμανδίας.<ref>Turner 1825, p. 28</ref> Σε σύντομο χρόνο δημιούργησε ικανή διοίκηση και δικαστικό σύστημα σε ολόκληρη την Νορμανδία.<ref>Wolffe 2001, p. 153.</ref> Ο δούκας της Υόρκης σε μια μεγάλη εκστρατεία το φθινόπωρο του 1436 με τον περίφημο στρατηγό Τάλμποτ ανακατέλαβε το μεγαλύτερο τμήμα της ανατολικής Νορμανδίας.<ref>Watts 2004.</ref> Την άμυνα είχαν αναλάβει οι στρατιωτικοί του, ο ίδιος βρισκόταν το μεγαλύτερο διάστημα στην Ρουέν και ασχολήθηκε με διοικητικές υποθέσεις. Ο Τόμας Σκαλες άλλος ένας ικανός στρατιωτικός αρχηγός και ο κόμης του Σάφοκ υπερασπίστηκαν την Νορμανδία από απειλές όπως οι δούκες της Βρετάνης, του Αλανσόν και η Γαλλική φρουρά του Σαιν - Μισέλ, ο Εδμόνδος Μποφώρ κόμης του Μορτέν έμενε στο [[Μαιν]]. Ο λόρδος Ταλμπότ και ο Φόκονμπεργκ διέμεναν στα νότια σύνορα, από κει ξεκίνησαν την επιτυχημένη εκστρατεία το φθινόπωρο του 1436.<ref>Barker 2012, pp. 249–250.</ref>
Οι Αγγλικές επιτυχίες συνεχίστηκαν τον βαρύ χειμώνα του 1436 - 1437, ο δούκας της Υόρκης συγκάλεσε πολεμικό συμβούλιο και αποφάσισε να ανακαταλάβει την Ποντουάζ που είχε χαθεί στις 20 Φεβρουαρίου 1436 μια στρατηγική θέση ανάμεσα στην Ρουέν και στο Παρίσι. Κατέλαβε την Ποντουάζ με μια αιφνίδια επίθεση, τον υπόλοιπο χειμώνα κατάφερε να επεκτείνει τις Αγγλικές περιοχές σημαντικά, έφτασε μέχρι την Πικαρδία, οι επιτυχίες έγιναν μεγαλύτερες τους επόμενους μήνες.<ref>Pollard 2005, pp. 45–49.</ref> Το βασιλικό συμβούλιο της Αγγλίας ενθουσιασμένο με τις επιτυχίες του Ριχάρδου αποφάσισε να παρατείνει την παραμονή του στην Γαλλία.<ref>Laynesmith 2017, p. 33.</ref> Δυσαρεστήθηκε έντονα με τους όρους διαβίωσης του και ζήτησε περισσότερα χρήματα για να μπορέσει να διοικήσει επιτυχώς τον στρατό του.<ref>Rowse 1998, p. 111.</ref> Η θητεία του επεκτάθηκε περισσότερο από 12 μήνες και δεν επέστρεψε στην Αγγλία παρά μόνο τον Νοέμβριο του 1437. Η αντιβασιλεία του Ερρίκου ΣΤ΄ έληξε την ίδια περίοδο και ανέλαβε πλήρως την εξουσία, αρνήθηκε στον Ριχάρδο της Υόρκης την είσοδο στο βασιλικό συμβούλιο παρά τις τεράστιες επιτυχίες και την δημοφιλία του.<ref>Storey 1986, p. 72.</ref>
==Γαλλία (1440 - 1445)==
Ο Ερρίκος ΣΤ΄ επέστρεψε ξανά στην Υόρκη (1440) όταν απέτυχαν οι ειρηνικές διαπραγματεύσεις, διορίστηκε ξανά στις 2 Ιουλίου υπολοχαγός της Αγγλίας με τις ίδιες εξουσίες με τον Ιωάννη του Λάνκαστερ. Ο δούκας της Υόρκης είχε από το 1437 την υποστήριξη των οπαδών του Ιωάννη του Λάνκαστερ όπως ο Σερ Τζον Φάστολφ (1380 - 1459) και ο Σερ Γουίλιαμ Όλντχολ, η δούκισσα Σεσίλλη τον συνόδευσε στην Νορμανδία και τα παιδιά του Εδουάρδος, Εδμόνδος και Ελισάβετ γεννήθηκαν στην Ρουέν. Ο δούκας της Υόρκης έφτασε στην Γαλλία τον Ιούνιο του 1441 μαζί με 3600 άντρες περίπου έναν χρόνο μετά τον διορισμό του.<ref>Barker 2012, p. 290.</ref> Την περίοδο της απουσίας του οι προσπάθειες στην Γαλλία συνεχίστηκαν από άλλους Άγγλους στρατηγούς αλλά ο δούκας της Υόρκης έφτασε στην Ρουέν όταν η αμέλεια της περιοχής από το Αγγλικό στέμμα την είχε οδηγήσει στην απελπισία.<ref>Gairdner 1896, p. 177; Barker 2012, p. 289.</ref> Οι Γάλλοι πολιόρκησαν την Ποντουάζ και όταν έφτασαν στις 25 Ιουνίου στην Ρουέν ο δούκας της Υόρκης βάδισε γρήγορα να την υπερασπιστεί.<ref>Barker 2012, p. 287.</ref><ref>Watts 2004.</ref>
Ο δούκας της Υόρκης και ο στρατός του ξεκίνησαν την πολιορκία τον Ιούλιο προκαλώντας τους Γάλλους στις γύρω περιοχές σε ανοιχτή μάχη αφού ήθελε να αποφύγει τις πολιορκίες που ήταν εξαιρετικά δαπανηρές, ήταν μια εκστρατεία καλά οργανωμένη περνώντας από πολλές διαβάσεις ποταμών.<ref>Wolffe 2001, p. 154.</ref> Μια προσπάθεια να συλλάβουν τον ίδιο τον Γάλλο βασιλιά Κάρολο Ζ΄ έφτασε πολύ κοντά στην επιτυχία.<ref>Pollard 2005, p. 56.</ref> Μετά από πολλές αψιμαχίες και αφού εξαντλήθηκαν τα τρόφιμα ο δούκας της Υόρκης αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει αφήνοντας την υπεράσπιση του Ποντουάζ το οποίο είχε επεκταθεί και εξοπλιστεί στους στρατηγούς του, εξασφάλισε την κατοχή της πόλης μερικούς μήνες αλλά κατόπιν οι Γάλλοι το κατέλαβαν με έφοδο.<ref>Pollard 2005, p. 57.</ref> Η απώλεια του τελευταίου λιμανιού στην [[Ιλ-ντε-Φρανς]] ήταν βαρύ πλήγμα για τους Άγγλους που είδαν όλες τις προσπάθειες τους χαμένες.<ref>Barker 2012, p. 292.</ref><ref>Barker 2012, p. 294.</ref> Οι στρατιωτικές δραστηριότητες των Άγγλων στην Νορμανδία και με την προσοχή των Γάλλων στραμμένη στην [[Γασκώνη]] πέρασαν σε κρίση (1442), το Ποντουάζ ήταν η μόνη στρατιωτική του δραστηριότητα στην δεύτερη υπολοχαγεία του και από τότε θα έπρεπε να ασχοληθεί μονάχα με θέματα πολιτικής και διπλωματίας.<ref>Watts 2004.</ref> Ο δούκας της Υόρκης προσπάθησε να κλείσει ειρήνη με τους Γάλλους αλλά οι διαπραγματεύσεις κατέληξαν σε αποτυχία.<ref>Cokayne 1959, p. 907.</ref> Το μόνο που κατάφερε ήταν να κλείσει συνθήκη με την Βουργουνδία που υπέγραψε στις 23 Απριλίου 1443 στην [[Ντιζόν]] με την [[Ισαβέλλα της Πορτογαλίας, δούκισσα της Βουργουνδίας]], οι οικονομικοί όροι δεν ήταν καθόλου καλοί αφού οι Άγγλοι ακολουθώντας την τακτική της πρώτης υπολοχαγείας του καθυστερούσαν ή ακύρωναν τις πληρωμές. Ο Ερρίκος ΣΤ΄ την ίδια εποχή δημιούργησε το δουκάτο του Σόμερσετ (1443), το έδωσε στον Ιωάννη Μπωφόρ και τον έστειλε με 8.000 άντρες να υπερασπιστεί την Γασκώνη κάτι που είχε αρνηθεί στον δούκα της Υόρκης την εποχή που αγωνιζόταν να διατηρήσει την Νορμανδία, ο ρόλος του υποβαθμίστηκε από αντιβασιλιάς της Γαλλίας σε διοικητή της Νορμανδίας.
Η εκστρατεία προχώρησε σε μεγαλύτερες προστριβές αφού ο δούκας του Σόμερσετ πήρε εντολή να κηρύξει τον πόλεμο στους δούκες της Βρετάνης και του Αλανσόν με τους οποίους ο Ριχάρδος προσπαθούσε να κλείσει ειρήνη.<ref>Watts 2004.</ref> Ο Σόμερσετ δεν πέτυχε τίποτα το σημαντικό, επέστρεψε στην Νορμανδία όπου και πέθανε (1444), η στάση αυτή θα είναι η αρχή του μίσους του Ριχάρδου με την οικογένεια Μπωφόρ που θα καταλήξει σε εμφύλιο πόλεμο. Η Αγγλική πολιτική στράφηκε στην συνέχεια σε σύναψη ειρήνης με τους Γάλλους, ο δούκας της Υόρκης πέρασε το υπόλοιπο διάστημα στην Γαλλία απασχολημένος σε διοικητικές υποθέσεις. Η καταστροφική εκστρατεία του Σόμερσετ ανάγκασε το Αγγλικό στέμμα να πληρώσει στον Ριχάρδο μερικές από τις οφειλές του, είχε μια συνάντηση μαζί του στην Νορμανδία τον Φεβρουάριο του 144 αλλά με την ''Συνθήκη της Τουρ'' που ακολούθησε έκλεισαν ειρήνη με τους Γάλλους και δεν υπήρχε κανένας λόγος για μεγαλύτερες στρατιωτικές δαπάνες.<ref>Watts 2004.</ref> Η Συνθήκη όριζε επιπλέον τον γάμο του Ερρίκου ΣΤ΄ με την ανιψιά του Καρόλου Ζ΄ Μαργαρίτα του Ανζού την οποία συνάντησε ο Ριχάρδος στην Ποντουάζ στις 18 Μαρτίου 1445.<ref>Gairdner 1896, p. 177</ref> Ο δούκας της Υόρκης συνέχισε τις διαπραγματεύσεις με τον Κάρολο Ζ΄ για τον γάμο του γιου του Εδουάρδου με μια από τις κόρες του.<ref>Gairdner 1896, p. 177–78.</ref> Είχε την υποστήριξη της Μαργαρίτας του Ανζού και των Άγγλων που ήθελαν ειρήνη με την Γαλλία αλλά δεν κατάφερε τίποτα.
== Συνεχείς διαμάχες με τον βασιλιά Ερρίκο ΣΤ΄ ==
Γραμμή 90 ⟶ 112 :
* [[Ριχάρδος Γ΄ της Αγγλίας]]
==Παραπομπές==
== Πηγές ==▼
* Goodman, Anthony The Wars of the Roses Routledge&Kegan 1990 ▼
<references />
* Griffiths Henry VI' ▼
* Haigh, Philip From Wakefield to Towton Pen and Sword Books 2002 ▼
* Hicks Warwick the Kingmaker ▼
* Hilliam, David Kings, Queens, Bones and Bastards Sutton Publishing 2000▼
* Johnson Richard Duke of York ▼
* Storey, Robin The End of the House of Lancaster Sutton Publishing 1986 ▼
* Wolffe Henry VI▼
{{δούκες της Υόρκης}}
| |||