Συγκρότημα εκτοξεύσεων 39: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Πριν από την κατασκευή των εγκαταστάσεων, η περιοχή ήταν ουσιαστικά κενή, κυρίως αγροτική και παραθαλάσσια. Από εκεί περνούσε ο κρατικός δρόμος A1A και η Αμερικάνικη κρατική ακτοφυλακή (αγγλ. United States Coast Guard) διατηρούσε κάποιες εγκαταστάσεις του σταθμούσταθμό της.

Το σχέδιο του συγκροτήματος περιελάμβανε αρχικά πέντε εξέδρες εκτοξεύσεων, που για αποφυγή ζημιών σε περίπτωση έκρηξης κατά τις εκτοξεύσεις ήταν αραιά αραδιασμένες. Τρεις κατασκευές εγκρίθηκαν για κατασκευή, ενώ οι άλλες δύο προορίστηκαν για το μέλλον. Οι εξέδρες απαριθμήθηκαν από το βορρά προς το νότο, και ονομάστηκαν LC-39A η πρώτη, και LC-39C η τρίτη. Επειδή όμως η LC-39A τελικά δεν χτίστηκε, το [[1963]] η LC-39C μετονομάστηκε σε LC-39A.

Οι εξέδρες χρησιμοποιήθηκαν αρχικά για τις εκτοξεύσεις πυραύλων [[Κρόνος ΒV (πύραυλος)|ΚρόνωνΚρόνος V]] των διαστημικών αποστολών στην σελήνη του [[Απόλλων (διαστημικό πρόγραμμα)|προγράμματος Απόλλων]] προς την σελήνη.

Το συγκρότημα LC-39 διενήργησελειτούργησε κατά τη διάρκεια των αποστολών του [[Απόλλων (διαστημικό πρόγραμμα)|Απόλλωναπρογράμματος Απόλλων]] απλά ως τόπος εκτοξεύσεων. Οι πύργοι εφοδιασμού που τροφοδοτούσαν τους πυραύλους πριν από την εκτόξευση ήταν μονταρισμένοι στην πλατφόρμα. Η μόνη τροποποίηση που έγινε ήταν η απόσυρση του αποκαλούμενου και «παιδικούσκαμνί καθίσματοςαρμέγματος», μιας ειδικής βάσης υπερύψωμα που έκανε τον πύραυλο Κρόνο IV συμβατό με τον πύργο εκτόξευσης του Κρόνου V. Για την εξυπηρέτηση του [[Διαστημικό Λεωφορείο|διαστημικού λεωφορείου]], ηοι εξέδρες χρησιμοποιούν έναν σταθερό πύργο (όπως στις αποστολές Απόλλων-Κρόνος) και μια περιστρεφόμενη πλατφόρμα εργασίας, που προστατεύει το σκάφος και προσαρμόζει σε κάθετη θέση φορτία τις αποθήκες του. Σύμφωνα με σύγχρονεςτα μελέτεςσχέδια της [[NASA]] για το πρόγραμμα Κονστελέισιον, οι εξέδρες πρόκειται να τροποποιηθούν ξανά και να ξαναγίνουνγίνουν όπως παλιά, με την προσθήκη όμως καινούργιων αλεξικέραυνων για την προστασία των πυραύλων Άρης Ι και Άρης V.

Το συγκρότημα LC-39 χρησιμοποίθηκεχρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το [[1967]] με την πρώτη εκτόξευση πυραύλου τύπου [[Κρόνος V (πύραυλος)|ΚρόνουΚρόνος V]] που μετέφερε το μη επανδρωμένο διαστημικό σκάφος [[Απόλλων 4]] από την εξέδρα LC-39Α. Η δεύτερη εκτόξευση του επίσης μη επανδρωμένου [[Απόλλων 6|Απόλλωνα 6]], έγινε και αυτή από την LC-39A. Ακολούθησαν από την ίδια εξέδρα και όλες οι υπόλοιπες επανδρωμένες αποστολές, με εξαίρεση της [[Απόλλων 10]], που λόγω προγραμματισμένης γενικής επιθεώρησης της LC-39A αναγκαστικά εκτοξεύθηκε από την LC-39B.

Μετά την αποστολή του [[Απόλων 10]], το LC-39B παρέμεινε ως εφεδρικό για την περίπτωση καταστροφής της LC-39A, και χρησιμοποιείται τακτικά, όπως στις τρεις αποστολές του Skylab , την πτήση ASTP, και άλλες. Μετά από την πτήση ASTP, η LC-39B τροποποιήθηκε όπως και η LC-39A, καθυστέρησε όμως για διάφορους τεχνικούς μα και οικονομικούς λόγους έως το 1986, και ατυχώς η πρώτη χρήση της ήταν στην μοιραία αποστολή [[STS 51-L]] του ΤσάλεντξερΤσάλεντζερ που καταστράφηκε και το πλήρωμα βρήκε μοιραίο θάνατο.

Για να υπερνικήσει την έλξη της βαρύτητας και να φθάσει το διαστημικό λεωφορείο στην προγραμματισμένη του τροχιά, χρειάζεται αρκετή ώθηση. Η ώθηση παρέχεται από έναν ενσωματωμένο συνδυασμό [[Space Shuttle Solid Rocket Booster|πυραύλων στερεών καυσίμων]] (αγγλ. ''Solid Rocket Booster'', ''SRB'') και των κύριων μηχανών του διαστημικού λεωφορείου [[(αγγλ. ''Space Shuttle Main Engines'', ''SSME''). Ο χαρακτηρισμός των φερομένων πυραύλων προέρχεται από το ότι πράγματι χρησιμοποιούν καύσιμα στερεάς μορφής. Οι μηχανές του λεωφορείου όμως χρησιμοποιούν υγρό [[υδρογόνο]] και υγρό [[οξυγόνο]] που διοχετεύεται από εξωτερική δεξαμενή, δεδομένου ότι το λεωφορείο δεν έχει δικές του δεξαμενές καυσίμων για τις κύριες μηχανές. Τα τρία κύρια συστατικά τωντου καυσίμωνσυνδυασμού αυτώναυτού συγκεντρώνονται στο Κτήριο Κατασκευής Πυραύλων (VAB) μήνες πριν από την συναρμολόγηση και την εκτόξευση όπου ως σύνολο τοποθετούνται σε μια ''Κινητή Πλατφόρμα Εκτόξευσης'', (αγγλ. Mobile Launcher Platform'', ''MLP''). Τα εξαρτήματα των πυραύλων έρχονται σε τμήματα, μέσω τραίνου, από τα εργοστάσια κατασκευής στοστην [[UtahΓιούτα]]. ΟιΗ εξωτερικέςεξωτερική δεξαμενέςδεξαμενή έρχονταιέρχεται με φορτηγόφορτηγίδα από τα εργοστάσια κατασκευής στη [[Λουιζιάνα]], ενώ το διαστημικό λεωφορείο ήδη βρίσκεται στο ''Κτίριο Μετατροπής Διαστημοπλοίων'' (αγγλ. ''Orbiter Processing Facility'', ''OPF'').

Πρώτοι συναρμολογούνται οι πύραυλοι ώθησηςστερεών καυσίμων και έπειτα ανατάσσονταιτοποθετείται ανάμεσά αντιδιαμετρικάτους στηνη εξωτερική δεξαμενή που αποτελεί συνολικά τον κύριο φορέα. Τελικά έρχεται το λεωφορείο με την βοήθεια ενός γερανού υψηλής ανυψωτικής ικανότητας που το προσαρμόζει στον φορέα (εξωτερική δεξαμενή). Μετά την επιτυχημένη ολοκλήρωση των εργασιών, το σύνθετοσυγκρότημα φορέας-πύραυλος και λεωφορείο μεταφέρεται από τεράστιο ερπυστιοφόροερπυστριοφόρο μεταφορέα [[Crawler-Transporter]], (το είδος του οποίου θεωρείται σε μέγεθος το μεγαλύτερο απόσε ταμέγεθος ερπυστριοφόρο ερπυστιοφόραόχημα οχήματα τουστον κόσμουκόσμο), στην εξέδρα εκτόξευσης. Για την διαδρομή αυτή, που είναι μια απόσταση μόλις 5 με 6 χιλιόμετρα χρειάζονται πάνω από οκτώ ώρες.

Στην εξέδρα, η κινητή πλατφόρμα εκτόξευσης χαμηλώνει επάνω στα διάφορα βάθρα, ενώ τοο Crawler-Transporterερπυστριοφόρος στέκειμεταφορέας μετακινείται σε ασφαλήςασφαλή απόσταση όπου και περιμένεισταθμεύει. Ο εξέδρες έχουνε δυο πύργους πρόσβασης, έναν σταθερό (αγγλ. ''Fixed Service Structure'', ''FSS'') και έναν περιστρεφόμενο (αγγλ. ''Rotating Service Structure'', ''RSS''). Ο σταθερός πύργος παρέχει πρόσβαση στο λεωφορείο μέσω ενός εισελκόμενουπτυσσόμενου σωληνωτού βραχίονα με στόμιο και «καπάκι» για να απορροφάει τυχόν υγρό οξυγόνο που εξαερώνεται από τη γεμισμένη εξωτερική δεξαμενή. Ο περιστρεφόμενος πύργος παρέχει πρόσβαση στις αποθήκες του λεωφορείου μέσω ενός, έχει έναν στειρούαποστειρωμένο χώρουθάλαμο, προστατεύοντάςενώ μπορεί να προστατέψει το παράλληλαλεωφορείο από τα στοιχεία της φύσεως και από από ανέμους μέχρι και 60 κόμβων.