Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Συνέπεια των λόγων αυτών ήταν οι επαναλαμβανόμενες οχλαγωγικές συγκεντρώσεις στους δρόμους της Αθήνας που επακολούθησαν. Οι κατηγορίες δε που διαδίδονταν κατά της Κυβέρνησηςκυβέρνησης και του Βασιλιάβασιλιά δεν είχαν προηγούμενο. Ανεύθυνοι εθνοσωτήρες άρχισαν να διαδίδουν και να ενσπείρουν σύγχυση και υποψίες ότι Κυβέρνησηκυβέρνηση και Βασιλιάςβασιλιάς ακολουθούσαν πολιτική υποτέλειας στην Αγγλία, αφού η Ελλάδα δεν επιθυμούσε στη πράξη ν' αναλάβει καμία άμεση αλλά και αποτελεσματική ενέργεια υπέρ του Κρητικού αγώναΑγώνα.

Ένα επίσης περίεργο τότε σωματείο που είχε δημιουργηθεί και σε πολύ σύντομο διάστημα είχε καταστεί πανίσχυρο, ήταν η διαβόητη [[Εθνική Εταιρεία]], η οποία, με πολυάριθμους οπαδούς στο στρατό, στον πνευματικό χώρο, στο δικαστικό σώμα και στις εφημερίδες άρχισε να επηρεάζει τα δρώμενα. Είχε, μάλιστα, αποκτήσει τέτοια δύναμη ώστε να επηρεάζει ακόμα και τοντο στρατό και μάλιστα με την αξίωση να ρυθμίζει αυτή την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της χώρας, με απώτερο σκοπό τον πόλεμο με την [[Οθωμανική αυτοκρατορίαΑυτοκρατορία]].

Εμπρός στην αναγκαιότητα της συσπείρωσης του λαού εκείνες τις ώρες, ούτε ο Βασιλιάςβασιλιάς αλλά ούτε και η Κυβέρνησηκυβέρνηση ήλθαν σε σύγκρουση με τις τόσο αντιδραστικές εκείνες δυνάμεις, ικανές να διεγείρουν ακόμη και τον όλεθρο του εμφυλίου και των οποίων ο βαθμός διείσδυσης στον κρατικό μηχανισμό ήταν άγνωστος, . Όμως τρεις ημέρες μετά την εκρηκτική δήλωση του Δ.Δημητρίου Ράλλη και μέσα σε κλίμα λαϊκής έξαψης, μόλις έφθασαν οι πρώτες ειδήσεις περί σφαγών και εμπρησμών στη Κρήτη, ([[Σφαγή των Χανίων (1897)]]), αμέσως συνήλθε συμβούλιο και αποφασίσθηκε στο όνομα του δικαίου της άμυνας και της οφειλόμενης προστασίας, η αποστολή μοίρας ελληνικών πολεμικών πλοίων στη Κρήτη υπό την αρχηγία του δευτερότοκου γιου του βασιλιά, [[Πρίγκιπας Γεώργιος της Ελλάδας|ΠρίγκιπαΠρίγκηπα Γεωργίου]], με την εντολή της παρεμπόδισης κάθε περαιτέρω αποβίβασης τουρκικών δυνάμεων στη μεγαλόνησο.

Στις 25 Ιανουαρίου (νέο ημερολόγιο) απέπλευσαν τα πρώτα τορπιλλοβόλατορπιλοβόλα, στις 27 Ιανουαρίου το σχεδόν νεότευκτο θωρηκτό[[Ύδρα (θωρηκτό)|''Ύδρα'']]'' ''με διοικητή της θωρηκτής μοίρας τον ναύαρχο [[Αριστείδης Ράινεκ|Αρ.Αριστείδη Ράινεκ]], ακολουθούμενο από τα ''ΜύκαληΜυκάλη'' και ''Πηνειός '', ενώ στις [[29 Ιανουαρίου]] ακολούθησαν το τορπιλοβόλο ''Ιωνία ''με γενικό Διοικητήδιοικητή της τορπιλοβόλου μοίρας τον ΠρίγκιπαΠρίγκηπα Γεώργιο, μαζί με άλλα μεταγωγικά. Με αυτή την ενέργεια η Ελλάδα προσπαθούσε να δημιουργήσει τετελεσμένο γεγονός για την επίτευξη της ένωσης. Οι σκοποί αυτοί της Ελλάδας έγιναν φανεροί με τη διακοίνωση που επέδωσε στους διπλωματικούς εκπροσώπους της στο εξωτερικό, μετά από τις εξηγήσεις που ζήτησαν οι πρεσβευτές των Μεγάλων δυνάμεωνΔυνάμεων στην Αθήνα.<ref name=IEE119>''Ιστορία Ελληνικού Έθνους'', σ. 119</ref>

Όμως ,και η απόφαση αυτή δεν στάθηκε ικανή τουλάχιστον να περιορίσει τους ρήτορες των οχλαγωγικών εκδηλώσεων αλλά και ούτε να ικανοποιήσει την αντιπολίτευση που κατηγορούσε τώρα την Κυβέρνησηκυβέρνηση πως δεν είχε διατάξει τον στόλο να βομβαρδίσει τις παράλιες τουρκικές συνοικίες της Κρήτης. Έτσι η πίεση για αποστολή στρατού άρχισε να φουντώνει. O Πρωθυπουργόςπρωθυπουργός Δηλιγιάννης υπέκυψε και ζήτησε επίσημα από τοντο Βασιλέαβασιλέα Γεώργιο την αποστολή εκστρατευτικού σώματος, παρόλο ότι αυτό ισοδυναμούσε με πρόκληση πολέμου. Ο Βασιλεύςβασιλεύς Γεώργιος αντιστάθηκε στο αίτημα αυτό, χαρακτηρίζοντας μια τέτοια επιχείρηση στρατού άνευ διεθνούς κάλυψης ως «''ληστοπραξία''».

Ο Δηλιγιάννης όμως, φοβούμενος λαϊκή εξέγερση σε περίπτωση ματαίωσης της αποστολής, επέμεινε και τελικά αποφασίσθηκε η αποστολή μικτού αποσπάσματος από δύο [[τάγμα]]τατάγματα πεζικού, ένα [[λόχος|λόχο]] [[εύζωνας|ευζώνων]], ένα τάγμα μηχανικού και μια ορειβατική [[πυροβολαρχία]], υπό τηντη διοίκηση του συνταγματάρχη [[Τιμολέων Βάσσος|Τιμολέοντα Βάσσου]]. Σκοπός του αποσπάσματος ήταν να προβεί σε κατοχή του νησιού, δημιουργώντας έτσι τετελεσμένο γεγονός για την ένωση με την Ελλάδα, για να προλάβει τη σχεδιαζόμενη διεθνή κατοχή και αυτονόμηση της Κρήτης.<ref name=IEE120>''Ιστορία Ελληνικού Έθνους'', σ. 120</ref>

Στις 7 Φεβρουαρίου άρχισε την επίθεσή του κατά του πύργουΠύργου των [[μάχη των Βουκολιών|Βουκολιών]], και την επόμενη κατάφερε περίλαμπρη νίκη.