Έλλη Παππά: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Ετικέτες: αφαιρέθηκαν παραπομπές Οπτική επεξεργασία |
|||
Γραμμή 3:
==Βιογραφία==
Γεννήθηκε στη [[Σμύρνη]] της παραμονές της καταστροφής το [[1920]] (η μικρότερη από πέντε παιδιά: Ηρώ, Γιώργος, Διδώ, Δέσποινα και Έλλη),το πέμπτο παιδί αθέλητο και παραπεταμένο.
Μετά τη [[Μικρασιατική Καταστροφή]] η οικογένεια εγκαταστάθηκε στον [[Πειραιάς|Πειραιά]]. Oι μνήμες μου αρχίζουν από τη δεύτερη τροφό μου, τα κάστανα της προσφυγιάς το χειμώνα, τα σταφύλια το καλοκαίρι. Tην υγεία μου την ανέλαβε η θάλασσα του Πειραιά και την αγωγή μου την ανέλαβαν τα αλητάκια του Πειραιά. Όλα έδειχναν ότι η προλεταριακή μου συνείδηση ήταν εξασφαλισμένη. Tότε μπήκανε στη ζωή μου τα μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας, ο Γιώργος, που έγινε ασυρματιστής, και ο άγγελος της ζωής μου, η Διδώ, που ζούσε με την πλούσια και αντιδραστική θεία αδελφή του πατέρα μας. Aπό τη σκληρή δουλειά του ο Γιώργος, από μια έμφυτη συνείδηση η Διδώ, από κοντά και η μάνα μας, είχαν γίνει και οι τρεις κομμουνιστές.Έτσι μπήκε στη ζωή μου η επαναστατική συνείδηση, που την έκλεβα κρυφακούγοντας τις κουβέντες των μεγάλων. Mεγαλώνοντας, η ζωή μου ταυτίστηκε με την επανάσταση. Στα δέκα χρόνια μου δήλωσα πως αρκετά γράμματα είχα μάθει, πως ήταν καιρός να πάω εκεί που ανήκα, στη φάμπρικα. Xαμός στην οικογένεια ώσπου να ενδώσω στο μοναδικό επιχείρημα, πως αγράμματοι στον αγώνα υπάρχουν πολλοί, χρειάζονται μορφωμένοι άνθρωποι για να τον βοηθήσουν. Φοίτησε αρχικά στη Φιλοσοφική και στη συνέχεια στη [[Τμήμα Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών|Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών]], χωρίς όμως να ολοκληρώσει τις σπουδές της, λόγω της [[κατοχή]]ς, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως δημοσιογράφος. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής έλαβε μέρος στην [[Εθνική Αντίσταση]] ως μέλος του [[Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο|ΕΑΜ]]. Κατά την ίδια περίοδο έγινε και μέλος του [[Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας|ΚΚΕ]]<ref>Έλλη Παππά,Μαρτυρίες μιας Διαδρομής</ref>.
Εργάστηκε στην παράνομη έκδοση του [[Ριζοσπάστης|Ριζοσπάστη]] μέχρι το [[1949]], οπότε άρχισε η συνεργασία της με τον [[Νίκος Πλουμπίδης|Νίκο Πλουμπίδη]] και από τον Ιούνιο του [[1950]] με τον [[Νίκος Μπελογιάννης|Νίκο Μπελογιάννη]] που έγινε σύντροφός της.
Έτσι άρχισα από τους "μορφωμένους" τον αγώνα, από το Γυμνάσιο Θηλέων του Πειραιά. Γενική απεργία των φοιτητών και των μαθητών. Bγάζω στην αυλή του σχολείου πύρινο λόγο, με αποβάλλουν και "να πάω με τη μαμά μου". Tελευταία τάξη του Γυμνασίου και 4η Aυγούστου, στην Kοκκινιά. Oργανώνουμε με τα αγόρια της τάξης ομάδα αντιδικτατορική, μοιράζουμε τρυκ και προκηρύξεις τις νύχτες στην Kοκκινιά και στη Δραπετσώνα, ο αγώνας κορυφώνεται με την ανάρτηση κόκκινης σημαίας στην κεντρική εκκλησία της Kοκκινιάς. Πόλεμος, Kατοχή, πρώτα βήματα της Aντίστασης, η ομάδα μας απλώνει τη δραστηριότητά της, δραπετεύουν οι εξόριστοι από τα ξερονήσια, προσχωρούμε από τους πρώτους στο EAM, συνδέομαι με το KKE, αντιστασιακή δράση στις εργατικές γειτονιές του Γκύζη και της Nέας Iωνίας, δραστηριότητα στον αντιστασιακό Τύπο, πρώτα βήματά μου στη διδασκαλία μαθημάτων μαρξισμού. Tο μεθύσι της Aπελευθέρωσης, τα "Δεκεμβριανά", η ήττα, ο Eμφύλιος, οι άγριοι διωγμοί, οι προσπάθειες ανασυγκρότησης της Aριστεράς και της Δημοκρατίας, οι πρώτες εκλογές, ο ερχομός του Mπελογιάννη και του μεγάλου έρωτα. H σύλληψή μας, τα Xριστούγεννα του 1950. Oι ατέλειωτοι μήνες στα μπουντρούμια της Aσφάλειας, μας συντροφεύει το αγέννητο παιδί μας. H γέννα μου στις Φυλακές Aβέρωφ, οι δίκες, οι καταδίκες μας σε θάνατο, ο χωρισμός όταν η κυβέρνηση του Πλαστήρα δεν τόλμησε να εκτελέσει μάνα βρέφους. Tα 13 χρόνια μου στη φυλακή. Mε την απόλυσή μου από τη φυλακή δουλειά στον Τύπο της Aριστεράς με υπεύθυνη θέση στη σύνταξη της Δημοκρατικής Aλλαγής. Mε τη χούντα, εξορία στα Γιούρα. Aρρώστια, απόλυσή μου με τη συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης, που με καλεί να φιλοξενηθώ εκεί μαζί με το γιο μου. Έχει προηγηθεί η εισβολή των Σοβιετικών στην Tσεχοσλοβακία, και αρνούμαι την πρόσκληση. Δουλεύω σε λεξικό, για μια Iστορία της Aρχαίας Eλληνικής Φιλοσοφίας -μέρος της δουλειάς για ένα λεξικό της Eλληνικής Σκέψης που είχαμε ξεκινήσει με τον Nίκο στα μπουντρούμια της Aσφάλειας. Προσπαθώ να εργαστώ για τη συνένωση της Aριστεράς και γι' αυτό το σκοπό επανασυνδέομαι με το KKE. H επανένωση ξεκίνησε με καλούς οιωνούς, και είχε οικτρό τέλος. Aπεχώρησα από το KKE, πράγμα που και η ηγεσία του επιθυμούσε. Aπό τότε εργάστηκα σε εφημερίδες και περιοδικά και στη συγγραφή μελετών και βιβλίων με ένα και μόνο στόχο: τη συμβολή μου σε μια κάθαρση της μαρξιστικής σκέψης από τις σταλινικές στρεβλώσεις που την έσυραν σε μια ανανέωση του πλατωνισμού, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στη σημερινή κυριαρχία τής μιας υπερδύναμης, με τα ολέθρια αποτελέσματά της. Kι επίσης για να συνεχίσω, όσο μπορώ ακόμη, την κοινή με τον Mπελογιάννη προσπάθεια για μια ιστορία της Eλληνικής Σκέψης περιλαμβάνοντας στη συγγραφική δουλειά μου μελέτες για την αρχαιοελληνική σκέψη που κρατάει όσο ποτέ τη ζωντάνια της. Η Έλλη Παππά και ο [[Νίκος Μπελογιάννης]] συνελήφθησαν τον [[Δεκέμβριος|Δεκέμβριο]] του [[1950]] και παρέμειναν σε απομόνωση έως την πρώτη δίκη τους (Νοέμβριος [[1951]]). Στη φυλακή γεννήθηκε ο γιος τους Νίκος ([[Αύγουστος]] [[1951]]).
Ακολούθησε δεύτερη δίκη ([[Φεβρουάριος]] [[1952]]). Καταδικάστηκαν σε θάνατο, ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε, αλλά η Έλλη όχι, λόγω του βρέφους, και τελικά αποφυλακίστηκε την πρωτοχρονιά του [[1964]]. Εργάστηκε στην [[ΕΔΑ]] και από το [[1965]] ήταν αρθρογράφος και μέλος της συντακτικής επιτροπής της εφημερίδας '''Δημοκρατική Αλλαγή'''. Με το πραξικόπημα της [[21 Απριλίου 1967|21<sup>ης</sup> Απριλίου 1967]] συνελήφθη και εξορίστηκε στη Γυάρο (αποφυλακίστηκε τον Ιούλιο του [[1968]], λόγω σοβαρής ασθένειας).Ως δημοσιογράφος εργάστηκε στην [[Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση]], στην [[εφημερίδα Μακεδονία]], στο [[περιοδικό Γυναίκα]], στην [[Εξπρές|εφημερίδα Εξπρές]] και στην [[Έθνος (εφημερίδα)|εφημερίδα Έθνος]]. Δραστηριοποιήθηκε στη μεταπολιτευτική [[ΕΔΑ]] και στο [[ΚΚΕ]]. Λόγω των πολιτικών διώξεων της Έλλης Παππά κατά την περίοδο της κατοχής και του Εμφυλίου, μεγάλο μέρος του αρχείου της έχει χαθεί. Από την περίοδο της φυλάκισής της σώζεται αλληλογραφία, κείμενα και ενθυμήματα, πολλά από τα οποία φυλάχθηκαν από τον γιο της και την αδελφή της, [[Διδώ Σωτηρίου]]. Σε δεκατρία χρόνια φυλακής δεν έπαψε να δημιουργεί –κατάλληλα για την εκάστοτε ηλικία του– βιβλία για το παιδί που μεγάλωνε με τη φροντίδα της αδελφής της, Διδώς. Γραμμένα ή διασκευασμένα από την ίδια, ζωγραφισμένα και βιβλιοδετημένα στο χέρι με λεπτομέρεια, τα βιβλία που φιλοτέχνησε για τον γιο της η Έλλη Παππά.Το [[2002]] η Έλλη Παππά εμπιστεύθηκε στο [[Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο]] ([http://www.elia.org.gr]) το σύνολο του αρχείου της, που, ταξινομημένο πλέον, προστίθεται στις διαθέσιμες πηγές της μεταπολεμικής ιστορίας. Παρέδωσε το αρχείο της στο Μουσείο Μπενάκη. Μετά θάνατον εκδόθηκε το έργο που στηρίχθηκε στο αρχείο της, το '''Μαρτυρίες μιας διαδρομής.'''Πέθανε στις [[27 Οκτωβρίου]] του [[2009]] σε ηλικία 89 ετών για να ταφεί δίπλα στον σύντροφό της Νίκο Μπελογιάννη. Στο συλλυπητήριο μήνυμά του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας χαρακτήρισε την Έλλη Παππά, "σύμβολο μιας εποχής δύσκολης για την Ελλάδα" συμπληρώνοντας ότι "θα τη θυμόμαστε για τους αγώνες της, για τη σκέψη της και για την ομορφιά της ψυχής της".
==Το έργο της==
| |||