Αλεξάντρ Κέρενσκι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
→Η Επανάσταση του Φεβρουαρίου 1917: Διόρθωση υπερσυνδέσμου |
||
Γραμμή 194:
Ο Κέρενσκι είχε επικριθεί έντονα από τους στρατιωτικούς για τις φιλελεύθερες πολιτικές του, που περιλάμβαναν απογύμνωση των αξιωματικών από το να διοικούν και δίνοντας αντίθετα τον έλεγχο στις προσκείμενες στην επανάσταση “στρατιωτικές επιτροπές”· την κατάργηση της ποινής του θανάτου· και ανοχή στους διάφορους επαναστάτες [[αγκιτάτορας | αγκιτάτορες]], να είναι παρόντες στο μέτωπο. Πολλοί αξιωματικοί κοροϊδεύοντας αναφέρονταν στον Αρχιστράτηγο Κέρενσκι σαν τον “καταφερτζή αρχηγό”.
Στις 2 Ιουλίου 1917, ο πρώτος συνασπισμός κατέρρευσε για το ζήτημα της αυτονομίας της Ουκρανίας. Μετά την εξέγερση των [[Ημέρες του Ιούλη|Ημερών του Ιουλίου]] στην Πετρούπολη και το εκτός νόμου των Μπολσεβίκων, ο Κέρενσκι διαδέχθηκε τον Πρίγκιπα Λβοβ ως Πρωθυπουργός της Ρωσίας. Μετά το [[Πραξικόπημα Κορνίλοφ]] στο τέλος Αυγούστου και την παραίτηση των άλλων υπουργών, διόρισε τον εαυτό του Ανώτατο Αρχιστράτηγο επίσης.
Η επόμενη κίνηση του Κέρενσκι, στις 15 Σεπτεμβρίου, ήταν να ανακηρύξει την Ρωσία δημοκρατία, που ήταν αντίθετο με την αντίληψη των μη-σοσιαλιστών ότι η Προσωρινή Κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει την εξουσία μόνο μέχρι να συνεδριάσει η Συντακτική Συνέλευση για να αποφασίσει την μορφή διακυβέρνησης της Ρωσίας, αλλά ήταν σύμφωνο με τον από μακρού διακηρυγμένο στόχο του Σοσιαλ-Επαναστατικού Κόμματος.<ref>Party manifesto listed in McCauley, M Octobrists to Bolsheviks: Imperial Russia 1905‐1917 (1984)</ref> Σχημάτισε ένα πενταμελές Διευθυντήριο, το οποίο αποτελείτο από τον ίδιο, τον Υπουργό Εξωτερικών [[Μιχαήλ Τερεσένκο]], τον Υπουργό Πολέμου [[Αλεξάντρ Βερχόφσκι|Στρατηγό Βερχόφσκι]], τον Υπουργό Πολεμικού Στόλου Ναύαρχο [[Ντμίτρι Βερντερέφσκι]] και τον Υπουργό Ταχυδρομείων και Τηλεγραφείων [επικοινωνιών] [[Νικίτιν]]. Διατήρησε την θέση του στην τελευταία κυβέρνηση συνασπισμού του Οκτωβρίου του 1917, μέχρι που αυτή ανατράπηκε από τους Μπολσεβίκους.
| |||