Μαρία των Βουρβόνων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Όταν όμως, το 1364, πέθανε ο Ροβέρτος, ο αδελφός του [[Φίλιππος Β΄ του Τάραντα|Φίλιππος Β' του Τάραντος]] δεν αναγνωρίζει την Μαρία ως διάδοχο του πριγκιπάτου της Αχαΐας και ανακηρύσσεται ο ίδιος πρίγκιπας. Σε αυτή την κίνηση είχε υποστήριξη και από τους βαρόνους, οι οποίοι μετά το θάνατο του Ροβέρτου, διόρισαν βάιλο του πριγκιπάτου τον βαρόνο της Χαλανδρίτσας [[Κεντυρίων Α΄ Ζαχαρίας|Κεντυρία Α΄ Ζαχαρία]] βάιλο του πριγκιπάτου. Η Μαρία μαζί με τον γιο της Ούγο μάζεψαν στρατό, 12.000 άντρες από την [[Κύπρος|Κύπρο]] και την [[Προβηγκία]], και ήλθαν στην Αχαΐα το 1366. Ανακάλυψαν ότι ο βάιλος του Φιλίππου κατήχε όλα τα φρούρια εκτός από αυτό του Ναβαρρίνου. Εκμεταλλευόμενοι την απουσία του βάιλου που είχε πάει στην Ιταλία για να ορκιστεί στον Φίλιππο και βασιζόμενοι στην υπεροπλία τους επιτέθηκαν και άρχισαν να πολιορκούν την Πάτρα, που είχε μόνο 700 ιππείς υπερασπιστές. Ο βαρόνος της Πάτρας, [[Ιωάννης Γ΄ Ατσαγιόλι|Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης Γ΄ Ατσαγιόλι]] με την βοήθεια ενός νεαρού τότε ιερέα, τού [[Κάρολος Ζένος|Κάρολου Ζένου]], αφού κατάφερε να κρατήσει την πολιορκία για 6 μήνες, τους απώθησε και τους καταδίωξε έως τον [[Πύλος|Ζόγκλο]] (Πύλο)<ref name="trec">''Ιστορία της πόλεως Πατρών από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι το 1821'', [[Στέφανος Θωμόπουλος]], επιμέλεια Βασίλη Λάζαρη, Αχαϊκές εκδόσεις, ISBN 9607960084</ref>. Με την παρέμβαση του [[Αμεδαίος ΣΤ΄ της Σαβοΐας|Αμεδαίου ΣΤ΄ της Σαβοΐας]] συνθηκολόγησαν και η Μαρία υποχώρησε στις αξιώσεις της, με αντάλλαγμα χρηματική αποζημίωση από τον αρχιεπίσκοπο Πατρών.<ref>Λάμπρου-Μιλλερ, σελ 410-412</ref><ref>Miller, W. (1908), βλ. πηγές, σελ. 287-288</ref>