Μίκης Θεοδωράκης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά από παρέμβαση του πατέρα και του θείου του απολύεται από στρατιώτης ως ''ανάπηρος'', και μεταφέρεται στα Χανιά για ανάρρωση. Το 1950 επιστρέφει στην Αθήνα από όπου αποφοιτά από το Ωδείο με δίπλωμα στην [[Αρμονία (μουσική)|αρμονία]]<ref>{{Cite news|url=https://www.athensconservatoire.gr/%CF%89%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CE%BD-%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CF%89%CE%BD/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%BF-%CF%89%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CF%89%CE%BD/|title=ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΩΔΕΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ {{!}} ΩΔΕΙΟΝ ΑΘΗΝΩΝ|work=ΩΔΕΙΟΝ ΑΘΗΝΩΝ|language=el-GR|accessdate=2018-04-19}}</ref> και το [[1954]] μεταναστεύει με κρατική υποτροφία στο [[Παρίσι]] όπου εγγράφεται στο ''Conservatoire'' και σπουδάζει με τον [[Ολιβιέ Μεσιάν]], για σύντομο χρονικό διάστημα,<ref>Jean Boivin, 'Messiaen's Teaching at the Paris Conservatoire: A Humanist Legacy', in Siglind Bruhn, ''Messiaen's Language of Mystical Love'' (New York, Garland, 1998), p.10</ref> μουσική ανάλυση, καθώς επίσης και διεύθυνση ορχήστρας με τον [[Eugène Bigot]]. Συνθέτει μουσική για το [[μπαλέτο]] της Ludmila Tcherina, το [[Κόβεντ Γκάρντεν]], το Μπαλέτο της Στουτγκάρδης και επίσης για τον [[Κινηματογράφος|κινηματογράφο]]. Το [[1957]] του απονέμεται το πρώτο βραβείο του Φεστιβάλ της [[Μόσχα]]ς από τον [[Ντμίτρι Σοστακόβιτς|Σοστακόβιτς]] για το έργο του ''Suite No 1 για πιάνο και ορχήστρα''. Συγχρόνως συνθέτει πολλά έργα συμφωνικής μουσικής και μουσικής δωματίου.<ref>{{Cite web|url=http://thehistoryofgreece.blogspot.co.uk/2013/08/blog-post_17.html|title=Μίκης Θεοδωράκης Α΄ μέρος|website=thehistoryofgreece.blogspot.co.uk|language=el|accessdate=2018-04-19}}</ref>