Οθωμανική Αυτοκρατορία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 395:
Η οθωμανική ποίηση του Διβανίου ήταν μια εξαιρετικά τελετουργική και συμβολική μορφή τέχνης. Από την περσική ποίηση, που την ενέπνευσε σε μεγάλο βαθμό, κληρονόμησε ένα πλήθος συμβόλων των οποίων οι έννοιες και οι αλληλεξαρτήσεις - τόσο της παρομοίωσης (مراعات نظسر tenâsüb) όσο και της αντίθεσης (تضاد tezâd) ήταν περισσότερο ή λιγότερο προδιαγεγραμμένες. Η ποίηση του Διβανίου δημιουργήθηκε με τη συνεχή αντιπαράθεση πολλών τέτοιων εικόνων μέσα σε ένα αυστηρό μετρικό πλαίσιο, επιτρέποντας έτσι την εμφάνιση πολλών δυνητικών εννοιών. Η συντριπτική πλειοψηφία της ποίησης του Διβανίου ήταν από τη φύση της [[Λυρική ποίηση|λυρική]]: είτε''γκάζελ'' (που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του ρεπερτορίου της παράδοσης) ή ''κασίντ''. Υπήρχαν ωστόσο άλλα κοινά είδη, ιδιαίτερα το ''μεσνεβί'', ένα είδος ρομαντικού στίχου και έτσι μια ποικιλία αφηγηματικής ποίησης, με δύο σημαντικότερα παραδείγματα αυτής της φόρμας τα ''Λεϊλά και Μαζνούν'' του [[Φουζουλί]] και το ''Χουσν ου σκ'' του Σείχ Γκαλίμπ.
[[File:Nedim (divan edb.şairi).JPG|thumb|
Μέχρι το 19ο αιώνα η οθωμανική πεζογραφία δεν εξελίχθηκε στο βαθμό που το έκανε η σύγχρονή της ποίηση του Διβανίου. Σε μεγάλο βαθμό ο λόγος ήταν ότι μεγάλο μέρος της αναμενόταν να τηρεί τους κανόνες του ''σεκ'' (سجع, επίσης μεταγραμμένο ως ''σέτσι''), ή [[ομοιοκαταληξία|ομοιοκατάληκτης]] πεζογραφίας<ref>Murat Belge (2005). Osmanlı'da kurumlar ve kültür. İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları. p. 389. ISBN 978-975-8998-03-6.</ref> πεζογραφίας, τύπος γραφής που κατάγεται από το αραβικό ''σαζ'' και που υπαγόρευε ανάμεσα σε κάθε [[επίθετο]] και [[ουσιαστικό]] σε μια σειρά λέξεων, όπως μια πρόταση, να υπάρχει [[ομοιοκαταληξία]]. Παρ 'όλα αυτά υπήρχε μια παράδοση πεζογραφίας στη λογοτεχνία της εποχής, αν και αποκλειστικά μη μυθυοπλαστικής μορφής. Μία προφανής εξαίρεση ήταν το ''Μουχαγελάτ'' ("Φαντασίες"), μια συλλογή από ιστορίες του φανταστικού, γραμμένη το 1796, αν και δεν δημοσιεύθηκε παρά το 1867. Το πρώτο μυθιστόρημα που δημοσιεύτηκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν από έναν Αρμένιο, ονόματι Βαρτάν Πασά. Δημοσιεύθηκε το 1851 και είχε τίτλο ''Η ιστορία του Aκαμπί'' (Τούρκικα: '' Aκαμπί Χικγιασεσί'') και γράφτηκε στα τουρκικά αλλά με [[Αρμενική γλώσσα|Αρμενική]] γραφή<ref>Mignon, Laurent (2005). Neither Shiraz nor Paris : papers on modern Turkish literature. Istanbul: ISIS. p. 20. ISBN 9754283036. Those words could have been readily adopted by Hovsep Vartanyan (1813– 1879), the author, who preferred to remain anonymous, of The Story of Akabi (Akabi Hikyayesi), the first novel in Turkish, published with Armenian characters in the same year as Hisarian's novel.</ref><ref>Masters, Bruce; Ágoston, Gábor (2009). Encyclopedia of the Ottoman Empire. New York, NY: Facts On File. p. 440. ISBN 1438110251. Written in Turkish using the Armenian alphabet, the Akabi History (1851) by Vartan Pasha is considered by some to be the first Ottoman novel.</ref><ref>Pultar, Gönül (2013). Imagined identities : identity formation in the age of globalism (First ed.). [S.l.]: Syracuse University Press. p. 329. ISBN 0815633424. In fact, one of the first Turkish works of fiction in Western-type novel form, Akabi Hikayesi (Akabi's Story), was written in Turkish by Vartan Pasha (born Osep/Hovsep Vartanian/Vartanyan, 1813– 1879) and published in Armenian characters in 1851.</ref><ref>Gürçaglar, Şehnaz; Paker, Saliha; Milton, John (2015). Tradition, Tension and Translation in Turkey. John Benjamins Publishing Company. p. 5. ISBN 90-272-6847-9. It is interesting that the first Ottoman novel in Turkish, Akabi Hikayesi (1851, Akabi's Story), was written and published in Armenian letters (for Armenian communities who read in Turkish) by Hovsep Vartanyan (1813–1879), known as Vartan Paşa, a leading Ottoman man of letters and journalist.</ref>
Λόγω ιστορικά στενών δεσμών με τη Γαλλία η γαλλική λογοτεχνία αποτέλεσε τη σημαντικότερη δυτική επιρροή στην οθωμανική λογοτεχνία κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Ετσι πολλά από τα κινήματα που κυριαρχούσαν στη Γαλλία την περίοδο αυτή είχαν επίσης τα οθωμανικά τους ισοδύναμα: στην αναπτυσσόμενη οθωμανική παράδοση της πεζογραφίας, για παράδειγμα, η επίδραση του [[Ρομαντισμός|Ρομαντισμού]] μπορεί να παρατηρηθεί κατά την περίοδο του Τανζιμάτ και των κινημάτων του [[Ρεαλισμός|Ρεαλισμού]] και του [[Νατουραλισμός|Νατουραλισμού]] στις επόμενες περιόδους. στην ποιητική παράδοση, από την άλλη, ήταν πρωταρχική η επιρροή των κινημάτων του [[Συμβολισμός|Συμβολισμού]] και του [[Παρνασσισμός|Παρνασσισμού]].
Πολλοί από τους συγγραφείς της περιόδου του Τανζιμάτ έγραψαν ταυτόχρονα πολλά διαφορετικά είδη: για παράδειγμα ο ποιητής Nαμίκ Κεμάλ έγραψε επίσης το σημαντικό μυθιστόρημα του 1876 ''Ιντιμπάχ'' ("Ξύπνημα"), ενώ ο δημοσιογράφος Ιμπραχίμ Σινασί μνημονεύεται ως συγγραφέας το 1860, του πρώτου σύγχρονο τουρκικού θεατρικού έργου, της [[Μονόπρακτο|μονόπρακτης]] κωμωδίας ''Σαίρ Εβλενμεσί'' ("Ο γάμος του ποιητή"). Ένα παλιότερο θεατρικό έργο, μια φάρσα με τίτλο "Τα Παράξενα Συμβάντα και τα Αλλόκοτα Περιστατικά του Μπαλωματή Αχμέντ"), χρονολογείται από τις αρχές του 19ου αιώνα, αλλά υπάρχουν αμφιβολίες για την αυθεντικότητά του. Κατά παρόμοιο τρόπο ο μυθιστοριογράφος Aχμέτ Mιτχάτ Εφέντη έγραψε σημαντικά μυθιστορήματα σε κάθε ένα από τα σημαντικότερα κινήματα: το Ρομαντισμό ( "Ο Χασάν ο Ναυτικός ή το Μυστήριο μέσα στο Μυστήριο", 1873), ο Ρεαλισμός ("Απλά δεκαεπτά χρονών", 1881) και το Νατουραλισμό ("Παρατηρήσεις", 1891). Αυτή η πολυμορφία οφειλόταν εν μέρει στην επιθυμία των συγγραφέων του Τανζιμάτ να διαδώσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τη νέα λογοτεχνία, ελπίζοντας ότι θα συμβάλει στην αναζωογόνηση των οθωμανικών κοινωνικών δομών<ref>Moran, Berna. Türk Romanına Eleştirel Bir Bakış Vol. 1. p. 19. ISBN 975-470-054-0.</ref>
== Χρονολόγιο ==
| |||