Γαλλική Επανάσταση του 1848: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η Γ'''αλλικήΓαλλική επανάσταση του 1848''' , είναι η τρίτη μετά τη [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλική]] [[Επανάσταση]] του [[1789]] και του [[Ιουλιανή Επανάσταση|1830]]. Λαμβάνει χώρα στο [[Παρίσι]] από τις 22 έως τις {{Ημερομηνία|25|février|1848}} Φεβρουαρίου 1848.

Υπό την ηγεσία των [[Φιλελευθερισμός|φιλελευθέρων]] και των δημοκρατικών, ένα τμήμα του παρισινού λαού του Παρισιού (περίπου 3.000 από περισσότερο από ένα εκατομμύριο κατοίκους), εξεγείρεται για άλλη μια φορά και καταφέρνει να πάρει τον έλεγχο της πρωτεύουσας.  Ο Λουδοβίκος-Φίλιππος, αρνούμενος να πυροβολήσει εναντίον των Παριζιάνων, αναγκάζεται να παραιτηθεί από το θρόνο υπέρ του εγγονού του, Φίλιππου της Ορλεάνης, στις {{Ημερομηνία|24|février|1848}} Φεβρουαρίου 1848.

Καθώς το καθεστώς της [[Ιουλιανή Μοναρχία|Ιουλιανής]] [[Μοναρχία|Μοναρχίας]] έχει φθαρεί και ενώ η πολιτική και οικονομική κρίση επιδεινώνεται, το κοινωνικό και αστικό "πεδίο δράσης"  της πρωτεύουσας  είναι πρόσφορο για την έκφραση της δυσαρέσκειας που παρέμενε λανθάνουσα.

Με πάνω από ένα εκατομμύριο κατοίκους, το Παρίσι του [[1848]] εξακολουθεί να είναι το Παρίσι του Παλαιού Καθεστώτος, με τα παλιά σπίτια και τα στενά δρομάκια. Η πόλη περιβάλλεται από το τείχος των Φοροεισπρακτόρων και από 52 πύλες διοδίων. Ένα είδος συνόρων μεταξύ του ανατολικού και του δυτικού  τμήματος της πόλης, που θα ξαναχαραχθούν με τραγικό τρόπο κατά την διάρκεια των Ημερών του Ιουνίου  [[1848|του 1848]], από τη γραμμή μάχης, η οποία, από το βουλεβάρτο Rochechouart μέχρι το σημερινό βουλεβάρτο του Port Royal, θα διασχίσει την λεωφόρο Poissonnière, την οδό Saint-Denis, θα περάσει μέσα από το [[Ιλ ντε λα Σιτέ|Île de la Cité]] και θα ανηφορίσει την οδό Σαιν Ζακ. Αν και αυτά τα σύνορα δεν είναι τόσο αυστηρά περιχαρακωμένα (οι λαϊκές γειτονιές που απλώνονται προς τα Ανατολικά, επεκτείνονται μέχρι το [[Καρτιέ Λατέν]], το Δημαρχείο, το [[Μουσείο του Λούβρου|Λούβρο]] ή το Παλάτι του Κεραμεικού ), εν τούτοις η διαφοροποίηση είναι σαφής ανάμεσα στις "προνομιούχες" (ή ανώτερες) τάξεις και το " λαϊκό Παρίσι". Η εργατιά είναι πολύ σημαντική στην πρωτεύουσα. Αν και παρέχει ένα μεγάλο μέρος της Eθνικής Φρουράς, της απαγορεύεται το δικαίωμα ψήφου  λόγω φορολογικής υποτέλειας. Στο Παρίσι του 1848, οι συνθήκες διαβίωσης είναι άθλιες (σκληρή και επίπονη εργασία, εξαθλίωση, ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής, όλα αυτά δημιουργούν ένα περιβάλλον που ενισχύει την εγκληματικότητα). Η μεγάλη βιομηχανία έχει εκτοπιστεί στα χωριά περιφερειακά του Παρισιού, στην  Βιλλέτ και την Μπατινιόλ. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι απασχολούνται σε εργαστήρια που κατασκευάζουν είδη πολυτελείας (τα μισά από τα {{Μονάδα|64000|εργαστήρια}} απασχολούν 1 ή 2 άτομα (τον ιδιοκτήτη μόνο του ή με ένα μόνο εργαζόμενο). Οι ειδικότητες είναι πολύ διαφορετικές (περισσότερα από 325 επαγγέλματα καταγεγραμμένα) όπου κυριαρχεί ο τομέας της ένδυσης ({{Μονάδα|90000|εργαζόμενοι}}) και της οικοδομής (41.000).

* Η αμετακίνητη στάση που κράτησε η Βουλή κατά την καθολική ψηφοφορία των [[Θιέρσου]] ([[Adolphe Thiers]]) ([[1840]]) και Γκιζώ (Guizot) ([[1842]]) αρνούμενη να λάβει υπόψη τις δημοκρατικές προσδοκίες, καταλήγει στο να μην περάσει το αίτημα στήριξης των Εθνοφρουρών που διαδηλώνουν για να αποκτήσουν το δικαίωμα ψήφου και στην έναρξη της πρώτης εκστρατείας των " Συμποσίων "  υπέρ της εκλογικής μεταρρύθμισης ([[1840]]). Παρ'όλο που οι διαδηλώσεις και οι απεργίες των εργαζομένων στην κλωστοϋφαντουργία, την οικοδομή και την επεξεργασία του ξύλου πολυτελείας καταλήγουν στην εξέγερση του προαστίου του Saint-Antoine ([[1840]]), παρ'όλο που οι διαδηλωτές παρελαύνουν με την "κόκκινη σημαία"  φωνάζοντας " Ζήτω η Δημοκρατία ! " ([[1841]]), τα επόμενα χρόνια χαρακτηρίζονται από τις αρνητικές επιπτώσεις του οικονομικού και χρηματοπιστωτικού τομέα της χώρας που δεν είναι  προετοιμασμένη για μια τόσο ταχεία αλλαγή. Η κρίση του 1846-47 προκαλεί σημαντική αύξηση [[Ανεργία|της ανεργίας]]: το 1848, σχεδόν τα δύο τρίτα των εργαζομένων στο χώρο του επίπλου και της οικοδομής είναι άνεργοι.