Γαλλική Επανάσταση του 1848: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά από κάποια επεισόδεια (με έναν νεκρό), οι ταραχές μετατοπίζονται προς την εκκλησία Saint-Roch, η διαδήλωση οργανώθηκε, η κατάσταση επιδεινώθηκε, ενώ η κρίση δεν μπορούσε να επιλυθεί, καθώς το σώμα των βουλευτών απέρριψε λίγες ώρες νωρίτερα, το αίτημα μομφής κατά της κυβέρνησης Γκιζώ που κατέθεσε ο Οντιλόν Μπαρρώ.

 

[[Αρχείο:Monogrammist_G.R.,_Paris_1848,_Pack_dich,_Illustration_zu_dem_gleichnamigen_Revolutionslied.jpg|μικρογραφία|300x300εσ|Πολιτική γελοιογραφία της περιόδου, που αναπαριστά έναν παχύσαρκο [[Λουδοβίκος Φίλιππος της Γαλλίας|Louis-Philippe ]] , και έναν άνδρα που φοράει το φρυγικό σκούφο.]]

Το ίδιο βράδυ, της 23ης Φεβρουαρίου, το πλήθος συγκεντρώνεται ήρεμα κάτω από τους φανοστάτες για να εκφράσει την χαρά του και σχεδιάζει να πάει κάτω από τα παράθυρα του Γκιζώ για να τον γιουχάρει. Η δυσαρέσκεια ήταν τόσο βαθιά για μήνες, και η ένταση των τελευταίων ωρών τόσο καταλυτική που ακόμα και το παραμικρό περιστατικό θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο αυτή την αυτοσχέδια" νομιμόφρονη" διευθέτηση της κρίσης και να αναζωογονήσει το επαναστατικό πάθος. Στην συνοικία των Καπουτσίνων, το [[14ο Σύνταγμα Πεζικού]] του τακτικού στρατού έχει βάλει οδόφραγμα σ'έναν δρόμο και ένας διαδηλωτής που κρατά μια δάδα προκαλεί έναν αξιωματικό, γεγονός που θα έχει τραγικές συνέπειες. Η Φρουρά νομίζοντας ότι απειλείται, ανοίγει πυρ, σκοτώνοντας<ref name="p.239">{{harvsp|Colling|1949|p=239}}</ref> πάνω από 50 πολίτες, σύμφωνα με τις πηγές, γεγονός που "δικαιολογεί" την αναζωπύρωση και την επέκταση του κινήματος διαμαρτυρίας, ενώ μέχρι εκείνη την στιγμή, φαινόταν ότι τα πράγματα κατευνάζονταν. Η σφαγή αυτή της λεωφόρου των Καπουτσίνων, η περιφορά των πτωμάτων, πάνω σε κάρο, στους δρόμους του Παρισιού υπό το φώς των πυρσών, ο ήχος του συναγερμού που ανακοίνωνε τη σφαγή, μεταξύ 11μ.μ. και τα μεσάνυχτα, από το Σαιν Μερί μέχρι τον Άγιο Σουλπίκιο, αναζωπυρώνουν την εξέγερση. Οι 52 νεκροί είναι γεγονός, ο κόσμος λεηλατεί τα οπλοπωλεία και στήνει οδοφράγματα. Σε λίγες ώρες στήθηκαν 1.500 σε όλη την πόλη. Συρρέουν από παντού εργάτες, φοιτητές και μικροαστοί.

Στις 24 Φεβρουαρίου, Ο Λουδοβίκος-Φίλιππος δεν είναι πλέον σε θέση να ανακτήσει τον έλεγχο της κατάστασης, παρά την τελευταία προσπάθειά του, να αναθέσει την κυβέρνηση στον Oντιλόν Μπαρρώ.  Προς το μεσημέρι και ενώ τα πλήθη αρχίζουν να πολιορκούν το παλάτι ο βασιλιάς αφού παραιτήθηκε υπέρ του  εννιάχρονου εγγονού του, Κόμη του Παρισιού, ανέθεσε την αντιβασιλεία στην Δούκισσα της Ορλεάνης. Στη συνέχεια, κάτω από την πίεση των εξεγερμένων, αποφασίζει να πάρει το δρόμο της εξορίας. Το απόγευμα, η δούκισσα της Ορλεάνης πήγε στο Παλάτι των Βουρβόνων, για να εγκαταστήσει το γιο της και να διακηρύξει επίσημα την Αντιβασιλεία, με την ελπίδα να σώσει τη δυναστεία. Οι βουλευτές, στην πλειοψηφία τους, ήταν θετικά διακείμενοι υπέρ της Αντιβασιλείας. Όμως οι δημοκρατικοί έχοντας διδαχθεί από την αποτυχία του 1830 και, ενώ οι φιλελεύθεροι οργανώνουν μια νέα κυβέρνηση πιο φιλελεύθερη, τους φέρνουν προ τετελεσμένου γεγονότος: κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης στην Βουλή, το επαναστατημένο πλήθος εισέβαλε στο Παλάτι των Βουρβόνων και αφού ήρθε σε συμφωνία με τα εκλεγμένα μέλη της άκρας αριστεράς, απορρίπτουν οποιαδήποτε λύση για τη μοναρχία και ανακηρύσσουν μια προσωρινή κυβέρνηση.

 

 

Στις 25 Φεβρουαρίου, τα νέα για τη διακήρυξη εξαπλώθηκαν σ'όλο το Παρίσι και την επαρχία. Εκτιμάται ότι κατά την διάρκεια των τριών ημερών του Φεβρουαρίου, από τις 22 έως και τις 24, υπήρξαν 350 νεκροί και τουλάχιστον 500 τραυματίες.