Ελαιοχώρι Καλαμάτας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Jm (συζήτηση | συνεισφορές) μ αφαιρέθηκε η Κατηγορία:Καλαμάτα (με το HotCat) |
|||
Γραμμή 140:
==Αρχαία πόλη Καλάμαι ==
Στην περιοχή Άγιος Βασίλειος ή Περβολάκια βρέθηκαν ερείπια αρχαίας πόλης και υποστηρίζεται ότι ανήκουν στην αρχαία πόλη [[Καλάμαι]]. Στη γύρω περιοχή του Ελαιοχωρίου υπάρχουν ερείπια μνημειώδους πολυγωνικού τοίχου (αρχαία οχύρωση) ο οποίος κτίστηκε μετά την ίδρυση της αρχαίας [[Αρχαία Μεσσήνη|Μεσσήνης]].<ref>[http://www.kalamata.gr/katoikoi/politismos/arxaiologikoi-xoroi.html Αρχαιολογικοί Χώροι: Αρχαιολογικός χώρος Ελαιοχωρίου (ΦΕΚ 592/Β/16.6.1998)], ιστοσελίδα: www.kalamata.gr του [[Δήμος Καλαμάτας|Δήμου Καλαμάτας]].</ref>
Την εποχή του δωδέκατου προς δέκατο τρίτο μ. Χ. αιώνα, η περιοχή της Γιάννιτσας αναπτύσσεται και ευημερεί. Το χωριό αριθμεί περισσότερους από δύο χιλιάδες κατοίκους και είναι και έδρα Μητροπόλεως. Τότε κτίσθηκε το Βυζαντινό και μεσαιωνικό κάστρο της Γιάννιτσας, του οποίου το τείχος και οι πύλες του (καμάρες) σώζονται μέχρι σήμερα παραπλεύρως του αρχαίου (πελασγικού) τείχους, φανερώνοντας έτσι τη συνεχή κατοίκηση και οχύρωση της ακρόπολης της Γιάννιτσας. Γύρω από το χωριό δημιουργούνται οι οικισμοί “Δίκαλο”, “Μάρμαρα”, “Σολά”, “Αγιάννης”, “Αγκούρβα” και “Αρμίτσα” τους οποίους εξουσιάζει ο Ρήγας με έδρα την “Αρμίτσα”κοντά στο Μοναστήρι της Δήμιοβας. Σώζονται μέχρι σήμερα του επιβλητικού και μεγαλοπρεπή άλλοτε πύργου του Ρήγα. Πρόκειται για κτίσμα Φραγκοκρατίας (1204-1261) όπου η παράδοση λέει ότι κατά την εποχή της Φραγκοκρατίας ζούσε εκεί ένας άρχοντας, αφέντης όλης της περιοχής, ο ονομαστός Ρήγας.
= Η Γιάννιτσα στην επανάσταση του 1821 =
Όταν ήρθε η Άγια αυτή ημέρα οι Γιαννιτσάνοι δεν έμειναν αμέτοχοι αλλά έδωσαν εντυπωσιακό παρόν λαμβάντας μέρος σε όλες σχεδόν τις μάχες υπό τις διαταγές των Καπετανάκηδων της Τρικότσοβας και των Μαυρομιχαλαίων της Μάνης. Όπως αναφέρουν πολλά υπομνήματα αγωνιστών, στη μάχη Μανιακίου πολέμησαν στο πλευρό του Παπαφλέσσα 150 Γιαννιτσάνοι υπό τις οδηγίες του Θανασούλη Καπετανάκη. Πολέμησαν σαν ήρωες και για τον ηρωισμό του Παπαφλέσσα και των Γιαννιτσάνων χαρακτηριστικό είναι το ακόλουθο τετράστιχο αγνώστου ποιητή του καιρού εκείνου:
Ως Λεωνίδας πήδησε στους Τούρκους ξεσπαθώνει
Και αντίληδες και πεζούς φονεύει θανατώνει.
Ώστε που εσκοτώθηκαν αυτός και οι δικοί του
της Γιάννιτσας οι λέοντες που ήτανε μαζί του.
Σε 61 άνδρες ανέβαζουν τους Γιαννιτσάνους που με το αίμα τους ποτίσανε στο Μανιάκι το δένδρο της ελευθερίας.
Οι αγώνες συνεχίστηκαν και η προσφορά των Γιαννιτσάνων ήταν συνέχης και γενναία.
Η δράση όμως των Γιαννιτσάνων αγωνιστών του 1821 δεν περιορίζεται μόνο στη Μεσηννία. Όταν στις 7 Ιουλίου του 1822 ο Δράμαλης που είχε ξεκινήσει από τη Λάρισα έφθασε στο Ναύπλιο και την άλλη μέρα κατευθύνθηκε στο Άργος, με έκπληξη του παρατήρησε ότι ενώ η πόλη είχε εγκαταληφθεί, στις επάλξεις του Κάστρου που ονομαζόταν Λάρισα κυμάτιζε η Ελληνική σημαία.
Εκεί είχε εγκατασταθεί ο Αθανάσιος Καρύγιαννη, ένας μικροκαπετάνιος από τη Γιάννιτσα, με τους λιγοστούς τους στρατιώτες. Οι Τούρκοι βλέποντας την Ελληνική σημαία, θεώρησαν ότι το κάστρο ήταν καλά εφοδιασμένο και επανδρωμένο, έτοιμο να προβάλει αντίσταση, γι᾿ αυτό και ο Δράμαλης θεώρησε ότι έπρεπε να κυριέυσει πρώα το κάστρο αυτό για να μην αγήσει πίσω του εστίες αντίστασης και μέτα να προχωρήσει.
Το γεγονός αυτό τον καθυστέρησε δύο περίπου εβδομάδες, αρκετές για να φέρουν την καταστροφή του. Τα εφόδια του στρατού του Δράμαλη τελείωσαν και δεν έγινε ανεφοδιασμός από τοπικές πηγές γιατί με πρόσκληση του καπετάν Καρύγιαννη έφθασε στο Άργος ο Αργίτης οπλαρχηγός Δημήτριος Τσώκρης (ή Τζώκρης) ο οποίος έδωσε το σύνθημα του εμπρησμού των καρπών στις αποθήκες και στις θυμωνιές των αγρών.
Έτσι αναγκάστηκε ο Δράμαλης να επιστρέψει στην Κόρινθο χωρίς στρατό αξιόμαχο, πεινασμένο και γενικά εξαθλιωμένο, να δώσει τη μάχη στα Δερβενάκια και να υποστεί ταπεινωτική πανωλεθρία.
Η προσφορά των Γιαννιτσάνων στον αγώνα του 1821, υπήρξε πραγματικά μεγάλη και δυστυχώς ευθύνη βαραίνει όλους εμάς τους απογόνους τους γιατί δεν φροντίσαμε μέχρι σήμερα να προβάλλουμεωτους αγώνες και τις θυσίες τους και να τους αποδώσουμε την οφειλόμενη ευγνωμοσύνη, γιατί με το τίμιο αίμα τους μας χάρισαν την ελευθερία. Ας είναι ελαφρό το χώμα που τους σκεπάζει, όπου αυτοί κι αν έπεσαν, όπου κι αν η μοίρα τους έταξε να ταφούν (Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος) πολεμώντας για την ελευθερία της πατρίδας.
==Μονή Δημιόβης==
| |||