Πέτρος Α΄ της Σερβίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 67:
Ο Σερβικός στρατός ήταν υπό την ηγεσία του Πέτρου Α΄ μαζί με στρατηγούς όπως οι [[Ραντομίρ Πούτνικ]], Στέπαν Στεπάνοβιτς, Μπόζινταρ Γιάνκοβιτς και Πέταρ Μπόγιοβιτς. Η Σερβία συμμετείχε με 230.000 στρατιώτες (από πληθυσμό μόλις 2.912.000 κατοίκων) με περίπου 228 κανόνια, κατανεμημένους σε 10 μεραρχίες πεζικού.
====Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος και συνέπειές του====
Καθώς η Βουλγαρία ήταν δυσαρεστημένη από το μερίδιό της από τη λεία του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, επιτέθηκε στους πρώην συμμάχους της, τη Σερβία και την Ελλάδα, και ξεκίνησε το [[Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος|Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο]] στις 16 Ιουνίου (ΠΗ 29) Ιουνίου 1913. Ο Σερβικός και ο Ελληνικός στρατός απέκρουσαν τη βουλγαρική επίθεση και αντεπιτέθηκαν, εισβάλλοντας στη Βουλγαρία. Δεδομένου ότι η Βουλγαρία είχε επίσης εμπλακεί σε εδαφικές διαμάχες με τη Ρουμανία, ο πόλεμος αυτός προκάλεσε και ρουμανική επέμβαση κατά της Βουλγαρίας. Η [[Οθωμανική Αυτοκρατορία]] εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση για να ανακτήσει κάποιες περιοχές χαμένες από τον προηγούμενο πόλεμο. Όταν τα Ρουμανικά στρατεύματα πλησίασαν στην πρωτεύουσά της Σόφια, η Βουλγαρία ζήτησε μια ανακωχή, που οδήγησε στη [[Συνθήκη του Βουκουρεστίου]], με την οποία η Βουλγαρία υποχρεώθηκε να παραχωρήσει τμήματα των κερδών της από τον [[Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο]] στη Σερβία, την Ελλάδα και τη Ρουμανία. Ο Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος κατέστησε τη Σερβία το ισχυρότερο στρατιωτικά κράτος νότια του Δούναβη. Χρόνια στρατιωτικών επενδύσεων που χρηματοδοτήθηκαν από γαλλικά δάνεια είχαν αποφέρει καρπούς. Απέκτησε τον Κεντρικό [[Αξιός|Αξιό]] και το ανατολικό μισό του [[Σαντζάκι του Νόβι Παζάρ|Σαντζακίου του Νόβι Παζάρ]]. Η έκτασή της αυξήθηκε από 48.282 σε 87.740 τετραγωνικά χιλιόμετρα και ο πληθυσμός της αυξήθηκε κατά περισσότερο από ενάμισι εκατομμύριο.
Λόγω των συνεχών και έντονων προσπαθειών του στους Βαλκανικούς Πολέμους, η υγεία του Πέτρου επιδεινώθηκε. Την ίδια στιγμή η ''Μαύρη Χειρ'' αντιπροσώπευε ένανπυρήνα στρατιωτικής αντιπολίτευσης στην πολιτική συνέλευση. Ενεργώντας μέσα από την κυβέρνηση και το στρατό, τα μέλη της ανάγκασαν τον Πέτρο να διαλύσει την κυβέρνηση του [[Νίκολα Πάσιτς]], παρόλο που το Ριζοσπαστικό Κόμμα κατείχε τις περισσότερες έδρες στην Εθνοσυνέλευση. Μόλις μετά τη ρωσική παρέμβαση και με τη βοήθεια της γαλλικής πρωτεύουσας η κρίση επιλύθηκε υπέρ του Πάσιτς. Ο Βασιλιάς Πέτρος αναγκάστηκε να αποσυρθεί, κατά τα φαινόμενα λόγω της κακής υγείας του, και, στις 24 Ιουνίου 1914, μεταβίβασε τις βασιλικές του εξουσίες στο διάδοχό του, [[Αλέξανδρος Α΄ της Γιουγκοσλαβίας|Αλέξανδρο Α΄ Καραγεώργεβιτς]].
[[File:Flag of Serbia-Royal standard McCandless.png|thumb|right|Βασιλικό Εμβλημα του Βασιλιά της Σερβίας]]
===Πολιτικές===
Ο εκπαιδευμένος στη [[Δυτική Ευρώπη|Δύση]] Βασιλιάς προσπάθησε να φιλελευθεροποιήσει τη Σερβία με στόχο τη δημιουργία μιας [[Βασιλευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία|συνταγματικής μοναρχίας]] δυτικού τύπου. Ο Βασιλιάς Πέτρος Α έγινε σταδιακά πολύ δημοφιλής για τη δέσμευσή του στην κοινοβουλευτική δημοκρατία που, παρά την επιρροή ορισμένων στρατιωτικών κλικών στην πολιτική ζωή, λειτούργησε σωστά. Το Σύνταγμα του 1903 ήταν μια αναθεωρημένη εκδοχή εκείνου του 1888, με βάση το Βελγικό Σύνταγμα του 1831, θεωρούμενο ως ένα από τα πιο φιλελεύθερα στην Ευρώπη. Οι κυβερνήσεις εκλέγονταν από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, κυρίως από το [[Λαϊκό Ριζοσπαστικό κόμμα Σερβίας|Λαϊκό Ριζοσπαστικό Κόμμα]] με επικεφαλής το [[Νικόλα Πάσιτς]] και το Ανεξάρτητο Ριζοσπαστικό Κόμμα με επικεφαλής το [[Λιούμπομιρ Στογιάνοβιτς]]. Ο ίδιος ο βασιλιάς Πέτρος τάχθηκε υπέρ μιας ευρύτερης κυβέρνησης συνασπισμού που θα ενίσχυε τη Σερβική δημοκρατία και θα συνέβαλε στην ανεξάρτητη πορεία της εξωτερικής πολιτικής. Σε αντίθεση με τη φιλοαυστριακή δυναστεία των Ομπρένοβιτς, ο Βασιλιάς Πέτρος Α΄ βασιζόταν στη Ρωσία και τη Γαλλία, γεγονός που προκαλούσε την αυξανόμενη εχθρότητα της επεκτατικών διαθέσεων Αυστροουγγαρίας. Ο βασιλιάς Πέτρος Α΄ της Σερβίας πραγματοποίησε δύο επίσημες επισκέψεις στην Αγία Πετρούπολη και το Παρίσι το 1910 και το 1911 αντίστοιχα, χαιρετιζόμενος ως ήρωας τόσο της δημοκρατίας όσο και της εθνικής ανεξαρτησίας στα προβληματικά Βαλκάνια.
| |||