Μονσεράτ Καμπαγιέ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
καριερα |
||
Γραμμή 11:
Στην Ελλάδα η τελευταία της εμφάνιση ήταν στις 17 Σεπτεμβρίου 2012 στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού με την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ υπό τη διεύθυνση του José Collado.
== Καριέρα ==
Η διεθνής αναγνώριση της Καμπαγιέ ήρθε το 1965 όταν αντικατέστησε τον άρρωστο Marilyn Horne σε μια παράσταση στο έργο του Ντονιτσέττι ''Lucrezia Borgia'' στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης ; παράσταση που της χάρισε μια 25λεπτη πανηγυρική υποδοχή από το κοινό. Καθώς αυτή ήταν η πρώτη ενασχόλησή της με την όπερα μπελ κάντο και έπρεπε να μάθει τον ρόλο της σε λιγότερο από ένα μήνα, η ερμηνεία της την έκανε διάσημη σε όλο τον κόσμο της όπερας. Αργότερα τον ίδιο χρόνο, η Καμπαγιέ έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο φεστιβάλ Glyndebourne όπου τραγούδησε το πρώτο της Marschallin στο έργο ''Der Rosenkavalier'' του Στράους και όπου ενσάρκωσε τον ρόλο της κόμισας Almaviva στο έργο ''Le nozze di Figaro'' του Μότσαρτ.
Τον Δεκέμβριο του 1965, επέστρεψε στο Carnegie Hall για την δεύτερη συμμετοχή της στην όπερα μπελ κάντο, όπου ενσάρκωσε τον ρόλο της Βασίλισσας Ελισάβετ Ι στο έργο ''Roberto Devereux'' του Ντονιτσέττι. Η Καμπαγιέ ολοκλήρωσε την χρονιά 1965 με την πρώτη της εμφάνιση στην Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης στις 22 Δεκεμβρίου 1965, όπου εμφανίστηκε ως Marguerite στο έργο του Gounod ''Faust'' μαζί με τον John Alexander στον ομώνυμο ρόλο, τον Justino Díaz ως Μεφιστοκλή και τον Sherrill Milnes ως Βαλεντίν στη πρώτη του εμφάνιση στην Μητροπολιτική Όπερα.
Το 1966, η Καμπαγιέ έκανε την πρώτη της εμφάνιση στην Λυρική Όπερα της Φιλαδέλφεια ως Maddalena di Coigny στο ''Andrea Chénier'' του Giordano και την πρώτη της εμφάνιση μπροστά στο ιταλικό κοινό στο Maggio Musicale Fiorentino ως Leonora στο έργο του Βέρντι ''Il trovatore'' ενώ ακολούθησε το έργο του Μπελίνι ''Il pirata'' το 1967. Επέστρεψε στην Φιλαδέλφεια το 1967 όπου ερμήνευσε τους ομώνυμους ρόλους στα έργα του Πουτσίνι ''Τόσκα'' και ''Μαντάμα Μπαντερφλάϊ''. Επέστρεψε επίσης στην Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης όπου ερμήνευσε τρεις ηρωίδες του Βέρντι : την Leonora μαζί με τον Richard Tucker ως Manrico, την Δεισδαιμόνα στον ''Οθέλλο'' μαζί με τον James McCracken στον ομώνυμο ρόλο και την Βιολέτα στην ''Λα Τραβιάτα'' μαζί με τους Tucker και George Shirley οι οποίοι εναλλάσσονταν στον ρόλο του Αλφρέντο. Ο τελευταίος ρόλος τής χάρισε ακόμα μεγαλύτερη αναγνώριση στους κριτικούς και στο κοινό των ΗΠΑ. Το 1968 συνέχισε στην Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης με τον ομώνυμο ρόλο από το έργο ''Luisa Miller'' του Βέρντι και το 1969 με τον ρόλο της Liù στο έργο του Πουτσίνι ''Turandot'', με τον Birgit Nilsson στον ομώνυμο ρόλο και τον James King στον ρόλο του Calàf. Επέστρεψε στην Φιλαδέλφεια όπου ερμήνευσε τον ρόλο της Imogene στο έργο του Μπελίνι ''Il pirata'' (1968) και τον ομώνυμο ρόλο στο έργο ''Lucrezia Borgia'' (1969).
Το 1969, η Καμπαγιέ εμφανίστηκε στην Arena di Verona σε μια παραγωγή από τον Jean Vilar του έργου του Βέρντι ''Don Carlo''. Ενσάρκωσε την Elisabetta of Valois μαζί με μια ομάδα μεγάλων ηθοποιών μεταξύ των οποίων ο Plácido Domingo και ο Piero Cappuccilli. Σε εκείνες τις παραστάσεις εμφανίστηκε στην σκηνή με πατερίτσες εξαιτίας ενός ατυχήματος που είχε νωρίτερα την ίδια χρονιά στην Νέα Υόρκη. Την ίδια περίοδο εμφανίστηκε επίσης σε ένα ρεσιτάλ στο Teatro Corallo στην Βερόνα. Το 1970, η Καμπαγιέ έκανε τη πρώτη επίσημη εμφάνιση στην Σκάλα του Μιλάνου με τον ομώνυμο ρόλο στην ''Lucrezia Borgia''. Στην Φιλαδέλφεια εμφανίστηκε ως Λεονόρα και επέστρεψε στην Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης στην δημοφιλή από τους κριτικούς παραγωγή του έργου του Βέρντι ''Un ballo in maschera'' μαζί με τον Domingo ως Riccardo και τον Reri Grist ως Oscar.
Το 1972, έκανε τις πρώτες εμφανίσεις της στο Κόβεντ Γκάρντεν και στην Λυρική Όπερα του Σικάγο, όπου και στις δυο περιπτώσεις ενσάρκωσε τον ρόλο της Βιολέτας. Την ίδια χρονιά επέστρεψε στην Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης ως Elisabetta στο έργο ''Don Carlo'' μαζί με τον Franco Corelli στον ομώνυμο ρόλο και ερμήνευσε τον ομώνυμο ρόλο στο έργο ''Norma'' του Μπελίνι στην Φιλαδέλφεια. Το 1973 επέστρεψε στο Σικάγο για να ερμηνεύσει τον ομώνυμο ρόλο στο έργο ''Maria Stuarda'' του Ντονιτσέττι μαζί με την Viorica Cortez και εμφανίστηκε ως Βιολέτα στην Φιλαδέλφεια. Ερμήνευσε την ''Νόρμα'' του Μπελίνι στην Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης, μαζί με τον Carlo Cossutta στην πρώτη του εμφάνιση στην Μητροπολιτική Όπερα ως Pollione και την Fiorenza Cossotto ως Adalgisa.
Τον Ιανουάριο του 1974, η Καμπαγιέ εμφανίστηκε στον ομώνυμο ρόλο στο έργο του Βέρντι ''Αΐντα'' στο Λισέου και τον Μάρτιο του ίδιου έτους εμφανίστηκε στο έργο του Βέρντι ''I vespri siciliani'' στην Μητροπολιτική Όπερα και στο έργο ''Parisina d'Este'' στο Carnegie Hall. Τον Απρίλιο του 1974 εμφανίστηκε ως ''Νόρμα'' στο Bolshoi Theatre στην Μόσχα και στον ομώνυμο ρόλο στο έργο ''Adriana Lecouvreur'' στην Σκάλα του Μιλάνου. Τον Ιούλιο του 1974 μαγνητοσκοπήθηκε η ''Νόρμα'' με τον Pierre Jourdain και η ''Aida'' με τον Riccardo Muti ενώ τον Αύγουστο ηχογράφησε κάποια ντουέτα με τον Giuseppe Di Stefano. Τον Σεπτέμβριο του 1974, υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση για να βγάλει μια καλοήθη μάζα από την κοιλιά. Ανάρρωσε και στις αρχές του 1975 επέστρεψε στο θέατρο. Το 1976 η Καμπαγιέ εμφανίστηκε για μια ακόμα φορά ως ''Νόρμα'' στην Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης και ερμήνευσε τον ρόλο της ''Αΐντα'' μαζί με τους Robert Nagy ως Radamès και Marilyn Horne ως Amneris. Εμφανίστηκε στον ομώνυμο ρόλο στο έργο ''Ariadne auf Naxos'' του Στράους και ως Mimì στο έργο του Πουτσίνι ''La bohème'' μαζί με τον Λουτσιάνο Παβαρότι ως Rodolfo.
Το 1977 η Καμπαγιέ έκανε την πρώτη της εμφάνιση με την Όπερα του Σαν Φρανσίσκο στον ομώνυμο ρόλο στο έργο του Πουτσίνι ''Turandot''. Επέστρεψε σε αυτήν την όπερα δέκα φορές μέσα στην επόμενη δεκαετία και ερμήνευσε παρόμοιους ρόλους όπως της Ελβίρας στο έργο του Βέρντι ''Ernani'' και των ομώνυμων ρόλων στα έργα του Ponchielli ''La Gioconda'', του Ροσίνι ''Semiramide'' και του Πουτσίνι ''Tosca'', μεταξύ άλλων.
Έχοντας χάσει κάποια από την πρώιμη λάμψη της και την καθαρότητα της φωνής της, η Καμπαγιέ ανέλαβε πιο δραματικούς ρόλους. Το 1978, ήταν η Τόσκα στο Σαν Φρανσίσκο με τον Παβαρότι, η Νόρμα στην Μαδρίτη και η Adriana Lecouvreur στην Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης με τον Καρέρας. Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1980 συνέχισε να εμφανίζεται συχνά στην Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης, σε ρόλους όπως της Τόσκα (1980, 1985) και της Elisabetta (1985) αλλά και σε συναυλίες το 1981 και το 1983. Η τελευταία εμφάνισή της στην Μητροπολιτική Όπερα ήταν στις 10 Οκτωβρίου 1985 στο έργο ''Tosca'' μαζί με τον Παβαρότι ως Cavaradossi και τον Cornell MacNeil ως Scarpia.
Η φωνή της ήταν χαρακτηριστική για την καθαρότητά της, τον έλεγχό της και την δυναμική της. Την θαύμαζαν λιγότερο για το δραματικό ύφος και τις δραματικές υποκριτικές της ικανότητες αλλά την θαύμαζαν περισσότερο για την εξαιρετική τεχνική της, τις φωνητικές σκιάσεις της και την απαλή ερμηνεία της ; στοιχεία που είχε εμπνευστεί από τον Miguel Fleta.
== Μετέπειτα χρόνια ==
| |||