Γεφύρι της Άρτας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Αρχείο:Το Γεφύρι της Άρτας (Νυχτερινή).jpg|thumb|250px|Το γεφύρι τη νύχτα]]

[[Αρχείο:Συντήρηση, Στήριξη Γεφυριού Άρτας, 1982.jpg|thumb|250px|Εργασίες συντήρησης και αναστήλωσης το 1982.]]

Το έτος 1881, όταν απελευθερώθηκε ''de jure'' (με συμφωνία) η [[Άρτα]], το γεφύρι ήταν το σύνορο της ελεύθερης Ελλάδας με την τουρκοκρατημένη Ελλάδα. Το διώροφο νεοκλασικό κτίριο στο δυτικό άκρο του γεφυριού, που χτίστηκε το έτος 1864 από αυστριακό αρχιτέκτονα και σήμερα στεγάζει το Λαογραφικό Μουσείο Άρτας, αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως Οθωμανικό φυλάκιο της Γέφυρας και αργότερα, μετά το έτος 1881, ως μεθοριακός σταθμός, Τελωνείο των Τούρκων. Στο τέλος της δεκαετίας του 1930 πλάι στα αρχαία βάθρα προστέθηκαν και τσιμεντένια - αισθητικά εκτρώματα - για τη στήριξη ξύλινης αρχικά γέφυρας, την οποία οι [[Γερμανία|Γερμανοί]] κατακτητές, ενίσχυσαν με σιδηροδοκούς για τη διέλευση των οχημάτων τους.<ref name="gianelos"/> Στις 23 Σεπτεμβρίου [[1944]] όταν οι Γερμανοί [[Ναζισμός|ναζί]] αποχώρησαν, διέταξαν να ανατιναχθεί το πέτρινο Γεφύρι της Άρτας, αλλά ο γερμανός βομβιστής προφανώς εκτίμησε το μέγεθος του εγκλήματος, δεν υπάκουσε στη διαταγή και το γεφύρι σώθηκε. Άλλη άποψη αναφέρει ότι κάποιος Γερμανός στρατιώτης Λούντβιχ, μάλλον αρχαιολόγος, γύρισε κρυφά πίσω και απενεργοποίησε τον εκρηκτικό μηχανισμό. Το έτος 1945 κατασκευάσθηκε κανονική σιδηρογέφυρα η οποία σε συνδυασμό με τις χονδροειδείς τσιμεντοβάσεις της κατέστρεψε τη βόρεια όψη του παλιού γεφυριού. Μόλις πριν λίγα χρόνια, την δεκαετία του '80, επί εποχής υπουργού Πολιτισμού [[Μελίνα Μερκούρη|Μελίνας Μερκούρη]], απαλλάχτηκε το μνημείο απ' αυτούς τους «κακοήθεις όγκους» του και με τις εργασίες στερέωσης ξαναβρήκε την αρχική του λάμψη. Έγιναν σημαντικές στερεωτικές εργασίες και πολλές τσιμεντενέσεις.<ref name="gouvas"/> Μετά την κατασκευή του υδροηλεκτρικού φράγματος της ΔΕΗ στο [[Λίμνη Πουρναριού|Πουρνάρι]] του Πέτα, από Σοβιετική Εταιρεία κατά τα έτη 1976-1981 δεν υπάρχει πλέον συνεχής ροή στο ποτάμι του Αράχθου. Έτσι ''«το μνημείο έπαψε να δροσίζει τα πόδια του, κατάντησε εκκλησιά χωρίς εικόνες, βρύση χωρίς νερό»'' όπως έχει γραφεί γλαφυρά. Το έτος 1983 για τον ίδιο λόγο της ακανόνιστης ροής υδάτων το γεφύρι διέτρεξε θανάσιμο κίνδυνο και τότε τοποθετήθηκαν σειρές από ενσύρματες κροκάλες στον πυθμένα της κοίτης.<ref name="gianelos"/><ref>Υπουργείο Πολιτισμού: «Το πέτρινο γεφύρι της Αρτας», Ιστοσελίδα "Οδυσσέας"</ref><ref>Δήμος Αρταίων: «Το γεφύρι της Αρτας», ιστοσελίδα</ref><ref>Δομή εγκυκλοπαίδεια: «Το Γεφύρι της Άρτας»</ref><ref>Χαράλαμπος Γκούβας: «Αναμνήσεις ενός Αρτινού και φωτογραφίες από τα έργα στο Γεφύρι της Αρτας», Εφημερίδα Τοπική Φωνή Πρέβεζας, 1998(1960-2009)</ref>