Κορράδος του Μομφερράτου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Κορράδος του Μομφερράτου''' (Iταλ.: ''Corrado del Monferrato'', [[1140]] - [[28 Απριλίου]] [[1192]]) μέλος του [[Οίκος των Αλεράμιτσι|Οίκου των Αλεράμιτσι]] Ιταλός ευγενής και αρχηγούςαρχηγός στην [[Γ΄ Σταυροφορία]] ήταν 8ος μαρκήσιος του Μομφερράτου ([[1191]]-[[1192]]) και [[Κατάλογος βασιλέων της Ιερουσαλήμ|Βασιλιάς της Ιερουσαλήμ]] ([[1190]]-[[1192]]) ως σύζυγος της [[Ισαβέλλα Α΄ της Ιερουσαλήμ|Ισαβέλλας Α΄ της Ιερουσαλήμ]]. Ο Κορράδος του Μομφερράτου ήταν δεύτερος γιος του

Ο Κορράδος γεννήθηκε στην [[Μαρκιωνία του Μομφερράτου]] στο [[Πεδεμόντιο]] στην βόρειο Ιταλία αλλά η ακριβής θέση δεν είναι γνωστή. Αναφέρεται σε διάταγμα (1160) ότι βρισκόταν στην αυλή του από μητέρα θείου του Κορράδου επισκόπου του Πάσσαου και αργότερα αρχιεπισκόπου του Σάλτσμπουργκ. Το όνομα του το πήρε πιθανότατα από τον ετεροθαλή αδελφό της μητέρας του [[Κορράδος Γ΄ της Γερμανίας|Κορράδο Γ΄ της Γερμανίας]].

Ο Κορράδος ήταν επιδέξιος στα όπλα με μεγάλες διανοητικές ικανότητες στην μάθηση, φιλικός χαρακτήρας με ανθρωπιστικές ιδέες, και καθήλωνε αστραπιαία τους εχθρούς του. Η μοναδική κατηγορία εναντίον του ήταν μονάχα ότι απήγαγε βίαια την γυναίκα του από τον πρώτο της σύζυγο [[Χάμφρεϋ Δ΄ του Τορόν]] και την ανάγκασε να τον παντρευτεί.<ref>In Die Chronik des Propstes Burchard von Ursberg, ed. Oswald Holder-Egger & Bernhard von Simson, Monumenta Germaniæ Historica: Scriptores in Usum Scholarum, (Hannover & Leipzig, 1916), p. 64</ref>

Η οικογένεια του συμμάχησε με τον Βυζαντινό αυτοκράτορα [[Μανουήλ Α΄ Κομνηνός|Μανουήλ Α΄ Κομνηνό]] (1179) και ο Κορράδος ξεκίνησε εκστρατείες εναντίον του Φρειδερίκου Βαρβαρόσσα και κατόπιν του Καγκελαρίου του αρχιεπισκόπου Χριστιανού του [[Μάιντς]], νίκησε τον ΚαγκελάριοΧριστιανό στο Καμερίνο και τον συνέλαβε αιχμάλωτο. Ο Κορράδος άφησε τον Καγκελάριο στην φροντίδα του αδελφού του Βονιφάτιου και πήγε στην [[Κωνσταντινούπολη]] για να πάρει ανταμοιβήαμοιβή από τον αυτοκράτορα, επέστρεψε στην [[Ιταλία]] αμέσως μετά τον θάνατο του Μανουήλ (1180).<ref>Roger of Howden, Chronicle year 1179; Choniates, ed. van Dieten, Historia, vol. 1, p. 201, and ed. Magoulias, O City of Byzantium, p. 114.</ref> Σε ηλικία 40 ετών έκανε εντυπωσιακή αίσθηση στην Βυζαντινή αυλή, ο [[Νικήτας Χωνιάτης]] τον περιγράφει ''"εντυπωσιακή εξωτερική εμφάνιση με θάρρος και εξυπνάδα σαν να βρίσκεται στο άνθος της ηλικίας του"''.<ref>Choniates, loc. cit.</ref>

Τον χειμώνα του 1186 - 1187 ο [[Ισαάκιος Β΄ Άγγελος]] πρόσφερε την αδελφή του Θεοδώρα νύφη στον Βονιφάτιο μικρότερο αδελφό του Κορράδου για να ανανεώσει την συμμαχία του αλλά ο [[Βονιφάτιος ο Μομφερρατικός]] ήταν παντρεμένος. Ο Κορράδος πρόσφατα χήρος είχε προορισμό να ενωθεί σε Σταυροφορία με τον πατέρα του για το [[Βασίλειο της Ιερουσαλήμ]] αλλά δέχτηκε την πρόταση του Ισαάκ και την άνοιξη του 1187 επέστρεψε στην [[Κωνσταντινούπολη]]. Με τον γάμο του πήρε τον τίτλο του [[Καίσαρας|Καίσαρα]] αλλά έπρεπε να βοηθήσει τον αυτοκράτορα απέναντι στον στασιαστή Αλέξιο Βρανά. Ο Κορράδος σύμφωνα με τον Χωνιάτη έδωσε θάρρος στον αδύναμο αυτοκράτορα και πολέμησε ηρωικά στην μάχη που σκοτώθηκε ο [[Αλέξιος Βρανάς]], ο Κορράδος τραυματίστηκε ελαφρά αλλά ο Βρανάς χωρίς άλογο σκοτώθηκε και αποκεφαλίστηκε από τους σωματοφύλακες του.<ref>Choniates, ed. van Dieten, Historia, vol. 1, pp. 386–87, and ed. Magoulias, O City of Byzantium, p. 212–13.</ref>

Ο Κορράδος είχε την αίσθηση ότι δεν είχε επιβραβευτεί για τις υπηρεσίες του, φοβόταν το αντί-Λατινικό αίσθημα των Βυζαντινών αφού ο μικρότερος αδελφός του [[Ρενιέ του Μομφερράτου]] δηλητηριάστηκε (1882) και την εκδίκηση της οικογένειας του Βρανά, έφυγε τον Ιούλιο του 1187 για τα Ιεροσόλυμα με ένα Γενοβέζικο πλοίο. Οι περισσότεροι σύγχρονοι συγγραφείς σημειώνουνγράφουν ότι δραπέτευσε για να αποφύγει την εκδίκηση για κάποιον ιδιωτικό φόνο πιθανότατα του Βρανά, σύμφωνα με τον Ρογήρο του Χάουντεν ''"είχε διαπράξει ανθρωποκτονία"'' και ''"είχε σκοτώσει κάποιον εξέχοντα ευγενή σε εξέγερση"''.

Ο Σαλαντίν βρήκε την πόλη καλά οχυρωμένη, ο ιστορικός Ίμπν-αλ-Αθίρ γράφει : ''"Είχε διαβολικές ικανότητες στην διακυβέρνηση και υπεράσπιζε την πόλη με εξαιρετικόμεγάλο θάρρος"''. Η πόληΤύρος αντιστάθηκε επιτυχώς και ο Σαλαντίν διέφυγε βόρεια στην Καισάρεια, την [[Απολλωνία-Αρσούφ]] και την [[Γιάφα]]. Ο Κορράδος έστειλε τον αρχιεπίσκοπο της Τύρου στην δύση για να ζητήσει επιπλέον ενισχύσεις και βοήθεια. Οι Άραβες ιστορικοί γράφουν ότι ο Κορράδος παρουσίαζεέδειχνε προπαγανδιστικές φωτογραφίες στους στρατιώτες του για να τους φανατίσει όπως ένα άλογο του Σαλαντίν να ουρεί στον [[Ναός της Αναστάσεως|Πανάγιο Τάφο]] και έναν Σαρακηνό να χαστουκίζει το πρόσωπο του Ιησού.

Ο Σαλαντίν επέστρεψε τον Νοέμβριο του 1187 στην δεύτερη πολιορκία της Τύρου τον Νοέμβριο του 1187, ο Κορράδος είχε εξοπλίσει σημαντικά την πόλη με αμέτρητους χριστιανούς που είχαν καταφύγει σε αυτήέρθει από τα βόρεια του βασιλείου. Ο Σαλαντίν έκανε διπλή επίθεση από ξηρά και θάλασσα προσπαθώντας να αποκλείσει το λιμάνι. Σύμφωνα με δυο εκδόσεις ΧρονικώνΧρονικά ο Σαλαντίν παρουσίασε στον Κορράδο τον ηλικιωμένο αιχμάλωτο ηλικιωμένο πατέρα του Γουλιέλμο Ε΄ του Μομφερράτου και του υποσχέθηκε να τον απελευθερώσει με πλούσια δώρα εάν του παραδώσει την πόλη. Ο Γουλιέλμος Ε΄ ζήτησε από τον γιο του να συνεχίσει να αντιστέκεται σκληρά ακόμα και όταν οι Αιγύπτιοι απειλούσαν να τον σκοτώσουν με ένα βέλος.<ref>http://last-merovingian.blogspot.com/2011/12/you-different-and-thats-it.html</ref> Ο Κορράδος είπε στον Σαλαντίν ότι ο πατέρας του είχε ζήσει πολλά χρόνια, περίμενε τον θάνατο και θα ήταν πολύ τιμητικό να πεθάνει με αυτόν τον τρόπο. Ο Σαλαντίν έπεσε στην παγίδα του Κορράδου, απελευθέρωσε τον ηλικιωμένο πατέρα του σώο (1181) που επέστρεψε στον γιο του.

Το καλοκαίρι του 1188 ο Σαλαντίν ελευθέρωσε τον [[Γκυ των Λουζινιάν]] τον σύζυγο της βασίλισσας Σιβύλλας, την επόμενη χρονιά ο Γκυ και ο αδελφός του [[Γοδεφρείδος Α΄ των Λουζινιάν]] εμφανίστηκαν στην Τύρο και ζήτησαν από τον Κορράδο να τους παραδώσει τα κλειδιά της πόληςΤύρου. Ο Κορράδος αρνήθηκε και δήλωσε στον Γκυ ότι μετά την ήττα του στην ''μάχη του Χαττίμ'' έχει χάσει όλα τα βασιλικά του δικαιώματα, του υπενθύμισε επίσης ότι καταπάτησε τους όρους της συμφωνίας σχετικά μεγια την διαδοχή του νεαρού βασιλιά [[Βαλδουίνος Ε΄ της Ιερουσαλήμ|Βαλδουίνου Ε΄ της Ιερουσαλήμ]]. Ο Γκυ είχε συμφωνήσει ότι θα τον διαδεχόταν μια αντιβασιλεία με τον πάπα, τον Ρωμαίο αυτοκράτορα και τους βασιλείς της Αγγλίας και της Γαλλίας που θα όριζαν τον νέο μονάρχη αλλά ο Γκυ και η σύζυγος του [[Σιβύλλα της Ιερουσαλήμ]] κατέλαβανπήραν παράνομα τον θρόνο. Ο Κορράδος απαγόρευσε στον Γκυ και τηςτην Σιβύλλα να μπουν στην πόλη αλλά τους άφησε να στρατοπεδεύσουν έξω από τα τείχη.

Ο Κορράδος πείστηκε από τον ξάδελφο του Λουδοβίκο Γ΄ λαντγκράβοΛαντγκράβο της Θουριγγίας να ενωθεί με τον Γκυ στην πολιορκία της Άκρας (1189), η πολιορκία κράτησε περισσότερο από δυο χρόνια. Το καλοκαίρι του 1190 ο Κορράδος ταξίδευσε βόρεια στην [[Αντιόχεια]] να οδηγήσει με ασφάλεια στην Άκρα τον νεαρό ευγενή [[Φρειδερίκος ΣΤ΄ της Σουαβίας|Φρειδερίκο της Σουηβίας]] με τα υπολείμματα του αυτοκρατορικού στρατού του Φρειδερίκου Βαρβαρόσσα.

Η Σιβύλλα και οι δυο κόρες της πέθαναν αργότερα την ίδια χρόνια, ο Γκυ δεν είχε δικαιώματα να παραμείνει στον θρόνο αλλά αρνήθηκε να τον εγκαταλείψει, διάδοχος θα έπρεπε να ήτανείναι η ετεροθαλής αδελφή της Σιβύλλας [[Ισαβέλλα Α΄ της Ιερουσαλήμ]] που είχε παντρευτεί τον [[Χάμφρεϋ Δ΄ του Τορόν]]. Ο Κορράδος είχε την στήριξη της μητέρας της Ισαβέλλας [[Μαρία Κομνηνή της Ιερουσαλήμ|Μαρίας Κομνηνής]], του θετού πατέρα της πατέρα [[Μπαλιάν του Ιμπελέν]], του Ρέτζιναλντ της Σιδώνας και άλλων ευγενών από την [[Ουτρεμέρ]]. Οι ευγενείς ζήτησαν διαζύγιο της Ισαβέλλας με τον Χάμφρεϋ οπαδό του Γκυ με το σκεπτικό ότι ήταν ανήλικη η Ισαβέλλα ήταν ανήλικη όταν παντρεύτηκε και δεν μπορούσε να δώσει την συγκατάθεση της. Ο Κορράδος παντρεύτηκε την Ισαβέλλα σε δεύτερο γάμο της παρά τις φήμες που είχαν ξεσπάσει για σκάνδαλο ότι ήταν δίγαμος και η πρώτη του σύζυγος Θεοδώρα Αγγελίνα ήταν ακόμα ζωντανή. Ο Χωνιάτης ιδιαίτερα σκληρός σε τέτοιες περιπτώσεις δεν αναφέρει καθόλου το περιστατικό, μάλλον είχε πάρει διαζύγιο με την Θεοδώρα πριν το 1190. Υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι ο αδελφός του Κορράδου είχε παντρευτεί μια ετεροθαλή αδελφή της Ισαβέλλας κάτι που θα μπορούσε να είναι μια άλλη μορφή αιμομιξίας. Ο παπικός απεσταλμένος Ουμπάλντο Λανφραντσί δέχτηκε ωστόσο να τελέσεινομιμοποιήσει τον γάμο, οι αντίπαλοι του τον κατηγόρησαν ότι δωροδοκήθηκε. Τον γάμο τέλεσε ο επίσκοπος [[Φίλιππος του Ντρε]] γιος του ξαδέλφου του Κορράδου [[Ροβέρτος Α΄ του Ντρε|Ροβέρτου Α΄ του Ντρε]] (24 Νοεμβρίου 1190). Ο Κορράδος του Μομφερράτου στέφτηκε με την σύζυγο του Ισαβέλλα Α΄ συμβασιλέας των Ιεροσολύμων αλλά επειδή είχε τραυματιστεί σε μάχη πριν από εννιά μέρες και επέστρεψε στην Τύρο να γιατρευτεί. Την άνοιξη επέστρεψε στην πολιορκία και έκανε μια ανεπιτυχή αντεπίθεση στον Πύργο του Φλάι στην είσοδο του λιμανιού.

Ο Γκυ ως υποτελής του [[Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος|Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου]] στο Πουατού είχε την στήριξη του, τον Κορράδο αντίστοιχα υποστήριζανστήριζαν ο ξάδελφος του [[Λεοπόλδος Ε΄ της Αυστρίας]] και ο ξάδελφος του Λεοπόλδου [[Φίλιππος Β΄ της Γαλλίας]]. Ο Κορράδος πολιόρκησε την Άκρα και αφαίρεσε τα βασιλικά σύμβολα από την πόλη. Σε συνέλευση που ακολούθησε ο Φίλιππος Αύγουστος και ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος αποφάσισαν να παραμείνει ο Γκυ βασιλιάς των Ιεροσολύμων μέχρι το τέλος της ζωής του ενώ ο Κορράδος θα κυβερνούσε την Τύρο, την Βηρυτό και την Σιδώνα, μετά τον θάνατο του Γκυ το βασίλειο θα περνούσε στον Κορράδο, την Ισαβέλλα και τους απογόνους τους. Ο Φίλιππος Αύγουστος έφυγε σε τρεις μέρες για την Γαλλία αλλά πριν φύγει άφησε τον θησαυρό που λεηλάτησε από την Άκρα στον Κορράδο μαζί με όλους τους μουσουλμάνους ομήρους. Ο Ριχάρδος ζήτησε από τον Κορράδο να του παραδώσει τους ομήρους αλλά εκείνος το αρνήθηκε, ο Ριχάρδος τους θανάτωσε. Ο Κορράδος αρνήθηκε να ακολουθήσει τον Ριχάρδο στην εκστρατεία του στον νότο, προτίμησε να παραμείνει στην Τύρο με την Ισαβέλλα με την πρόφαση ότι κινδυνεύει η ζωή του, την ίδια εποχή πέθανε ο ηλικιωμένος πατέρας του. Τον χειμώνα ο Κορράδος ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τον Σαλαντίν με υποψίες ότι ο Ριχάρδος έχει στόχο να κυριεύσει την Τύρο και να την παραδώσει στον Γκυ, ο βασικός του στόχος ήταν να αναγνωριστεί βασιλιάς του βορρά. Ο Ριχάρδος από την άλλη είχε ήδη ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τον Σαλαντίν και πρότεινε να παντρέψει την χήρα αδελφή του [[Ιωάννα της Αγγλίας]] με τον αδελφό του Σαλαντίν [[Αλ-Αντίλ]]. Η κατάσταση έφτασε σε κρίσιμο σημείο όταν o απεσταλμένος του Ριχάρδου και πρώτος σύζυγος της Ισαβέλλας Χάμφρεϋ Δ΄ του Τορόν στιγμάτισε τον απεσταλμένο του Κορράδου Ρέτζιναλντ της Σιδώνας για την συνάντηση του με τον Αλ-Αντίλ. Οι διαπραγματεύσεις του Ριχάρδου δεν κατέληξαν σε συμφωνία επειδή η Ιωάννα αρνήθηκε να παντρευτεί μουσουλμάνο.

Τον Απρίλιο του 1192 ο Ριχάρδος αναγκάστηκε υπό την πίεση των βαρόνων και των ιερέων να ορίσει τον νέο βασιλιά με ψηφοφορία, εξελέγη ομόφωνα ο Κορράδος, Ο Ριχάρδος παραχώρησε στον Γκυ των Λουζινιάν το [[Βασίλειο της Κύπρου]] σαν αποζημίωση. Έστειλε τον ανιψιό του [[Ερρίκος Β΄ της Καμπανίας|Ερρίκο Β΄ της Καμπανίας]] στην Τύρο να πληροφορήσει τον Κορράδο για το αποτέλεσμα, έφτασε στην πόλη τέσσερις μέρες αργότερα, ο Ριχάρδος δεν ήθελε επιστροφή του Γκυ στο Πουατού επειδή η οικογένεια του είχε κακή παράδοση στις επαναστάσεις. Η στέψη του Κορράδου όμως δεν έγινε ποτέ επειδή την πρόλαβε η δολοφονία. Ο Κορράδος πεινασμένος την νύχτα της 28ης Απριλίου πήγε για δείπνο με τον Φίλιππο του Ντρε αλλά όταν έφτασε στο σπίτι του ο επίσκοπος είχε ολοκληρώσει το γεύμα του. Οι δυο άντρες έπεσαν στην επιστροφή σε παγίδα στην επιστροφή σε έναν στενό δρόμο και θανατώθηκαν, οι δολοφόνοι ήταν [[Ασασίνοι]] και τους σκότωσαν με εντολή του Ρασίντ Αντ-Ντιν Σινάν.

Δεν είναι γνωστό πότε πέθανε ο Κορράδος, σύμφωνα με μερικές πηγές πέθανε την στιγμή της επίθεσης και με άλλες επέζησε και πέθανε λίγο αργότερα από τα τραύματα του. Οι χρονικογράφοι του Ριχάρδου γράφουν ότι μεταφέρθηκε στην σύζυγο του που της έδωσε τις τελευταίες οδηγίες : να μην ορίσει κανέναν άλλο διάδοχο στον θρόνο παρά μόνο τον βασιλιά Ριχάρδο ή τον αντιπρόσωπο του, η πληροφορία αμφισβητείται. Τάφηκε στην εκκλησία των [[Ιωαννίτες Ιππότες|Ιωαννιτών Ιπποτών]] στην Τύρο. Μια επιγραφή γράφει ''"Ο Φράγκος μαρκήσιος, ο κυβερνήτης της Τύρου, ο σατανικότερος όλων των Φράγκων Κορράδος ο ΜομφερραιτικόςΜομφερρατικός σκοτώθηκε από τον ίδιο τον θεό"''. Ο θάνατος ενός τόσο ικανού βασιλιά ήταν μεγάλο πλήγμα για το βασίλειο της Ιερουσαλήμ.

Το αίνιγμα της δολοφονίας του παραμένει άλυτο, οι Ασασίνοι που επέζησαν ύστερα από βασανιστήρια δήλωσαν ότι πίσω από την δολοφονία ήταν ο ίδιος ο Ριχάρδος αλλάκάτι που δεν αποδείχτηκε ποτέ. Ο πρώτος σύζυγος της Ισαβέλλας Χάμφρεϋ Δ' του Τορόν ήταν άλλος ένας ύποπτος, ένας τρίτος ήταν ο Σαλαντίν αλλά θεωρείται απίθανο επειδή δεν είχε καλές σχέσεις με τους Ασασίνους. Ο συγγραφέας Πάτρικ Ουίλιαμς (1970) αναφέρει την εμπλοκή του Ερρίκου της Καμπανίας, αλλάαυτό θεωρείται αδύνατο χωρίς την έγκριση του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου.

Η Μομφερρατική αυλή μιλούσε την [[Οξιτανική γλώσσα]] και έβγαλε πολλούς τροβαδούρους, o Μπερτράντ του Μπόρν και ο Πειρόλ αναφέρουν τον Κορράδο σε τραγούδια στην [[Γ΄ Σταυροφορία]] που, εμφανίζεται σαν ηρωική μορφή και υπερασπιστήυπερασπιστής της Τύρου. Η μυθοποίηση στην Αγγλική λογοτεχνία του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου σαν εθνικού ήρωα και η αντιπαλότητα που είχετου με τον Κορράδο έφερε αρνητικά αποτελέσματα στην υστεροφημία του Κορράδου με μοναδική εξαίρεση το ποίημα της Έλενορ Αν Πόρντεν (1795 - 1825) ''"ηΗ καρδιά του λιονταριού"'' που τον παρουσιάζει σαν τραγικό ήρωα.

Μια φανταστική αρνητική εμφάνιση για τον Κορράδο υπάρχει στο έργο του [[Γουόλτερ Σκοτ]] ''"Το φυλαχτό"'', περιγράφεται σαν ''"σκιουροπιθηκός"'' και ''"παπαγάλος"''. Ο συγγραφέας Μορίς Χιούλετ (1861 - 1923) στο έργο του ''"Η ζωή και ο θάνατος του Ριχάρδου"'' (1900) τον περιγράφει σαν ''"φαύλο"''. Άλλες αρνητικές εμφανίσεις του βρίσκονται στο έργο του συγγραφέα Ρόναλντ Ουέλτς (1909 - 1982) ''"Σταυροφόρος Ιππότης"'' (1954) και στο έργο του σκηνοθέτη [[Σέσιλ Ντε Μιλ]] ''"Οι Σταυροφορίες"''. Το αποκορύφωμα των αρνητικών εμφανίσεων για τον Κορράδο παρουσιάζεται στο έργο του Γκράχαμ Σέλμπι (1939 - 2016) ''"Οι βασιλιάδες της μάταιης πρόθεσης"'' (1970), δαιμονοποιείται σαν φυσιογνωμία που χτυπά και βιάζει την Ισαβέλλα. Σε αντίθεση με τους παραπάνω συγγραφείς ο Ρώσος συγγραφέας Γαλλικής καταγωγής Ζόε Όλντεμπουργκ του δίνει μια περισσότερο θετική εμφάνιση όπως τον περιγράφει ο Χωνιάτης. Άλλες θετικές εμφανίσεις του παρουσιάζονται στο μυθιστόρημα του Λουίτζι Γκαμπόττο ''"Κορράδος ο Μομφερρατικός"'' (1968) και στο μυθιστόρημα του Άλαν Γκόρντον (γεν. το 1959) ''"Το παράθυρο της Ιερουσαλήμ"'' που διερευνά την δολοφονία του.