Στα νοτιοδυτικά το πριγκιπάτοπριγκηπάτο του Γκάλιτς είχε αναπτύξει εμπορικές σχέσεις με τους Πολωνούς, τους Ούγγρους και τους [[Λιθουανία|Λιθουανούς]] γείτονές του και εμφανιζόταν ως ο τοπικός διάδοχος του κράτους των Ρως. Το 1199 ο ΠρίγκιπαςΠρίγκηπας Ρομάν Μστισλάβιτς συνένωσε τα δύο προϋπάρχοντα ξεχωριστά πριγκιπάταπριγκHπάτα Γκάλιτς ([[Γαλικία (Ανατολική Ευρώπη)|Γαλικία]] και ΒολίνιαΒολινία. Το 1202 κατέκτησε το Κίεβο και αυτοανακηρύχθηκε Μέγας Δούκας των Ρως του Κιέβου, τίτλος που κατείχαν οι ηγεμόνες του Βλαντίμιρ-Σούζνταλ από το 1169. Ο γιος του πρίγκιπαςπρίγκHπας Δανιήλ (β. 1238–1264)) ζήτησε βοήθεια από τη Δύση. ΑνέλαβεΈλαβε το στέμμα ως "Rex Rusiae" (Βασιλιάς της Ρωσίας) από τον [[Πάπας|πάπα]] της Ρώμης, χωρίς όμως να αποσχισθεί από το [[Οικουμενικό Πατριαρχείο]]. Το 1370 ο Οικουμενικός Πατριάρχης διέθεσε στοστον Βασιλιάβασιλιά της Πολωνίας έναν επίσκοπο για τους Ρώσους υπηκόους του. Οι Λιθουανοί ηγεμόνες ζήτησαν και έλαβαν επίσης για το Νοβογκρουντόκ λόγο αργότερα. Ο Κυπριανός, ένας υποψήφιος υποστηριζόμενος από τους Λιθουανούς ηγέτες, έγινε Επίσκοπος του Κιέβου το 1375 και της Μόσχας το 1382. ΕτσιΈτσι η εκκλησίαΕκκλησία στις Ρωσικέςρωσικές χώρες επανενώθηκε για κάποιο διάστημα. Το 1439 το Κίεβο έγινε έδρα ενός «Επισκόπου Κιέβου, Γαλικίας και όλων των Ρως» για όλους τους Ελληνορθόδοξους Χριστιανούς υπό Πολωνικήπολωνική-Λιθουανικήλιθουανική διοίκηση.
ΟμωςΌμως ένας μακρύς και ανεπιτυχής πόλεμος κατά των [[Μογγόλοι|Μογγόλων]] σε συνδυασμό με εσωτερική αντιπολίτευση προς τον πρίγκιπαπρίγκηπα και ξένη επέμβαση εξασθένησε τη Γαλικία-ΒολίνιαΒολινία. Με το τέλος του κλάδου Μστισλάβιτς των [[Ρουρικίδες|Ρουρικιδών]] στα μέσα του 14ου αιώνα η Γαλικία-ΒολίνιαΒολινία έπαψε να υπάρχει: η Πολωνία κατέλαβε τη Γαλικία, η Λιθουανία τη ΒολίνιαΒολινία, περιλαμβανομένου του Κιέβου, που κατελήφθη από τοτον ΓκέντιμναςΓκεντίμνας (Μέγα Δούκα της Λιθουανίας) το 1321 τερματίζοντας την εξουσία στην πόλη των Ρουρικιδών. Τότε οι Λιθουανοί ηγέτες πήραν και τον τίτλο της [[Ρουθηνία]]ς.
