Βικιπαίδεια

Δούκισσα της Πλακεντίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Ετικέτες: Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό
Γραμμή 29:
Κατά τη διάρκεια της [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|Ελληνικής Επανάστασης]], τόσο η ίδια όσο και η κόρη της, διέθεσαν πολλά χρήματα στον αγώνα και διεκρίθησαν για τον [[φιλελληνισμός|φιλελληνισμό]] τους: συγκεκριμένα έγινε ενεργό μέλος του Φιλελληνικού Κομμιτάτου πουλώντας τα κοσμήματά της και συγκεντρώνοντας το ποσό των δεκατεσσάρων χιλίαδων φράγκων<ref>Το ποσό αυτό δώρησε αφού πληροφορήθηκε την γραπτή ''Έκκλησην προς συλλογήν εράνων υπέρ των ορφανών'' του Ιωάννη Καποδίστρια, Ελένη Κούκου, Ιωάννης Καποδίστριας. Ο άνθρωπος, ο διπλωμάτης:1800-1828, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα, 1978,σελ. 312</ref>, αλλά και προσφέροντας και άλλα εννιά χιλιάδες φράγκα<ref>Φίφη Δεμίρη, Νίκος Κουτσούμπος, «Σοφία ντε Μπαρμπούα, δούκισσα Πλακεντίας», στο Συλλογικό: Γυναίκες φιλέλληνες, Ε Ιστορικά, τ/χ.228 (18 Μαρτίου 2004), σελ.15-16</ref>.
=== Η στάση της απέναντι στον Ιωάννη Καποδίστρια ===
Ένα πρόσωπο το οποίο εντυπωσίασε την Δούκισσα, λόγω της μόρφωσης του, ήταν ο [[Ιωάννης Καποδίστριας|Καποδίστριας]], τον οποίο συνάντησε το 1826 στο [[Παρίσι]]<ref>Ελένη Κούκου, Ιωάννης Καποδίστριας. Ο άνθρωπος, ο διπλωμάτης:1800-1828, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα, 1978,σελ.263 </ref>. Η ΣοφίΣοφία εγκαταστάθηκε το [[1829]] στο [[Ναύπλιο]], πόλη που όρισε ο Καποδίστριας ως την πρώτη πρωτεύουσα του ελληνικού έθνους. Συμμετείχε ενεργά στο συντονισμένο κίνημα των Γάλλων φιλελλήνων, ενώ το [[1834]] μετακόμισε στην [[Αθήνα]], επενδύοντας σε γη. Το [[Μέγαρο Δούκισσας της Πλακεντίας|σπίτι]] της σώζεται μέχρι σήμερα. Ενίσχυσε οικονομικά την τότε νεοσύστατη δημοτική εκπαίδευση και ανέλαβε την επιμόρφωση 12 θυγατέρων αγωνιστών. Παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα, αναγκάσθηκε αντιπολιτευόμενη τον Κυβερνήτη να μετατραπεί σε μισητό του εχθρό. Έπειτα από παραμονή 17 μηνών, η Σοφία αναχώρησε με την κόρη της για την [[Ιταλία]]. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια το [[1831]], διένειμε η ίδια φυλλάδια στη Γαλλία για τον αήθη κατά τη γνώμη της τρόπο που ο Καποδίστριας κυβερνούσε την Ελλάδα, υπερασπιζόμενη τους [[Μαυρομιχάλης|Μαυρομιχαλαίους]] δολοφόνους του<ref>Κωνσταντίνος Κιουπκιόλης, «Η Δούκισσα της Πλακεντίας εναντίον του Καποδίστρια», Ιστορία Εικονογραφημένη, τ/χ.6 (Δεκέμβριος 1968), σελ.136-143</ref>.
[[Αρχείο:Villa Ilissia.2 Ath.JPG|thumb|right|200px|Η μαρμάρινη Έπαυλη των Ιλισίων της Δούκισσας στην Αθήνα, "[[Μέγαρο Δούκισσας της Πλακεντίας|Villa Ilissia]]"]]
Το 1836 η Σοφία με την κόρη της αναχώρησαν για μακρά περιοδεία στην οθωμανική [[Ασία]]. Ένα χρόνο αργότερα, η κόρη της πέθανε από στηθικό νόσημα στη [[Βηρυττός|Βηρυττό]], πιθανώς οφειλόμενο στην εξάπλωση της [[πανώλη|πανώλουςπανώλης]]. Η Δούκισσα δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει το χαμό της αγαπημένης της κόρης και [[βαλσάμωμα|βαλσάμωσε]] το κορμί της Ελίζας, με το οποίο επέστρεψε στην Αθήνα. Τοποθέτησε το άψυχο σώμα της στο υπόγειο της προσωρινής κατοικίας της στην οδό Πειραιώς, το οποίο είχε μετατρέψει σε παρεκκλήσιο, έχοντας υπ' όψη να το θάψει σε μεγαλοπρεπή Ναό που σκόπευε να κτίσει στην [[Πεντέλη]].
 
Στην Αθήνα ανέγειρε την ιδιωτική της κατοικίας, την [[Μέγαρο Δούκισσας της Πλακεντίας|Βίλα Ιλίσσια]], έργο του διάσημου αρχιτέκτονα [[Σταμάτης Κλεάνθης|Σταμάτιου Κλεάνθη]]. Στην προσπάθειά της να αγοράσει εκτάσεις στο Πεντελικό, συνάντησε την αντίδραση της [[Ιερά Μονή Πεντέλης|Ιεράς Μονής Πεντέλης]] που είχε θέσει άτυπα ολόκληρο το όρος υπό τη διακυβέρνησή της, λόγω της εξάπλωσης του ασκητισμού από το [[μεσαίωνας|μεσαίωνα]]. Το τίμημα που ζητούσε η Μονή ήταν απρόσιτο και χρειάστηκε η παρέμβαση της ελληνικής κυβέρνησης και ιδίως του γαλλόφιλου Κωλέττη, ώστε να προωθηθεί η αγορά, υποσχόμενη η Δούκισσα την πραγματοποίηση έργων κοινής ωφέλειας στην περιοχή. Το 1840 περιήλθε στην κυριότητα της έκταση 1738 στρεμμάτων στην περιοχή, αντί τιμήματος 7.512 δραχμών. Ανέθεσε στον αρχιτέκτονα Κλεάνθη την οικοδόμηση του περιβόητου [[Καστέλλο της Ροδοδάφνης|Καστέλλου της Ροδοδάφνης]], γνωστό ως ''Πύργος της Πλακεντίας'', καθώς και τρία σπίτια, τη Maisonette (Μεζονέτα), την Plaisance (Πλακεντία) και τον Tourelle (Πυργίσκο). Για την κατασκευή τους συνεργάστηκαν ο [[Χανς Κρίστιαν Χάνσεν]] και ο μηχανικός [[Αλέξανδρος Γεωργαντάς]]. Η Δούκισσα προχώρησε στην κατασκευή μαρμάρινης πεντάτοξης γέφυρας πάνω από ρεματιά της πεντελικής γης, κρηνών, δύο λατομείων μαρμάρου, ενός κοιτώνα για τους λατόμους, ενώ χρηματοδότησε και τη διάνοιξη δρόμων στην Πεντέλη.
 
Στις 19 Δεκεμβρίου του 1847, ξέσπασε πυρκαγιά στην προσωρινή κατοικία της στην Πειραιώς, με αποτέλεσμα να αποτεφρωθεί το ταριχευμένο σώμα της κόρης της, Ελίζας. Την αντιπάθειά της προς τον Καποδίστρια διαδέχθηκε η αποστροφή της για τοτον [[Όθων της Ελλάδας|βασιλιά Όθωνα]], τη [[βασίλισσα Αμαλία]] και τους αυλικούς. Ο δύστροπος χαρακτήρας της την κράτησε μακρυάμακριά και από τη συνεργασία της με τον Κλεάνθη και τον Χάνσεν, παραμελώντας τις οικοδομές της.
[[Αρχείο:Κατοικία Plaisance.jpg|thumb|220px|left|Η κατοικία Plaisance στην Πεντέλη]]
Η Δούκισσα της Πλακεντίας θεωρείτο εκκεντρική προσωπικότητα, με πολλούς μύθους να περιβάλλουν το πρόσωπό της και να τη συσχετίζουν με τους ληστές που κατοικούσαν στην αττική ύπαιθρο και ταλάνιζαν την Αθήνα. Στην αρχή απαρνιέται τον χριστιανισμό και ασπάζεται την ιουδαϊκή θρησκεία. Οι κοινωνικές συναναστροφές και οι πολιτικές ιδέες της την οδήγησαν να εισάγει στην Ελλάδα μια νέα θεοκρατική κοινωνική οργάνωση μεταβάλλοντας το μέγαρό της των Ιλισίων σε κέντρο διάφορων Ελλήνων και ξένων λογίων, διανέμοντας κτήματα και τίτλους ευγενείας σε εξέχουσες μεν ελληνικές οικογένειες, στερούμενη όμως από τη πρότερη αγαθοποιό κοινωφελή δράση της. Αυτό είχε ως συνέπεια να αποξενωθεί ακόμα περισσότερο. Τον Ιούνιο του 1846 η Σοφία φέρεται να αιχμαλωτίστηκε από τον Λήσταρχο [[Σπύρος Μπίμπισης|Σπύρο Μπίμπιση]] (με τον οποίον φημολογείτο πως είχε κρυφή σχέση) αλλά ελευθερώθηκε ύστερα από επέμβαση των Χαλανδριωτών. Ακολούθησαν άλλες ιστορίες, αναδιαρθρώνοντας κάθε φορά ιστορικά γεγονότα. Γεγονός πάντως είναι πως με δικά της έξοδα ανακατασκεύασε το 1854 τη [[Συναγωγή]] στη [[Χαλκίδα]], ενώ συνέχισε με δικά της έξοδα τη δεύτερη έκδοση των ''Χρονικών'' του [[Μεσολόγγι|Μεσολογγίου]].
Γραμμή 45:
Σήμερα, το Καστέλλο της Ροδοδάφνης στο [[Πάτημα#Λόφος Κουφού|λόφο Κουφού]] είναι γνωστό ως ''Πύργος Δουκίσσης Πλακεντίας'', απ' όπου διένοιξε το δρόμο από τον [[Γαργηττός|Καρηττό]] (οδός Δουκίσσης Πλακεντίας) ενώ τον ίδιο τίτλο έχει πάρει και ο [[Σταθμός Δουκίσσης Πλακεντίας]] του Μετρό τςη Αθήνας στον οποίο καταλήγει η μεγάλη ομώνυμη λεωφόρος στο [[Χαλάνδρι]].
 
Με τη ζωή, το έργο και τις περίεργες συναναστροφές της Δούκισσας της Πλακεντίας ασχολήθηκαν ο [[Πολύβιος Δημητρακόπουλος]] και ο [[Δημήτριος Καμπούρογλου]] με πολλά, ιστορικά, ανεξακρίβωτα όμως, στοιχεία.
 
==Παραπομπές==
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Δούκισσα_της_Πλακεντίας"