Ντράζα Μιχαήλοβιτς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 36:
Στα τέλη Σεπτεμβρίου οι Γερμανοί ξεκίνησαν μια μαζική επίθεση εναντίον και των Παρτιζάνων και των Τσέτνικ που ονομάστηκε Επιχείρηση [[Ούζιτσε]]{{sfn|Pavlowitch|2007|p=63}}. Μια κοινή βρετανογιουγκοσλαβική υπηρεσία πληροφοριών, που συγκροτήθηκε γρήγορα από τις [[Επιχειρήσεις Ειδικών Αποστολών]] (SOE) και με επικεφαλής το Λοχαγό Ν. Τ. Χιούντσον, έφτασε στην ακτή του Μαυροβουνίου στις 22 Σεπτεμβρίου, από όπου και πήγε με τη βοήθεια των Μαυροβούνιων Παρτιζάνων στην έδρα τους και στη συνέχεια στην έδρα του Τίτο στο [[Ούζιτσε]],{{sfn|Tomasevich|1975|p=143}} όπου έφθασε γύρω στις 25 Οκτωβρίου.{{sfn|Milazzo|1975|p=33}} Ο Χιούντσον ανέφερε ότι οι προηγούμενες υποσχέσεις για εφόδια που έκαναν οι Βρετανοί στο Μιχαήλοβιτς συνέβαλαν στην κακή σχέση μεταξύ Μιχαήλοβιτς και Τίτο, καθώς ο πρώτος πίστευε σωστά ότι κανείς έξω από τη Γιουγκοσλαβία δεν γνώριζε για το κίνημα των Παρτιζάνων και ότι «η ώρα ήταν ώριμη για σφοδρή δράση εναντίον των κομμουνιστών».{{sfn|Milazzo|1975|p=33-34}}
Ο Τίτο και ο Μιχαήλοβιτς συναντήθηκαν και πάλι στις 27 Οκτωβρίου 1941 στο χωριό Μπράιτσι κοντά στη Ράβνα Γκόρα, σε μια προσπάθεια επίτευξης συμφωνίας, αλλά συμφώνησαν μόνο σε δευτερεύοντα ζητήματα.{{sfn|Pavlowitch|2007|pp=62–64}} Αμέσως μετά τη συνάντηση ο Μιχαήλοβιτς ξεκίνησε την προετοιμασία για μια επίθεση κατά των Παρτιζάνων, που την καθυστέρηση μόνο λόγω έλλειψης όπλων{{sfn|Milazzo|1975|p=35}}. Ανέφερε στη Γιουγκοσλαβική εξόριστη κυβέρνηση ότι πίστευε ότι η κατάληψη του Ούζιτσε, όπου υπήρχε ένα εργοστάσιο πυροβόλων όπλων, ήταν απαραίτητη για να αποτρέψει την ενίσχυση των Παρτιζάνων{{sfn|Roberts|1973|p=34}}. Στις 28 Οκτωβρίου δύο αξιωματικοί-σύνδεσμοι των Τσέτνικ προσέγγισαν πρώτα το Νέντιτς και αργότερα το Γερμανό αξιωματικό Γιόζεφ Ματλ του Διπλωματικού Γραφείου των Ενόπλων Δυνάμεων και προσέφεραν τις υπηρεσίες του Μιχαήλοβιτς στον αγώνα κατά των Παρτιζάνων με αντάλλαγμα όπλα{{sfn|Tomasevich|1975|p=148}}{{sfn|Milazzo|1975|p=35}}. Η προσφορά αυτή μεταβιβάστηκε στο Γερμανό στρατηγό που ήταν υπεύθυνος για την Περιοχή της Στρατιωτικής Διοίκησης της Σερβίας και προτάθηκε μια συνάντηση από τους Γερμανούς για τις 3 Νοεμβρίου. Την 1η Νοεμβρίου οι Τσέτνικ επιτέθηκαν στην έδρα των Παρτιζάνων στο Ούζιτσε, αλλά αποκρούστηκαν.{{sfn|Roberts|1973|pp=34–35}}{{sfn|Tomasevich|1975|p=149}} Στις 3 Νοεμβρίου 1941 ο Μιχαήλοβιτς ανέβαλε την προταθείσα συνάντηση με τους Γερμανούς αξιωματικούς μέχρι τις 11 Νοεμβρίου, επικαλούμενος τη «γενική σύγκρουση» στην οποία είχαν εμπλακεί οι Τσέτνικ και οι Παρτιζάνοι, που απαιτούσε την παρουσία του στο αρχηγείο του.{{sfn|Tomasevich|1975|p=149}}{{sfn|Milazzo|1975|pp=36–37}} Η συνάντηση, που οργανώθηκε μέσω ενός εκπροσώπου του Μιχαήλοβιτς στο Βελιγράδι, πραγματοποιήθηκε μεταξύ του ηγέτη των Τσέτνικ και ενός αξιωματικού της [[Άμπβερ]], αν και παραμένει αμφιλεγόμενο αν η πρωτοβουλία προερχόταν από τους Γερμανούς, από τον ίδιο το Μιχαήλοβιτς ή από τον αξιωματικό-σύνδεσμό του στο Βελιγράδι. Στις διαπραγματεύσεις ο Μιχαήλοβιτς διαβεβαίωσε τους Γερμανούς ότι «δεν είναι πρόθεσή μου να πολεμήσω ενάντια στους κατακτητές» και ισχυρίστηκε ότι «ποτέ δεν έκανα πραγματική συμφωνία με τους κομμουνιστές, γιατί δεν νοιάζονται για το λαό. Οι ηγέτες τους είναι ξένοι, που δεν είναι Σέρβοι: ο Βούλγαρος Γιάνκοβιτς, ο Εβραίος Λιντμάγερ, ο Ούγγρος Μπόροτα, δύο Μουσουλμάνοι των οποίων τα ονόματα δεν γνωρίζω και ο Ούστασε Μάγιορ Μπόγκανιτς. Αυτό είναι μόνο το ξέρω για την κομμουνιστική ηγεσία. "{{sfn|Hoare|2006|p=156}} Φαίνεται ότι ο Μιχαήλοβιτς προσφέρθηκε να σταματήσει τη δράση του στις πόλεις και στις βασικές γραμμές επικοινωνιών, αλλά τελικά δεν επετεύχθη συμφωνία εκείνη τη στιγμή λόγω των γερμανικών απαιτήσεων για την πλήρη παράδοση των Τσέτνικ{{sfn|Milazzo|1975|p=38}}{{sfn|Tomasevich|1975|p=150}}{{sfn|Miljuš|1982|p=119}} και την πεποίθηση των Γερμανών ότι οι Τσέτνικ ήταν πιθανόν να τους επιτεθούν παρά την προσφορά του Μιχαήλοβιτς.{{sfn|Tomasevich|1975|p=155}} Μετά τις διαπραγματεύσεις οι Γερμανοί επιχείρησαν να συλλάβουν το Μιχαήλοβιτς{{sfn|Pavlowitch|2007|pp=65–66}}. Ο Μιχαήλοβιτς απέκρυψε προσεκτικά τις διαπραγματεύσεις με τους Γερμανούς από τη Γιουγκοσλαβική εξόριστη κυβέρνηση, καθώς και από τους Βρετανούς και τον εκπρόσωπό τους Χιούντσον.{{sfn|Milazzo|1975|p=38}}{{sfn|Roberts|1973|pp=34–35}}
Η επίθεση του Μιχαήλοβιτς στην έδρα των Παρτιζάνων στο Ούζιτσε και στην Πόζεγκα απέτυχε και οι Παρτιζάνοι έκαναν μια γρήγορη αντεπίθεση.{{sfn|Milazzo|1975|p=35}}{{sfn|Tomasevich|1975|p=151}} Μέσα σε δύο εβδομάδες οι Παρτιζάνοι απέκρουσαν τις επιθέσεις των Τσέτνικ και περικύκλωσαν την έδρα του Μιχαήλοβιτς στη Ράβνα Γκόρα. Έχοντας ήδη χάσει στρατεύματα σε συγκρούσεις με τους Γερμανούς,{{sfn|Pavlowitch|2007|p=65}} υπέστη και την απώλεια περίπου 1.000 ανδρών και σημαντικού εξοπλισμού στα χέρια των Παρτιζάνων,{{sfn|Milazzo|1975|p=37}} έλαβε μόνο μία μικρή ποσότητα όπλων από τους Βρετανούς στις αρχές Νοεμβρίου{{sfn|Tomasevich|1975|p=196}}, απέτυχε να πείσει τους Γερμανούς να του παράσχουν εφόδια{{sfn|Tomasevich|1975|p=149}} και έτσι βρέθηκε σε απελπιστική κατάσταση.{{sfn|Milazzo|1975|p=37}}{{sfn|Karchmar|1987|p=256}}
== Παραπομπές ==
| |||