Ντράζα Μιχαήλοβιτς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 61:
===Τρομοκρατικές ενέργειες και δράσεις εθνοκάθαρσης===
Η ιδεολογία των Τσέτνικ περιλάμβανε την έννοια της Μεγάλης Σερβίας, που έπρεπε να επιτευχθεί με την αναγκαστική μετατόπιση πληθυσμών προκειμένου να δημιουργηθούν εθνοτικά ομοιογενείς περιοχές.{{sfn|Tomasevich|1975|p=169}} Εν μέρει λόγω αυτής της ιδεολογίας και εν μέρει ως απάντηση στις βίαιες ενέργειες που έγιναν από τους Ούστασε και τις Μουσουλμανικές δυνάμεις που συνδέονται με αυτούς{{sfn|Tomasevich|1975|p=259}}, οι δυνάμεις των Τσέτνικ ενεπλάκησαν σε πολυάριθμες πράξεις βίας, συμπεριλαμβανομένων σφαγών και καταστροφής περιουσιών, και χρησιμοποίησαν τρομοκρατικές τακτικές για την εκδίωξη των ομάδων μη Σέρβων.{{sfn|Hoare|2006|p=148}} Την άνοιξη του 1942 ο Μιχαήλοβιτς έγραψε στο ημερολόγιό του: «Ο Μουσουλμανικός πληθυσμός, μέσω της συμπεριφοράς του, έφτασε στην κατάσταση όπου ο λαός μας δεν επιθυμεί πλέον να τον έχει ανάμεσά μας. Είναι απαραίτητο ήδη τώρα να προετοιμάσουν την έξοδο τους στην Τουρκία ή οπουδήποτε αλλού εκτός των συνόρων μας. "{{sfn|Hoare|2006|p=143}}
Ο ρόλος του Μιχαήλοβιτς σε τέτοιες ενέργειες είναι ασαφής, καθώς "...δεν υπάρχει καμία σαφής απόδειξη ότι ο ίδιος έκανε ποτέ έκκληση για εθνοκάθαρση"{{sfn|Malcolm|1994|p=179}}. Οι οδηγίες προς τους διοικητές του Μαυροβουνίου, Ταγματάρχη Λάσιτς και Λοχαγό Πάβλε Τζούρισιτς, που διέταζαν ενέργειες εθνοκάθαρσης μη Σερβικών στοιχείων για τη δημιουργία της Μεγάλης Σερβίας, έχουν αποδοθεί στο Μιχαήλοβιτς από μερικούς ιστορικούς {{sfn|Lerner|1994|p=105}}{{sfn|Mulaj|2008|p=42}}{{sfn|Milazzo|1975|p=64}}{{sfn|Tomasevich|1975|pp=256–261}} αλλά άλλοι υποστηρίζουν ότι το έγγραφο ήταν πλαστογραφία του Τζούρισιτς, καθώς απέτυχε να φτάσει στο Μιχαήλοβιτς τον Δεκέμβριο του 1941, όταν ο τελευταίος εκδιώχθηκε από τη Ράβνα Γκόρα από τις Γερμανικές δυνάμεις{{sfn|Malcolm|1994|p=179}}{{sfn|Karchmar|1987|p=397}}{{sfn|Pavlowitch|2007|pp=79–80}}. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι εάν το έγγραφο είναι πλαστό, χαλκεύθηκε από τους Τσέτνικ με την ελπίδα ότι θα θεωρηθεί ως νόμιμη εντολή και όχι από τους αντιπάλους τους που επιδίωκαν να τους δυσφημήσουν{{sfn|Malcolm|1994|p=179}}.
Γραμμή 77 ⟶ 74 :
| style="text-align: left;" |'''Οδηγία της 20ής Δεκεμβρίου 1941'''
|}
Είτε οι οδηγίες ήταν πλαστές είτε όχι, ο Μιχαίλοβιτς γνώριζε βεβαίως τόσο τον ιδεολογικό στόχο του καθαρισμού όσο και τις βίαιες πράξεις που ελήφθησαν για την επίτευξη αυτού του στόχου. Ο Stevan Moljević επεξεργάστηκε τα βασικά του προγράμματος Chetnik, ενώ στη Ράβνα Γκόρα το καλοκαίρι του 1941 [107] και ο Μιχαλιόβιτς έστειλαν εκπροσώπους στη διάσκεψη των διανοουμένων του Μαυροβουνίου Young Chetnik, όπου επεκτάθηκαν οι βασικές διατυπώσεις. [108] Ο Đurišić διαδραμάτισε τον κυρίαρχο ρόλο σε αυτή τη διάσκεψη. Οι σχέσεις μεταξύ Đurišić και Mihailović ήταν τεταμένες και μολονότι ο Μιχαΐλοβιτς δεν συμμετείχε, ούτε έκανε καμία ενέργεια για να την αντιμετωπίσει. [109] Το 1943, ο Τζούρισιτς ακολούθησε τις εντολές του ανώτερου διοικητή του Τσέτνικ για τη διεξαγωγή «ενεργειών καθαρισμού» εναντίον μουσουλμάνων και ανέφερε τις χιλιάδες ηλικιωμένους άνδρες, γυναίκες και παιδιά που σφαγιάστηκε στον Μιχαϊλόβιτς [110]. Ο Μιχαίλοβιτς ήταν είτε "ανίκανος είτε απρόθυμος να σταματήσει τις σφαγές" [111]. Το 1946, ο Μιχαΐλοβιτς κατηγορήθηκε, μεταξύ άλλων, ότι «έδωσε εντολές στους διοικητές του να καταστρέψουν τους μουσουλμάνους (τους οποίους ονομάζονταν Τούρκοι) και τους Κροάτες (τους οποίους ονομάζει Ουστάς)». [112] Στη δίκη του ο Μιχαΐλοβιτς ισχυρίστηκε ότι δεν διέταξε ποτέ την καταστροφή κροατικών και μουσουλμανικών χωριών και ότι ορισμένοι από τους υφισταμένους του έκρυβαν τέτοιες δραστηριότητες από αυτόν [113]. Αργότερα καταδικάστηκε για εγκλήματα που περιελάμβαναν "ενθάρρυνε το εθνικό και θρησκευτικό μίσος και τη διαφωνία μεταξύ των λαών της Γιουγκοσλαβίας, ως αποτέλεσμα των οποίων οι ομάδες Chetnik πραγματοποίησαν μαζικές σφαγές του Κροατικού και Μουσουλμάνου καθώς και του σερβικού πληθυσμού που δεν να δεχτεί το επάγγελμα. "[112]
== Παραπομπές ==
| |||