Ριχάρδος Β΄ της Αγγλίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Αρχείο:Death_of_Wat_Tyler_Froissart.jpg|thumb|right|250px|Ο θάνατος του Ουόλτερ Τάιλερ από τοτον δήμαρχο του Λονδίνου (1381) - Χρονικά του Ιωάννη Φρουασσάρ (1475)]]

Ο μεγάλος κεφαλικός φόρος (1381) ήταν η σπίθα για την έκρηξη της αγροτικής επανάστασης την ίδια χρονιά, που οφειλόταν στις διαφορές ανάμεσα στους μεγαλογαιοκτήμονες που βρισκόντουσανβρίσκονταν υπό την προστασία του βασιλιά, και στους χωρικούς, οι οποίοι είχαν ιδιαίτεραιδιαιτέρως καταστραφεί από την επιδημία της [[Μαύρη πανώλη|μαύρης πανώλης]]. Οι επαναστάτες ξεκίνησαν από το [[Κεντ]] και το [[Έσσεξ]], και στις 12 Ιουνίου κατευθύνθηκαν στο Μπλάκχιθ κοντά στο [[Λονδίνο]] υπό την ηγεσία του Ουόλτερ "Ουάτ" Τάιλερ, του Τζων Μπολ και του Τζακ Στρόου. Πρώτη τους δουλειά ήταν να κάψουν τα ανάκτορα της Σαβοΐας στο Λονδίνο, τα οποία ήταν ιδιοκτησία του Ιωάννη της Γάνδης, ενώ σκότωσαν τον [[Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι|Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπερι]] Σάιμον Σάντμπερι, που ήταν βασιλικός σύμβουλος, και τον κρατικό θησαυροφύλακα Ροβέρτο Χέηλς.<ref>Harriss (2006), σελ. 231.</ref> Ο βασιλιάς., που είχε κλειστεί στον [[Πύργος του Λονδίνου|Πύργο του Λονδίνου]] υπό την προστασία των συμβούλων του, κατάλαβε τότε ότι δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τους επαναστάτες με τα όπλα παρά μονάχα με διαπραγματεύσεις.<ref>Saul (1997), σελ. 67.</ref>

Ο βασιλιάς συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις ενεργά παρά τη μικρή του ηλικία αφού ήταν μόλις 14 ετών, και στις 13 Ιουνίου προσπάθησε να στρατοπεδεύσει στις όχθες του Γκρίνουϊτς, αλλά οι επαναστάτες τον ανάγκασαν να επιστρέψει στον Πύργο του Λονδίνου,<ref>McKisack (1959), σελ. 409.</ref> Την επόμενη μέρα στις 14 Ιουνίου συμφώνησε να συναντηθεί με τους επαναστάτες αλλά αυτή η κίνηση τουςτούς ενθάρρυνε ακόμα περισσότερο να συνεχίσουν τις λεηλασίες και τους φόνους.<ref>Saul (1997), σσ. 68–70.</ref>

Ο Ριχάρδος Β΄ συναντήθηκε την επόμενη μέρα με τον αρχηγό των επαναστατών Ουάτ Τάιλερ στο Σμίθφηλντ και δέχθηκε όλα τα αιτήματα του, αλλά οι επαναστάτες δεν θεωρούσαν τοτον βασιλιά αξιόπιστο. H ένταση στη συνέχεια αυξήθηκε σημαντικά όταν ο δήμαρχος του Λονδίνου έριξε τον Τάιλερ κάτω από το άλογό του και τον σκότωσε,<ref>Saul (1997), σσ. 70–1.</ref> Ο βασιλιάς πήρε την κατάσταση στα χέρια του για να ηρεμήσει τα πνεύματα, συγχώρησε τους αντάρτεςεξεγερθέντες και τους επέτρεψε να επιστρέψουν στα κτήματά τους.<ref>McKisack (1959), σσ. 413–4.</ref>

Σύντομα όμως άλλαξε στάση καταπατώντας τις "χάρτες της ελευθερίας" που παραχώρησε στους χωρικούς, και αυτό οδήγησε σε νέες εξεγέρσεις υπό την καθοδήγηση του Έσσεξ, τις οποίες ο Ριχάρδος κατέστειλε εύκολα, και στις 28 Ιουνίου στο Μπιλλερίκεϊ νίκησε και τους τελευταίους αντάρτες υποτάσσοντάς τους ολοκληρωτικά. Ο Ριχάρδος Β΄ παρά την πολύ μικρή ηλικία του έδειξε τεράστιο θάρρος και τόλμη απέναντι στους εξεγερμένους αντάρτες, γεγονός που αύξησε σημαντικά την αλαζονεία του και μαζί με αυτή τα κινήματα και τις ανταρσίες εναντίον του, κάτι που θα του στοιχίσειστοίχιζε σύντομα τον ίδιο το θρόνο και την ζωή του.