Ντράζα Μιχαήλοβιτς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 112:
Στα τέλη Μαΐου, μετά την επανάκτηση του ελέγχου του μεγαλύτερου μέρους του Μαυροβουνίου, οι Ιταλοί έστρεψαν τις προσπάθειες τους εναντίον των Τσέτνικ, τουλάχιστον ενάντια στις δυνάμεις του Μιχαήλοβιτς, και ανακοίνωσαν αμοιβή μισού εκατομμυρίου λιρών για τη σύλληψη του Μιχαήλοβιτς και ενός εκατομμυρίου για τη σύλληψη του Τίτο.{{sfn|Pavlowitch|2007|p=171}}
==Μεταστροφή της Συμμαχικής υποστήριξης==
Τον Απρίλιο και το Μάιο του 1943 οι Βρετανοί έστειλαν αποστολή στους Παρτιζάνους και ενίσχυσαν την αποστολή τους στους Τσέτνικ. Ο Ταγματάρχης Τζάσπερ Ρούτχαμ, ένας από τους αξιωματικούς-συνδέσμους στους Τσέτνικ, ανέφερε ότι πράγματι γίνονταν συγκρούσεις μεταξύ Τσέτνικ και Γερμανών, αλλά κατά κανόνα ξεκινούσαν από γερμανικές επιθέσεις. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού οι Βρετανοί έστειλαν εφόδια τόσο στους Τσέτνικ όσο και στους Παρτιζάνους.{{sfn|Roberts|1973|pp=117–120}}
Ο Μιχαήλοβιτς επέστρεψε στη Σερβία και το κίνημά του ανέκτησε την κυριαρχία του στην περιοχή. Λαμβάνοντας περισσότερα όπλα από τους Βρετανούς, ανέλαβε σειρά ενεργειών και δολιοφθορών, αφόπλιζε αποσπάσματα της Σερβικής Κρατικής Φρουράς (SDS) και αψιμαχούσε με Βουλγαρικά στρατεύματα, αν και γενικά απέφυγε τους Γερμανούς, θεωρώντας ότι τα στρατεύματά του δεν ήταν ακόμα αρκετά δυνατά. Στη Σερβία η οργάνωσή του έλεγχε τα βουνά, όπου απουσίαζαν οι δυνάμεις του Άξονα. Στη διοίκηση δοσιλόγων του Νέντιτς είχαν διεισδύσει σε μεγάλο βαθμό τους άνδρες του Μιχαήλοβιτς και πολλοί άνδρες της SDS στην πραγματικότητα διάκεινταν ευνοϊκά στο κίνημά του. Μετά την ήττα του στη ''Fall Weiss'' ο Μιχαήλοβιτς προσπάθησε να βελτιώσει την οργάνωσή του. Ο Ντράγκισα Βάσιτς, ιδεολόγος του κινήματος που είχε αντιταχθεί στην σχέση με τους Ιταλούς και συγκρούστηκε με το Μιχαήλοβιτς, εγκατέλειψε την ανώτατη διοίκηση. Ο Μιχαήλοβιτς προσπάθησε να επεκτείνει τις επαφές του με τους Κροάτες και τα παραδοσιακά κόμματα και να αναζωογονήσει τις επαφές του στη Σλοβενία.{{sfn|Pavlowitch|2007|pp=182–186}} Οι Ηνωμένες Πολιτείες έστειλαν αξιωματικούς-συνδέσμους για να συμμετάσχουν στην αποστολή του Μπέιλι στο Μιχαήλοβιτς , στέλνοντας επίσης άνδρες στον Τίτο{{sfn|Roberts|1973|pp=138–144}}. Οι Γερμανοί, εν τω μεταξύ, ανησύχησαν από την αυξανόμενη δύναμη των Παρτιζάνων και έκαναν τοπικές συμφωνίες με τις ομάδες των Τσέτνικ, αν και όχι με τον ίδιο το Μιχαήλοβιτς. Σύμφωνα με το Ουόλτερ Ρ. Ρόμπερτς υπάρχει "ελάχιστη αμφιβολία" ότι ο Μιχαήλοβιτς γνώριζε αυτές τις συμφωνίες και ίσως να τις θεωρούσε ως το μικρότερο από δύο κακά, με πρωταρχικό στόχο να νικήσει τους Παρτιζάνους{{sfn|Roberts|1973|pp=156–157}}.
Από τις αρχές του 1943 η βρετανική ανυπομονησία για το Μιχαήλοβιτς αυξήθηκε. Από την αποκρυπτογράφηση των γερμανικών ασύρματων μηνυμάτων ο Τσόρτσιλ και η κυβέρνησή του κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η συνεργασία των Τσέτνικ με τους Ιταλούς είχε υπερβεί τα αποδεκτά όρια και ότι οι Παρτιζάνοι έκαναν τη σοβαρότερη ζημιά στον Άξονα{{sfn|Pavlowitch|2007|pp=189–190}}.
[[File:DMihailovic poternica.jpg|thumb|German warrant for Mihailović offering a reward of 100,000 gold marks for his capture, dead or alive, 1943]]
== Παραπομπές ==
| |||