Ντράζα Μιχαήλοβιτς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 154:
Καθώς προσέγγιζε ο Κόκκινος Στρατός ο Μιχαήλοβιτς πίστευε ότι η έκβαση του πολέμου θα εξαρτηθεί από την εμπλοκή στη σύγκρουση της Τουρκίας, που θα επέφερε επιτέλους μια Συμμαχική εισβολή στα Βαλκάνια. Κάλεσε όλους τους Γιουγκοσλάβους να παραμείνουν πιστοί στο Βασιλιά και υποστήριξε ότι ο Πέτρος του είχε στείλει ένα μήνυμα που του έλεγε να μην πιστέψει τι είχε ακούσει στο ραδιόφωνο για την απόλυσή του. Τα στρατεύματά του άρχισαν να διασπείρονται έξω από τη Σερβία στα μέσα Αυγούστου, καθώς προσπαθούσε να προσεγγίσει Μουσουλμάνους και Κροάτες ηγέτες για πανεθνική εξέγερση. Ωστόσο, ανεξάρτητα από τις προθέσεις του, απέδειξε ότι είχε ελάχιστη απήχηση στους μη Σέρβους. Ο Τζούρισιτς, ενώ ηγείτο του Σώματος Εθελοντών του Μαυροβουνίου, που στα χαρτιά ήταν συγγενές με τις δυνάμεις του Λιότιτς, δέχθηκε και πάλι τη διοίκηση του Μιχαήλοβιτς.{{sfn|Pavlowitch|2007|pp=230–235}} Ο Μιχαήλοβιτς διέταξε γενική κινητοποίηση την 1η Σεπτεμβρίου. Τα στρατεύματά του ενεπλάκησαν εναντίον των Γερμανών και των Βουλγάρων, ενώ δέχονταν επίσης την επίθεση των Παρτιζάνων{{sfn|Roberts|1973|pp=258–260}}. Στις 4 Σεπτεμβρίου ο Μιχαήλοβιτς εξέδωσε τηλεγραφικά εγκύκλιο, διατάζοντας τους διοικητές του να μην αναλαμβάνουν καμία ενέργεια χωρίς τις εντολές του, παρά μόνο κατά των κομμουνιστών{{sfn|Tomasevich|1975|p=380}}. Γερμανικές πηγές επιβεβαιώνουν τη νομιμοφροσύνη του Μιχαήλοβιτς και των δυνάμεων υπό την άμεση επιρροή του αυτήν την περίοδο. Οι Παρτιζάνοι τότε διείσδυσαν στο έδαφος των Τσέτνικ, δίνοντας μια δύσκολη μάχη και τελικά νικώντας την κύρια δύναμη του Μιχαήλοβιτς τον Οκτώβριο. Στις 6 Σεπτεμβρίου ότι απέμενε από τα στρατεύματα του Nέντιτς προσχώρησε ανοιχτά το Μιχαήλοβιτς. Εν τω μεταξύ ο Κόκκινος Στρατός, ενώ εισερχόταν από τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, συνάντησε τόσο τους Παρτιζάνους όσο και τους Τσέτνικ. Για λίγο συνεργάστηκαν με τους Τσέτνικ ενάντια στους υποχωρούντες Γερμανούς, πριν τους αφοπλίσουν. Ο Μιχαήλοβιτς έστειλε αντιπροσωπεία στη σοβιετική διοίκηση, αλλά οι εκπρόσωποί του αγνοήθηκαν και τελικά συνελήφθησαν. Το κίνημα του Μιχαήλοβιτς κατέρρευσε στη Σερβία υπό τις επιθέσεις Σοβιετικών, Παρτιζάνων και Βουλγάρων και πολέμησε με τους Γερμανούς που υποχωρούν. Ελπίζοντας ακόμη σε απόβαση των Δυτικών Συμμάχων κατευθύνθηκε προς τη Βοσνία με το επιτελείο του, το Μακ Ντόουελ και μια δύναμη μερικών εκατοντάδων ανδρών. Δημιούργησε μερικές Μουσουλμανικές μονάδες και διόρισε τον Κροάτη Μάτιγια Πάρατς επικεφαλής ενός ανύπαρκτου ακόμη Κροατικού στρατού Τσέτνικ. Ο ίδιος ο Nέντιτς είχε καταφύγει στην Αυστρία. Στις 25 Μαΐου 1945 έγραψε στο Στρατηγό [[Ντουάιτ Αϊζενχάουερ]], ισχυριζόμενος ότι ήταν πάντα μυστικός σύμμαχος του Μιχαήλοβιτς{{sfn|Pavlowitch|2007|pp=231–238}}.
Ελπίζοντας τώρα για υποστήριξη από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Μιχαήλοβιτς συναντήθηκε με μια μικρή Βρετανική αποστολή μεταξύ του ποταμού Nερέτβα και του Ντουμπρόβνικ, αλλά συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν το σήμα της απόβασης που ήλπιζε. Ο MακΝτόουελ φυγαδεύθηκε την 1η Νοεμβρίου και του δόθηκε η εντολή να προσφέρει στο Μιχαήλοβιτς την ευκαιρία να φύγει μαζί του, αλλά εκείνος αρνήθηκε, καθώς ήθελε να παραμείνει μέχρι την αναμενόμενη αλλαγή της πολιτικής των Δυτικών Συμμάχων{{sfn|Pavlowitch|2007|pp=254}}. Τις επόμενες εβδομάδες η Βρετανική κυβέρνηση πρότεινε επίσης τη δυνατότητα φυγάδευσης του Μιχαήλοβιτς με την οργάνωση μιας «διασωστικής και αξιοπρεπούς κράτησης» και συζήτησε το θέμα με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στο τέλος δεν έγινε καμία ενέργεια.{{sfn|Roberts|1973|pp=280–282}} Με τις κύριες δυνάμεις τους στην ανατολική Βοσνία οι Τσέτνικ, υπό την προσωπική διοίκηση του Μιχαήλοβιτς, τους τελευταίους μήνες του 1944 συνέχισαν να συνεργάζονται με τους Γερμανούς. Ο Συνταγματάρχης Μπόροτα και ο ''[[βοεβόδας]]'' Γέβντεβιτς διατηρούσαν επαφές με τους Γερμανούς για όλη την ομάδα.{{sfn|Tomasevich|1975|p=433}} Τον Ιανουάριο του 1945 ο Μιχαήλοβιτς προσπάθησε να ανασυντάξει τις δυνάμεις του στα όρη Οζρεν, σχεδιάζοντας Μουσουλμανικές, Κροατικές και Σλοβενικές μονάδες. Τα στρατεύματά του ωστόσο ήταν αποδεκατισμένα και εξαντλημένα, μερικά πουλώντας τα όπλα και τα πυρομαχικά τους ή λεηλατώντας τον τοπικό πληθυσμό. Ο Τζούρισιτς εντάχθηκε στο Μιχαήλοβιτς, με τις εξαντλημένες δυνάμεις του, και ανακαλύπτοντας ότι ο Μιχαήλοβιτς δεν είχε σχέδιο{{sfn|Tomasevich|1975|p=440}} ακολούθησε το δρόμο του και σκοτώθηκε στις 12 Απριλίου σε μια μάχη με τους Ούστασε{{sfn|Pavlowitch|2007|pp=254–256}}.
Στις 17 Μαρτίου 1945 ο Μιχαήλοβιτς δέχθηκε στη Βοσνία την επίσκεψη του Γερμανού απεσταλμένου Στέρκερ, που του ζήτησε να διαβιβάσει στην έδρα των Συμμάχων στην Ιταλία μια μυστική γερμανική πρόταση για συνθηκολόγηση. Ο Μιχαήλοβιτς διαβίβασε το μήνυμα, που έμελλε να είναι το τελευταίο του.{{sfn|Roberts|1973|pp=306–307}} Ο Λιότιτς και αρκετοί ανεξάρτητοι ηγέτες των Τσέτνικ στην [[Ίστρια]] πρότειναν τη δημιουργία ενός κοινού αντικομμουνιστικού μέσου στις βορειοδυτικές ακτές, που θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό από τους Δυτικούς Συμμάχους. Ο Μιχαήλοβιτς δεν ευνοούσε μιας τέτοια ετερογενή συνάθροιση, αλλά δεν απέρριψε εντελώς την πρόταση του Λιότιτς, καθώς η παραθαλάσσια περιοχή θα ήταν ένα βολικό μέρος για να συναντηθεί με τους Δυτικούς Συμμάχους και να ενωθεί με τους Σλοβένους αντικομμουνιστές, ενώ η κατάρρευση της Γερμανίας θα μπορούσε να καταστήσει εφικτή μια αντικομμουνιστική συμμαχία. Ενέκρινε τη μετάβαση όλων όσοι ήθελαν να πάνε, αλλά λίγοι Τσέτνικ τελικά έφτασαν στην ακτή, με πολλούς να αποδεκατίζονται στο δρόμο τους από τους Ούστασε, τους Παρτιζάνους, τις αρρώστειες και την πείνα.{{sfn|Pavlowitch|2007|pp=256–258}} Στις 13 Απριλίου ο Μιχαήλοβιτς ξεκίνησε για τη βόρεια Βοσνία, για μια μακρινή πορεία 280 χιλιομέτρων επιστροφής στη Σερβία, με στόχο να ξεκινήσει ένα κίνημα αντίστασης, αυτή τη φορά εναντίον των κομμουνιστών. Οι μονάδες του ήταν αποδεκατισμένες από συγκρούσεις με τους Ούστασε και τους Παρτιζάνους, καθώς και τις διαφωνίες και τον [[Τύφος|τύφο]]. Στις 10 Μαΐου δέχθηκαν την επίθεση του [[Γιουγκοσλαβικός λαϊκός στρατός|Γιουγκοσλαβικού Λαϊκού Στρατού]] (JNA), διάδοχου των Παρτιζάνων. Ο Μιχαήλοβιτς κατόρθωσε να διαφύγει με 1.000-2.000 άνδρες, που σταδιακά διασκορπίστηκαν. Ο ίδιος ο Μιχαήλοβιτς κρυβόταν στα βουνά με μια χούφτα άνδρες.{{sfn|Pavlowitch|2007|pp=266–267}}
== Παραπομπές ==
| |||