Ντράζα Μιχαήλοβιτς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 178:
[[File:Ravnagora spomenik1.jpg|thumb|Μνημείο του Ντράζα Μιχαήλοβιτς στη Ράβνα Γκόραa]]
[[File:DražaLegion of Merit.jpg|thumb|Το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής, που απονεμήθηκε στο Μιχαήλοβιτς από τον πρόεδρο των ΗΠΑ [[Χάρυ Τρούμαν]]]]
Οι ιστορικοί διαφέρουν στις εκτιμήσεις τους για το Μιχαήλοβιτς. Ο Toμάσεβιτς υποστηρίζει ότι μια κύρια αιτία της ήττας του ήταν η αποτυχία του να αναπτυχθεί επαγγελματικά, πολιτικά ή ιδεολογικά καθώς αυξάνονταν οι ευθύνες του, καθιστώντας τον ανίκανο να αντιμετωπίσει τόσο τις εξαιρετικές περιστάσεις του πολέμου όσο και την περίπλοκη κατάσταση των Τσέτνικ{{sfn|Tomasevich|1975|p={{page needed|date=September 2012}}}}. Ο Toμάσεβιτς επίσης επικρίνει την απώλεια της συμμαχικής υποστήριξης προς το Μιχαήλοβιτς μέσω της συνεργασίας των Τσέτνικ με τον Αξονα, καθώς και το δόγμα του για την «παθητική αντίσταση» που θεωρήθηκε ως αδράνεια, δηλώνοντας «ότι ο στρατηγός διέθετε ελάχιστη στρατηγικότητα».{{sfn|Tomasevich|1975|p=470}} Ο Πάβλοβιτς επισημαίνει επίσης την αποτυχία του Μιχαήλοβιτς να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης και τον περιγράφει ως άνθρωπο "γενικά χωρίς βάθος"{{sfn|Pavlowitch|2007|p=279}}. Ο Ρόμπερτς ισχυρίζεται ότι οι πολιτικές του Μιχαήλοβιτς ήταν «βασικά στατικές», ότι "πόνταρε όλα στην πίστη μιας συμμαχικής νίκης" και ότι τελικά δεν μπόρεσε να ελέγξει τους Τσέτνικ, που "αν και εχθρικοί απέναντι στους Γερμανούς και τους Ιταλούς ... αφέθηκαν να παρασυρθούν σε μια πολιτική συστέγασης και με τους δύο για να αντιμετωπίσουν αυτό που θεωρούσαν το μεγαλύτερο κίνδυνο "{{sfn|Roberts|1973|p=322}}.
Οι πολιτικές απόψεις του Μιχαήλοβιτς καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα. Μεταπολεμικά ο ρόλος του Μιχαήλοβιτς κατά τον πόλεμο θεωρήθηκε υπό το φως της συνεργασίας του κινήματος του, ιδιαίτερα στη Γιουγκοσλαβία, όπου θεωρήθηκε δοσίλογος και καταδικάστηκε για εσχάτη προδοσία. Ο [[Σαρλ ντε Γκωλ]] θεωρούσε το Μιχαήλοβιτς «καθαρό ήρωα» και πάντα αρνιόταν να έχει προσωπικές συναντήσεις με τον Τίτο, τον οποίο θεωρούσε ως «δολοφόνο» του {{sfn|Peyrefitte|1997|pp=209–210}}{{sfn|Lutard-Tavard|2005|p=78}}. Κατά τη διάρκεια του πολέμου ο Τσώρτσιλ πίστευε ότι οι αναφορές των μυστικών είχαν δείξει ότι ο Μιχαήλοβιτς είχε εμπλακεί «... σε ενεργό συνεργασία με τους Γερμανούς»{{sfn|Churchill|1953|pp=409–415}}. Παρατήρησε ότι κάτω από την πίεση των γερμανικών αντιποίνων το 1941 ο Μιχαήλοβιτς "παρασύρθηκε σταδιακά σε μια στάση όπου ορισμένοι από τους διοικητές του έκαναν συμφωνίες με τα Γερμανικά και τα Ιταλικά στρατεύματα για να μείνουν μόνοι σε ορισμένες ορεινές περιοχές με αντάλλαγμα να κάνουν ελάχιστα ή τίποτα εναντίον του εχθρού ", αλλά κατέληξε στο συμπέρασμα ότι" όσοι έχουν κατηγορήσει έντονα αυτές τις ενέργειες μπορεί να στιγμάτισαν το όνομα του Μιχαήλοβιτς, αλλά η ιστορία, περισσότερο διακριτική, δεν θα έπρεπε να το διαγράψει από τις δέλτους των Σέρβων πατριωτών. "{{sfn|Churchill|1953|pp=408–409}} Στις Ηνωμένες Πολιτείες χάρη στις προσπάθειες του Ταγματάρχη Ρίτσαρντ Φέλμαν και των φίλων του, ο Πρόεδρος Tρούμαν, κατόπιν σύστασης του Αϊζενχάουερ, απένειμε μετά θάνατον στο Μιχαήλοβιτς το παράσημο της Λεγεώνα της Τιμής για τη διάσωση των Αμερικανών αεροπόρων από τους Τσέτνικ. Η απονομή και η ιστορία της διάσωσης διαβαθμίστηκαν απόρρητα από το Υπουργείο Εξωτερικών, ώστε να μην προσβάλλουν τη Γιουγκοσλαβική κυβέρνηση.
== Παραπομπές ==
| |||