Κοζάνη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το [[1392]] άποικοι προερχόμενοι από την [[Πρεμετή]], το Βυθικούκι και την Κόζδιανη της Ηπείρου, κατάφυγαν κυνηγημένοι από τους Τουρκαλβανούς στην περιοχή βόρεια της [[Εράτυρα|Σέλιτσας]] (που μέχρι σήμερα ονομάζεται Παλιοκόζδιανη) και στη συνέχεια μεταναστεύοντας ανατολικά συνάντησαν τον χριστιανικό οικισμό στα Καλύβια.<ref>Παπακωνσταντίνου Μιχάλης, Μια Βορειοελληνική πόλη στην Τουρκοκρατία. Ιστορία της Κοζάνης 1400-1912, Εκδόσεις Εστία, Αθήνα 1992.</ref> Οι κάτοικοι των Καλυβιών δεν τους αποξένωσαν, αλλά τους υποχρέωσαν να χτίσουν τις κατοικίες τους ανατολικότερα. Οι νέοι κάτοικοι ονόμασαν την περιοχή Τζαμουριά διασώζοντας το πατρωνύμιο της παλιάς τους περιοχής. Σήμερα η περιοχή ονομάζεται Τζάμπρα. Επίσης το βραχώδη λόφο επάνω από την Τζάμπρα τον ονόμασαν Σκρίκα ή Σκίρκα (Σκ’ρκα), που σημαίνει βραχώδες ύψωμα. Αν και υπάρχουν διάφορες εκδοχές για το όνομα της πόλης η επικρατέστερη είναι πως οι άποικοι αυτοί της [[Ήπειρος|Ηπείρου]] ονόμασαν το νέο οικισμό Κόσδιανη που στη συνέχεια μετατράπηκε σε Κόζιανη και οι μετέπειτα λόγιοι το μετασχημάτισαν σε Κοζάνη. Οι κάτοικοι παλιών και νέων οικισμών ενώνονται σε μια νέα ενιαία κοινότητα, χτίζουν εκκλησία, κατασκευάζουν υδραγωγεία και κρήνες. Πρώτη καταγεγραμμένη αναφορά στην Κοζάνη γίνεται σε σουλτανικό φιρμάνι του [[1528]], σαν οικισμός με 91 σπίτια, 23 εργένηδες και 15 χήρες.<ref>Χατζηιωάννου Μ.-Χ. 2000:32. Η ιστορική εξέλιξη των οικισμών στην περιοχή του Αλιάκμονα κατά την Τουρκοκρατία. Ο κώδικας αρ. 201 της Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρου Ζάβορδα, Αθήνα: Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών & Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών.</ref>

[[Αρχείο:NaosAgiouNikolaou2017 2.jpg|thumb|250px|Ο ναός του Αγίου Νικολάου]]

Το [[1649]] εκατόν είκοσι οικογένειες από το χωριό [[Κτένι]], υπό την αρχηγία του προεστού τους Ιωάννη Τράντα, εγκαταστάθηκαν στη θέση Κρεβατάκια. Ο γιος του Ιωάννη Τράντα, Χαρίσιος, κατόρθωσε να λάβει Σουλτανικό διάταγμα με προνόμια για τους κατοίκους της πόλης, με το οποίο η πόλη περιέρχονταν υπό την προστασία της [[Βαλιντέ Σουλτάν|Σουλτανομήτορος]]. Οι κάτοικοι ήταν ελεύθεροι από κάποιους φόρους και απαγορευόταν να μένουν ως μόνιμοι κάτοικοι οι Μουσουλμάνοι στην πόλη. Την ίδια περίοδο αναπτύσσεται η βιοτεχνία, η οικοτεχνία και η κτηνοτροφία. Αναπτύσσονται και δίαυλοι επικοινωνίας με την κεντρική Ευρώπη (Βιέννη, Πέστη, Βούδα, Βενετία, Βελιγράδι, Ιάσιο). Κομπανίες και αδελφότητες σχηματίζονται επίσης.