Αγχίαλος Θεσσαλονίκης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο τρύγος άρχιζε περίπου στις [[15 Σεπτεμβρίου]]. Οινοποιούσαν μαζί όλα αυτά τα [[Σταφύλι|σταφύλια]] παρασκευάζοντας ένα κρασί [[κοκκινέλι]] στο χρώμα και στη γεύση, ενώ παράλληλα δεν έλειπαν και τα λευκά αλλά και τα [[Μπρούσκο|μπρούσκα]] κρασιά. Χρησιμοποιούσαν την παραδοσιακή μέθοδο οινοποίησης. Χρησιμοποιώντας το βούτι, ξύλινο στενό δοχείο με λαβή, έβγαζαν τα τρυγημένα σταφύλια από το αμπέλι και τα έριχναν στα, καλυμμένα με αδιάβροχα καραβόπανα, κάρα τους χωρητικότητας 500-600 [[Οκά|οκάδων]]. Μέσα στα κάρα γινόταν η έκθλιψη των σταφυλιών. Σπασμένα, τα μετέφεραν στα σπίτια και γέμιζαν τους κάδους, τις λεγόμενες βυτίνες, περιεκτικότητας 8-10 τόνων, που βρίσκονταν κυρίως στο κατώι του σπιτιού. Μετά από 24 ώρες ή και συντομότερα κάποιες φορές, "τραβούσαν" το πλώρο, ελαφρύ κρασί, που ζύμωνε σκέτος [[μούστος]] (χωρίς τα σταφύλια δηλαδή) στο βαρέλι. Δύο φορές ημερησίως, μετάγγιζαν το κρασί στους κάδους τραβώντας τον μούστο από το κάτω μέρος του κάδου και ξαναρίχνοντας το από επάνω. Έτσι, το κρασί συνέχιζε να ζυμώνει με την παρουσία των σταφυλίων, παίρνοντας από αυτά χρώμα και άρωμα. Στις 10 με 12 ημέρες, ανάλογα και με τον [[Αλκοολικός βαθμός|αλκοολικό βαθμό]] των σταφυλιών, τις καιρικές συνθήκες, την ποιότητα του κάδου (ή της στέρνας αργότερα), το πόσο μπρούσκο ήθελε ο παραγωγός να γίνει το κρασί κ.α., τραβούσαν το κρασί και το τοποθετούσαν για να ολοκληρωθεί η ζύμωση του σε σφραγισμένα βαρέλια. Τα σταφύλια και το κρασί που απέμενε στους κάδους σφραγίζονταν για να μην παίρνει αέρα, μέχρι να οδηγηθεί στα καζάνια για απόσταξη.