IPv6: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Σε κάθε συσκευή στο διαδίκτυο, όπως ένας [[ηλεκτρονικός υπολογιστής]] ή ένα κινητό τηλέφωνο, πρέπει να αποδοθεί μία [[Διεύθυνση IP]], ένας αριθμός αποτελούμενος από συγκεκριμένο αριθμό bits, ο οποίος και αποτελεί την ταυτότητα της συσκευής, ώστε να είναι δυνατή η επικοινωνία της στο Internet. Με τον ολοένα αυξανόμενο αριθμό συσκευών που συνδέονται στο διαδίκτυο, παρουσιάστηκε η ανάγκη περισσοτέρων διευθύνσεων, από όσες μπορεί να παράσχει το IPv4. To IPv4 χρησιμοποιεί διευθύνσεις 32 bit, οποίο επιτρέπει 2³² δηλαδή περίπου 4,3 δισεκατομμύρια διαφορετικές διευθύνσεις. Το IPv6 χρησιμοποιεί διευθύνσεις 128 bit, το οποίο επιτρέπει 2¹²⁸ δηλ. 3.4×10^³⁸ διαφορετικές διευθύνσεις. Τα δύο πρωτόκολλα δεν έχουν σχεδιαστεί ώστε να μπορούν να συνεργάζονται, δυσκολεύοντας έτσι την μετάβαση στο IPv6. Οι διευθύνσεις IP του πρωτοκόλλου IPv6, αποτελούνται από 8 ομάδες των τεσσάρων δεκαεξαδικών ψηφίων, χωρισμένων με άνω και κάτω τελεία, π.χ 2001:0db8:85a3:0042:1000:8a2e:0370:7334.

Η [[IETF]] υιοθέτησε το μοντέλο των IP διευθύνσεων στις 25 Ιουλίου του 1994, με τον σχηματισμό διαφόρων ομάδων εργασίας. Το 1996 εκδόθηκε μία σειρά '''RFCs''' που καθόριζε την έκδοση 6 (IPv6) του πρωτοκόλλου Internet, ξεκινώντας με την '''RFC 1983'''.( (Η έκδοση 5, χρησιμοποιήθηκε από το πειραματικό '''Internet Stream Protocol''').

Οι συσκευές που συνδέονται σε ένα δίκτυο IPv6 μπορούν να αποδώσουν αυτόματα στον εαυτό τους μία IPv6 διεύθυνση, χρησιμοποιώντας το πρωτόκολλο''Πρωτόκολλο Ανακάλυψης Γειτόνων'' (Neighbor Discovery Protocol (Πρωτόκολλο Ανακάλυψης Γειτόνων). Αυτό το πετυχαίνουν χρησιμοποιώντας ''Μηνύματα Ανακάλυψης Δρομολογητών του Πρωτοκόλλου Μηνυμάτων Ελέγχου του Internet,'' ''έκδοση 6'' (Internet Control Message Protocol version 6 (ICMPv6)). Με τα πακέτα αυτά οι συσκευές ζητούν από τους δρομολογητές να τους στείλουν τις παραμέτρους διαμόρφωσής τους. Οι δρομολογητές ανταποκρίνονται σε αυτήν την αίτηση με ένα πακέτο διαφήμισης του δρομολογητή, το οποίο περιέχει τις παραμέτρους διαμόρφωσης του Επιπέδου Internet (Internet Layer).

Εάν η Ανεπίσημη αυτόματη απόδοση διευθύνσεων IPv6 είναι ακατάλληλη για μία εφαρμογή, τότε ένα δίκτυο μπορεί να χρησιμοποιεί ''επίσημη διομόρφωσηδιαμόρφωση'' (stateful configuration) χρησιμοποιώντας το ''Πρωτόκολλο Δυναμικής Απόδοσης Διευθύνσεων, έκδοσης 6'' (Dynamic Host Configuration Protocol version 6 (DHCPv6)), ή ακόμη μπορεί να αποδοθεί στη συσκευή χειροκίνητα μία διεύθυνση IPv6 (στατική διεύθυνση).

Στο IPv6, έχει απλοποιηθεί η επικεφαλίδα και η προώθηση του πακέτου. Παρόλο που η επικεφαλίδα των πακέτων IPv6 είναι τουλάχιστον διπλάσια απο την επικεφαλίδα των πακέτων IPv4, η επεξεργασία των πακέτων είναι αποδοτικότερη, επειδή χρειάζονται λιγότερη επεξεργασία από τους δρομολογητές. Αυτό προάγει την σχεδιαστική Αρχή απ΄ Άκρου σ΄ Άκρο ( end-to-end principle) )του Internet, η οποία προβλέπει ότι η περισσότερη επεξεργασία πρέπει να πραγματοποιείται στους ακραίους κόμβους.

Οι δρομολογητές IPv6, δεν κάνουν διάσπαση των πακέτων IP. Οι συσκευές IPv6, είναι υποχρεωμένες, είτε να ανακαλύψουν την Μέγιστη Μονάδα Μεταφοράς της Διαδρομής (path MTU discovery), ή να μην στείλουν πακέτα μεγαλύτερα από την προεπιλεγμένη Μέγιστη Μονάδα Μεταφοράς (Maximum transmission unit, MTU), η οποία είναι 1280 οκτάδες.

Αντίθετα με το κινητό IPv4, το [[κινητό IPv6]] αποφεύγει την [[τριγωνική δρομολόγηση]] (triangular routing) και για αυτό είναι το ίδιο αποτελεσματικό με το σταθερό IPv6. Οι δρομολογητές του IPv6, επιτρέπουν να μετακινηθούν ολόκληρα υποδίκτυα σε άλλους δρομολογητές, χωρίς επαναρίθμηση.