Φερνάντο Μποτέρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά την επιστροφή του στη Μπογκοτά, διορίστηκε καθηγητής ζωγραφικής στη Σχολή Καλών Τεχνών, σε ηλικία μόλις 26 ετών και αναγνωρισμένος ως ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της νέας γενιάς. Την περίοδο αυτή ξεκίνησε να φιλοτεχνεί και «παραφράσεις» γνωστών πινάκων. Ανάμεσα στα διάσημα έργα από τα οποία εμπνεύστηκε για να φιλοτεχνήσει τη δική του εκδοχή, ανήκει η ''Μόνα Λίζα'' του [[Λεονάρντο ντα Βίντσι|Λεονάρντο]] και το ''Παιδί του Vallecas'', έργο του [[Ντιέγκο Βελάσκεθ]]. Το [[1960]] ταξίδεψε εκ νέου στην Ουάσιγκτον, με την ευκαιρία μίας ακόμα έκθεσης, και αυτή τη φορά αποφάσισε να παραμείνει στις [[Ηνωμένες Πολιτείες]], μετακομίζοντας στη [[Νέα Υόρκη]]. Τα επόμενα χρόνια διαμόρφωσαν σημαντικά τον Μποτέρο ως καλλιτέχνη, κατά τρόπο ανάλογο με την μαθητεία του στην [[Ευρώπη]]. Μέχρι το [[1965]] κατέληξε στο ύφος της εικονογράφησής του, χωρίς να επηρεαστεί ιδιαίτερα από τις τεχνικές του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού ή της [[Ποπ Αρτ]] που αποτελούσαν τότε τα κυρίαρχα ρεύματα στη Νέα Υόρκη. Παράλληλα εξασφάλισε την οικονομική επιτυχία μέσα από τα έργα του, τα οποία άρχισαν να εκτιμώνται ακόμα περισσότερο από τις αρχές του [[1966]]. Τη χρονιά αυτή, οργανώθηκε μία έκθεση του Μποτέρο στο [[Ανόβερο]], που συνοδεύτηκε από ευμενή σχόλια και κριτικές, καθώς και μία δεύτερη ατομική έκθεση στο Κέντρο Τέχνης του Μιλγουόκι, η οποία τον έκανε ευρύτερα γνωστό στο αμερικανικό κοινό. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, πίνακες του Μποτέρο φιλοξενούνταν στις συλλογές του [[Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (Νέα Υόρκη)|Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης]], του Μητροπολιτικού Μουσείου ή του Μουσείου Γκούγκενχαϊμ.

 

 

 

== Έργο ==