Ούστασε: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 16:
==Ιδεολογία και τρομοκρατική δράση==
[[File:Serb family killed in their home, 1941.jpg|thumb|250px|Οικογένεια Σέρβων δολοφονημένη μετά από επιδρομή της πολιτοφυλακής Ουστάσι, 1941.]]
===Ιδεολογικές ρίζες===
[[File:Mussolini and Pavelic 1941.jpg|thumb|O ''Πόγκλαβνικ'' [[Άντε Πάβελιτς]] και ο ''Ντούτσε'' της Ιταλίας [[Μπενίτο Μουσολίνι]] στις 18 Μαΐου 1941 στη [[Ρώμη]]. Η Ούστασε επηρεάστηκε έντονα από τον Ιταλικό Φασισμό και υποστηρίχθηκε πολιτικά από τη Φασιστική Ιταλία.]]
[[File:Adolf Hitler meets Ante Pavelić.1941.jpg|thumb|Ο Γερμανός ''[[Φύρερ]]'' [[Αδόλφος Χίτλερ]] με τον Πάβελιτς στο Μπέργκχοφ έξω από το [[Μπέρχτεσγκαντεν]] της Γερμανίας. Η Ούστασε περιήλθε όλο και περισσότερο υπό την επιρροή του [[Ναζισμός|Ναζισμού]] μετά την ίδρυση του NDH το 1941.]]
Μια από τις σημαντικότερες ιδεολογικές επιρροές στον Κροατικό εθνικισμό της Ούστασε ήταν ο Κροάτης ακτιβιστής του 19ου αιώνα Aντε Στάρτσεβιτς, υποστηρικτής της Κροατικής ενότητας και ανεξαρτησίας, με απόψεις τόσο κατά των [[Οίκος των Αψβούργων|Αψβούργων]] όσο και κατά των Σέρβων<ref>Fischer, Bernd J., ed. (2007). Balkan Strongmen: Dictators and Authoritarian Rulers of South-Eastern Europe. Purdue University Press. pp. 207–208, 210, 226. ISBN 978-1-55753-455-2.</ref>
Οραματιζόταν τη δημιουργία μιας Μεγάλης Κροατίας που θα περιλάμβανε εδάφη που κατοικούνταν από [[Βόσνιοι Μουσουλμάνοι|Βόσνιους Μουσουλμάνους]], [[Σέρβοι|Σέρβους]] και [[Σλοβενία|Σλοβένους]], θεωρώντας ότι οι Βόσνιοι Μουσουλμάνοι και οι Σέρβοι ήταν Κροάτες, που είχαν προσηλυτισθεί στο Ισλάμ και την Ορθοδοξία, ενώ οι Σλοβένοι θεωρούνταν "ορεσίβιοι Κροάτες". Ο Στάρτσεβιτς ισχυριζόταν ότι η μεγάλη παρουσία Σέρβων σε εδάφη που διεκδικούσε η Μεγάλη Κροατία ήταν το αποτέλεσμα πρόσφατου εποικισμού, που ενθάρρυναν οι ηγεμόνες των Αψβούργων και της εισροής ομάδων όπως οι [[Βλάχοι]] που ασπάστηκαν την την Ορθοδοξία και αυτοπροσδιορίζονταν ως Σέρβοι. Ο Στάρτσεβιτς θαύμαζε τους Βόσνιους Μουσουλμάνους επειδή, κατά την άποψή του, ήταν Κροάτες που είχαν ασπασθεί το Ισλάμ για να διατηρήσουν την οικονομική και πολιτική αυτονομία της Βοσνίας και της Κροατίας υπό την κυριαρχία της [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής Αυτοκρατορίας]]Fischer, Bernd J., ed. (2007).<ref> Balkan Strongmen: Dictators and Authoritarian Rulers of South-Eastern Europe. Purdue University Press. pp. 207–208, 210, 226. ISBN 978-1-55753-455-2.</ref>.
Η Ούστασε χρησιμοποίησε τις θεωρίες του Στάρτσεβιτς για να προωθήσει την προσάρτηση της Βοσνίας και της Ερζεγοβίνης στην Κροατία και αναγνώρισε την Κροατία ως έχουσα δύο μεγάλες εθνοπολιτιστικές συνιστώσες: τους Καθολικούς και τους Μουσουλμάνους<ref>Fischer, Bernd J., ed. (2007). Balkan Strongmen: Dictators and Authoritarian Rulers of South-Eastern Europe. Purdue University Press. pp. 207–208, 210, 226. ISBN 978-1-55753-455-2. και προσπάθησε να τον εμφανίσει ως συνδεόμενο με τις απόψεις της.<ref>Ramet 2006, p. 117.</ref>
Η Ούστασε προώθησε τις θεωρίες του Δρ Μίλαν Σούφλαϊ, που πιστεύεται ότι υποστήριζε ότι η Κροατία ήταν "ένας από τους ισχυρότερους προμαχώνες του Δυτικού πολιτισμού για πολλούς αιώνες", θέση που ισχυριζόταν ότι είχε χαθεί λόγω της ένωσής της με τη Σερβία όταν το έθνος της Γιουγκοσλαβίας δημιουργήθηκε το 1918.<ref>Ramet 2006, p. 118. Ο Σούφλαϊ σκοτώθηκε στο Ζάγκρεμπ το 1931 από υποστηρικτές της κυβέρνησης.<ref>"Einstein accuses Yugoslavian rulers in savant's murder", New York Times, 6 May 1931. mirror</ref>
<ref> "Raditch left tale of Yugoslav plot". New York Times. 23 August 1931. p. N2. Retrieved 6 December 2008.mirror</ref>
<ref> Cohen, Philip J. and David Riesman. Serbia's Secret War: Propaganda and the Deceit of History. Texas A&M University Press, 1996, pp. 10–11. ISBN 9780890967607</ref>
Η Ούστασε δέχτηκε τη θεωρία του 1935 ενός [[Τάγμα των Φραγκισκανών|φραγκισκανού]] μοναχού, τον πατέρα Κρύνοσλαβ Ντραγκάνοβιτς, που υποστήριζε ότι πολλοί Καθολικοί στη νότια Ερζεγοβίνη είχαν προσηλυτισθεί στην Ορθοδοξία το 16ο και το 17ο αιώνα, προκειμένου να δικαιολογήσει μια πολιτική βίαιου προσηλυτισμού των Ορθόδοξων Χριστιανών της περιοχής στον Καθολικισμό.<ref>Ramet 2006, p. 126.</ref>
Η Ούστασε επηρεάστηκε έντονα από τον ναζισμό και τον φασισμό. Η θέση του Πάβελιτς ως ''Πόγκλαβνικ'' βασίστηκε στις παρόμοιες θέσεις του ''Ντούτσε'' που κατείχε ο [[Μπενίτο Μουσολίνι]] και του ''[[Φύρερ]]'' που κατείχε ο [[Αδόλφος Χίτλερ]][9]. Η Ούστασε, όπως και οι φασίστες, υποστήριζε μια [[Κορπορατισμός|κορπορατιστική]] οικονομία.<ref>Đilas, Aleksa.</ref> The contested country: Yugoslav unity and communist revolution, 1919–1953, Harvard University Press, 1991, pp. 114–115, 129. ISBN 9780674166981</ref> Στον Πάβελιτς και την Ούστασε χορηγήθηκε άσυλο στην Ιταλία από το Μουσολίνι μετά την εξόρισή τους από τη Γιουγκοσλαβία. Ο Πάβελιτς ήταν από το 1927 σε διαπραγματεύσεις με τη φασιστική Ιταλία, που περιλάμβαναν το αίτημα μιας ανταλλαγής εδάφους με κυριαρχία, με την οποία θα ανεχόταν να προσαρτήσει η Ιταλία την περιοχή που διεκδικούσε στη [[Δαλματία]] με αντάλλαγμα να υποστηρίξει την κυριαρχία μιας ανεξάρτητης Κροατίας.<ref>Fischer, Bernd J., ed. (2007). Balkan Strongmen: Dictators and Authoritarian Rulers of South-Eastern Europe. Purdue University Press. pp. 207–208, 210, 226. ISBN 978-1-55753-455-2.</ref>
Η στήριξη του Μουσολίνι στην Ούστασε βασιζόταν σε ρεαλιστικές εκτιμήσεις, όπως η μεγιστοποίηση της ιταλικής επιρροής στα Βαλκάνια. Μετά το 1937, με την αποδυνάμωση της γαλλικής επιρροής στην Ευρώπη μετά την επαναστρατικοποίηση της Ρηνανία από τη Γερμανία και την άνοδο μιας οιονεί-φασιστικής κυβέρνησης στη Γιουγκοσλαβία υπό το Μίλαν Στογιαντίνοβιτς, ο Μουσολίνι εγκατέλειψε την υποστήριξη της Ούστασε από το 1937-39 και προσπάθησε να βελτιώσει τις σχέσεις με τη Γιουγκοσλαβία, φοβούμενος ότι η συνεχιζόμενη εχθρότητα προς τη Γιουγκοσλαβία θα είχε ως αποτέλεσμα η τελευταία να εισέλθει στη σφαίρα επιρροής της Γερμανίας<ref>Van Creveld, Martin L. Hitler's Strategy 1940–1941: The Balkan Clue. 2nd edition. London/New York: Cambridge University Press, 1974. pp. 6–8 ISBN 9780521201438.</ref>
Η κατάρρευση του οιονεί-φασιστικού καθεστώτος Στογιαντίνοβιτς οδήγησε στην αποκατάσταση της υποστήριξης της Ιταλίας προς την Ούστασε , σκοπός της οποίας ήταν η δημιουργία μιας ανεξάρτητης Κροατίας σε [[προσωπική ένωση]] με την Ιταλία<ref>Van Creveld, Martin L. Hitler's Strategy 1940–1941: The Balkan Clue. 2nd edition. London/New York: Cambridge University Press, 1974. pp. 6–8 ISBN 9780521201438.</ref> Ωστόσο η δυσπιστία της Ούστασε μεγάλωνε. Ο γαμπρός του Μουσολίνι και Ιταλός υπουργός Εξωτερικών [[Γκαλεάτσο Τσιάνο|Κόμης Γκαλεάτσο Τσιάνο]], σημείωνε στο ημερολόγιό του ότι «ο Ντούτσε είναι αγανακτισμένος με τον Πάβελιτς, επειδή ισχυρίζεται ότι οι Κροάτες είναι απόγονοι των Γότθων, γεγονός που θα έχει ως αποτέλεσμα να τους φέρει στη γερμανική τροχιά <ref>"Galeazzo Ciano, Count; Malcolm Muggeridge (translator). Ciano's diary, 1939–1943. W. Heinemann, 1950, p. 392.</ref>
Η Ναζιστική Γερμανία δεν υποστήριξε αρχικά μια ανεξάρτητη Κροατία ούτε την Ούστασε, με το Χίτλερ να υπογραμμίζει τη σημασία μιας «ισχυρής και ενωμένης Γιουγκοσλαβίας»<ref>Van Creveld, Martin L. Hitler's Strategy 1940–1941: The Balkan Clue. 2nd edition. London/New York: Cambridge University Press, 1974. pp. 6–8 ISBN 9780521201438.</ref> Οι Ναζί αξιωματούχοι, συμπεριλαμβανομένου του [[Χέρμαν Γκαίρινγκ]], ήθελαν τη Γιουγκοσλαβία σταθερή και επίσημα ουδέτερη κατά τη διάρκεια του πολέμου, ώστε η Γερμανία να μπορέσει να συνεχίσει να αποσπά με ασφάλεια τις εξαγωγές πρώτων υλών της Γιουγκοσλαβίας. Οι Ναζί ήταν δυσαρεστημένοι με την Ούστασε, μεταξύ αυτών και ο Χάινριχ Χίμλερ, Ανώτατος Αρχηγός (Reichsführer) των Ες - Ες, από την έλλειψη πλήρους συμμόρφωσης του NDH στην ημερήσια διάταξη των Ναζί για εξόντωση των Εβραίων, καθώς η Ούστασε επέτρεπε στους Εβραίους που ασπάζονταν τον Καθολικισμό να αναγνωρίζονται ως "επίτιμοι Κροάτες", απαλλασσόμενοι έτσι από τις διώξεις<ref>Fischer, Bernd J., ed. (2007). Balkan Strongmen: Dictators and Authoritarian Rulers of South-Eastern Europe. Purdue University Press. pp. 207–208, 210, 226. ISBN 978-1-55753-455-2.</ref>.
Οι Ούστασε συνεργάστηκαν με τις ιταλικές και γερμανικές δυνάμεις κατοχής στη Γιουγκοσλαβία για την αντιμετώπιση των αντιστασιακών δυνάμεων, των παρτιζάνων, οι οποίοι αναγνωρίστηκαν στα τέλη Νοεμβρίου 1943 ως [[Συμμαχικές δυνάμεις (Β' Παγκόσμιος Πόλεμος)|συμμαχικός στρατός]] του γιουγκοσλαβικού κράτους. Όταν γερμανικές δυνάμεις αποσύρθηκαν από τη Γιουγκοσλαβία το 1944/1945, οι Ούστασε οργάνωσε μαζική έξοδο από τη χώρα, η οποία φέρεται ότι οδήγησε στους [[επαναπατρισμοί του Μπλάιμπουργκ|επαναπατρισμούς του Μπλάιμπουργκ]].
| |||