Μύρο (ρητίνη): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

'''Μύρο''' ''ή μύρρο'' είναι το αρωματικό ρετσίνι του δέντρου «[[Κομμιφόρος ηή [[μύρρα]]» που συλλέγεται από τον κομμένο γκρι φλοιό του δέντρου ή του θάμνου. Είχε και έχει πολλές χρήσεις και εξέχουσα θέση σε πολλούς τομείς. Στην αρχαιότητα λεγόταν "σμύρνα" ή "βδέλλιο" και αποτελούσε ένα από τα πιο ακριβά προϊόντα, όπως φαίνεται και από την κίνηση των [[Τρεις Μάγοι|τριών μάγων]] να το δωρίσουν στον νεογέννητο [[Ιησούς Χριστός|Ιησού Χριστό]] μαζί με λιβάνι και χρυσό. Στην αρχαιότητα και πριν από τον Ιησού Χριστό είχε επίσης την χρησιμότητα της επίκλησης κάποιων θεών και αυτό φαίνεται ιδιαίτερα στους [[Ορφικά|ορφικούς ύμνους]]. Η αρωματοποιία ξεκίνησε με την καύση της ρητίνης της μύρρας σε τελετές.

Τέλος έχει και μια θέση στην [[Παραδοσιακή κινέζικη ιατρική|κινέζικη ιατρική]], την [[αρωματοθεραπεία]] και την [[ομοιοπαθητική]] λόγω των πολλών ευεργετικών του ιδιοτήτων. <ref name=":0">{{Cite web|url=https://www.tropos-zois.gr/images/Aromatotherapia/myroeth.pdf|title=ΜΥΡΟ Commiphora molmol syn. C. Myrrha|last=|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=12-02-19}}</ref>

Κυρίως προέρχεται από την Βόρειο Αφρική, την Σομαλία και την Ασία, όμως το αιθέριο έλαιο προέρχεται από την Άπω Ανατολή.

Είναι κολλώδες, παχύρρευστο με σκούρο χρώμα και η οσμή του είναι βαθιά, ξυλώδη, πολύ χαρακτηριστική και αρωματική σαν "βάλσαμο" (υπέροχη). Χρησιμοποιείται το απόσταγμα με ατμό από τη ρητίνη του θάμνου ή του μικρού δέντρου που μπορεί να φτάσει και τα 5 μέτρα.<ref name=":0" />

Στην αρχαιότητα όπως είπαμε και πιο πάνω, ήταν ευρέως γνωστό αφού στην αρχαία Ελλάδα και Αίγυπτο χρησιμοποιούταν καθημερινά, ακόμη και στην [[κοσμητολογία]]. ΟΙΣαν άνοιξαν τον τάφο του Τουταγχαμόν βρήκαν πάνω απο 3.000 αρώματα που διατηρούσαν λίγη από την ευωδία τους μετά από τόσους αιώνες. <ref name=":1">{{Cite web|url=https://bizantinesagiografies.gr/miro-kai-aromata/|title=Μύρο και Αρώματα|ημερομηνία=2018-04-18|website=Βυζαντινές Αγιογραφίες|language=el|accessdate=2019-02-12}}</ref>Οι Έλληνες μετά από τραυματισμούς στη μάχη, έβαζαν μύρο. Οι Αιγύπτιοι έκαιγαν μύρο (γνωστό ως phun) ως μέρος της λατρείας του Ήλιου, ενώ το χρησιμοποιούσαν μαζί με μέλι και κόλιανδρο σε αλοιφή για τη θεραπεία του έρπη. Από τις μάσκες προσώπου όπως και την ταρίχευση δεν έλειπε επίσης το μύρο. Σύμφωνα με την παράδοση η βασίλισσα Σίβα (Sheba) σαγήνευσε τον βασιλιά Σολομώντα με το μύρο και το λιβάνι σε μορφή ελαίου. Η Ήρα το ίδιο έκανε και αυτή με τον Δία σύμφωνα με τη μυθολογία. Ακόμη σύμφωνα με τη Βίβλο το χρησιμοποιούσε ο Μωυσής για θρησκευτικές τελετές. Οι χρήσεις του ως φαρμάκου για την αντιμετώπιση λοιμώξεων του στόματος και του φάρυγγα όπως και των ασθενειών του δέρματος είναι γνωστή από τότε και συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας.