Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 246:
Οι πολιτικές διαμαρτυρίες στη Σερβία και τη Σλοβενία, που αργότερα εξελίχθηκαν σε εθνοτικές συγκρούσεις, ξεκίνησαν στα τέλη της δεκαετίας του 1980 ως διαμαρτυρίες ενάντια στην υποτιθέμενη αδικία και γραφειοκρατικοποίηση της πολιτικής ελίτ<ref>Dejan Jović. Yugoslavia: a state that withered away. Purdue University Press, 2009. p. 18</ref>. Μέλη της πολιτικής ελίτ κατάφεραν να εκτρέψουν αυτές τις διαμαρτυρίες ενάντια στους "άλλους".<ref> Dejan Jović. Yugoslavia: a state that withered away. Purdue University Press, 2009. p. 16</ref> Οι Σέρβοι διαδηλωτές ανησυχούσαν για τη διάλυση της χώρας και ισχυρίζονταν ότι οι "άλλοι" (Κροάτες, Σλοβένοι και διεθνείς θεσμοί) ήταν υπεύθυνοι<ref>Dejan Jović. Yugoslavia: a state that withered away. Purdue University Press, 2009. p. 18</ref>. Η Σλοβενική πνευματική ελίτ υποστήριζε ότι «οι άλλοι» (Σέρβοι) ήταν υπεύθυνοι για τα «επεκτατικά σχέδια της Μεγάλης Σερβίας», για την οικονομική εκμετάλλευση της Σλοβενίας και για την καταστολή της Σλοβενικής εθνικής ταυτότητας<ref>Dejan Jović. Yugoslavia: a state that withered away. Purdue University Press, 2009. p. 18</ref>. Αυτές οι ενέργειες εκτροπής των λαϊκών διαδηλώσεων επέτρεψαν στις αρχές της Σερβίας και της Σλοβενίας να επιβιώσουν με κόστος την υπονόμευση της ενότητας της Γιουγκοσλαβίας<ref> Dejan Jović. Yugoslavia: a state that withered away. Purdue University Press, 2009. p. 18</ref>. Άλλες δημοκρατίες, όπως η Βοσνία και Ερζεγοβίνη και η Κροατία, αρνήθηκαν να ακολουθήσουν αυτές τις τακτικές της Σερβίας και της Σλοβενίας με αποτέλεσμα την ήττα στη συνέχεια της αντίστοιχης Ενωσης Κομμουνιστών των δημοκρατιών αυτών από εθνικιστικές πολιτικές δυνάμεις<ref> Dejan Jović. Yugoslavia: a state that withered away. Purdue University Press, 2009. p. 18</ref>.
Από τη σκοπιά της διεθνούς πολιτικής έχει υποστηριχθεί ότι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου συνέβαλε στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας επειδή η χώρα έχασε τη στρατηγική διεθνή πολιτική της σημασία ως ενδιάμεσος μεταξύ του Ανατολικού και του Δυτικού συνασπισμού<ref>Dejan Jović. Yugoslavia: a state that withered away. Purdue University Press, 2009. p. 26.</ref>. Κατά συνέπεια η Γιουγκοσλαβία έχασε την οικονομική και πολιτική στήριξη που της παρείχε η Δύση και η αυξημένη πίεση του [[Διεθνές Νομισματικό Ταμείο|Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου]] (ΔΝΤ) για μεταρρύθμιση των θεσμών της κατέστησε αδύνατο για την γιουγκοσλαβική μεταρρυθμιστική ελίτ να ανταποκριθεί στην αυξανόμενη κοινωνική αναταραχή<ref>Dejan Jović. Yugoslavia: a state that withered away. Purdue University Press, 2009. p. 26.</ref> Η κατάρρευση του κομμουνισμού σε ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη και τη Σοβιετική Ένωση υπονόμευσε την ιδεολογική βάση της χώρας και ενθάρρυνε τις αντικομμουνιστικές και εθνικιστικές δυνάμεις στις δυτικόστροφες δημοκρατίες της Κροατίας και της Σλοβενίας να αυξήσουν τις απαιτήσεις τους<ref>Dejan Jović. Yugoslavia: a state that withered away. Purdue University Press, 2009. p. 26.</ref>.
Το εθνικιστικό κλίμα μεταξύ των Σέρβων αυξήθηκε θεαματικά μετά την επικύρωση του Συντάγματος του 1974, που περιόρισε τις εξουσίες της [[Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Σερβίας|ΣΔ Σερβίας] στις αυτόνομες επαρχίες της του Κοσσυφοπεδίου και της Βοϊβοντίνα. Στη Σερβία αυτό προκάλεσε την αυξανόμενη ξενοφοβία εναντίον των Αλβανών. Στο Κοσσυφοπέδιο (που διοικείτο κυρίως από αλβανικούς κομμουνιστές), η Σερβική μειονότητα κατήγγελλε όλο και περισσότερο κακομεταχείριση και καταχρήσεις από την Αλβανική πλειοψηφία. Οι αντιδράσεις εξαπλώθηκαν περαιτέρω το 1986, όταν η [[Σερβική Ακαδημία Επιστημών και Τεχνών]] (SANU) δημοσίευσε το ομώνυμο Μνημόνιο<ref>Lampe, "Yugoslavia as History," 347.</ref>. Σε αυτό οι Σέρβοι συγγραφείς και ιστορικοί εξέφρασαν «διάφορα ρεύματα σερβικής εθνικιστικής δυσαρέσκειας».<ref>Benson, "Yugoslavia: A Concise History," 146.</ref> Η Ενωση Κομμουνιστών της Γιουγκοσλαβίας (ΕΚΓ) καταδίκασε τότε ενωμένη το μνημόνιο και συνέχισε να ακολουθεί την αντιεθνικιστική πολιτική της.<ref>Benson, Leslie; Yugoslavia: a Concise History; Palgrave Macmillan, 2001 ISBN 0-333-79241-6</ref>
Το 1987 ο Σέρβος κομμουνιστής αξιωματούχος [[Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς]] εστάλη για να ηρεμήσει σε μια εθνικιστική διαμαρτυρία των Σέρβων εναντίον της Αλβανικής διοίκησης της [[Σοσιαλιστική Αυτόνομη Επαρχία του Κοσσυφοπεδίου|ΣΑΕ του Κοσσυφοπεδίου]]. Ο Μιλόσεβιτς ήταν μέχρι τότε ένας σκληροπυρηνικός κομμουνιστής, που είχε καταγγείλει όλες τις μορφές εθνικισμού ως προδοσία, μεταξύ αυτών και το Μνημόνιο της SANU ως "τίποτα άλλο εκτός από τον πιο σκοτεινό εθνικισμό" <ref>Lampe, John R. 2000. Yugoslavia as History: Twice There Was a Country. Cambridge: Cambridge University Press. p347</ref>. Ωστόσο η αυτονομία του Κοσσυφοπεδίου ήταν ανέκαθεν μια μη δημοφιλής πολιτική στη Σερβία και εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση, απομακρυνόμενος από την παραδοσιακή κομμουνιστική ουδετερότητα στο ζήτημα του Κοσσυφοπεδίου.
Ο Μιλόσεβιτς διαβεβαίωσε τους Σέρβους ότι η κακομεταχείριση τους από τους Αλβανούς θα σταματούσε.<ref> https://www.nytimes.com/books/first/b/branson-milosevic.html?mcubz=3</ref>
<ref> "The Serbs sacrifice Milosevic".</ref>
<ref> Dobbs, Michael (29 June 2001). "Hubris Brought Fall of Milosevic" – via www.washingtonpost.com.</ref>
<ref> "Why Trump reminds me of Milosevic: Milan Panic".</ref> Στη συνέχεια ξεκίνησε μια εκστρατεία εναντίον της κυβερνώσας κομμουνιστικής ελίτ της Σερβίας, απαιτώντας περιορισμούς της αυτονομίας του Κοσσυφοπεδίου και της Βοϊβοντίνα. Αυτές οι ενέργειες τον κατέστησαν δημοφιλή μεταξύ των Σέρβων και βοήθησαν την άνοδό του στην εξουσία στη Σερβία. Ο Μιλόσεβιτς και οι σύμμαχοί του υιοθέτησαν ένα επιθετικό εθνικιστικό πρόγραμμα για την αναγέννηση της ΣΔ της Σερβίας εντός της Γιουγκοσλαβίας, υποσχόμενοι μεταρρυθμίσεις και προστασία όλων των Σέρβων.
Ο Μιλόσεβιτς προέβη στην ανάληψη του ελέγχου των κυβερνήσεων της Βοϊβοντίνας, του Κοσσυφοπεδίου και της γειτονικής [[Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Μαυροβουνίου|Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Μαυροβουνίου]] με την ονομασθείσα από τα σερβικά μέσα ενημέρωσης «αντι-γραφειοκρατική επανάσταση». Και οι δύο ΣΑΕ είχαν από μία ψήφο για τη Γιουγκοσλαβική Προεδρία σύμφωνα με το σύνταγμα του 1974 και μαζί με το Μαυροβούνιο και τη δική του Σερβία, ο Μιλόσεβιτς έλεγχε τώρα απευθείας τέσσερις από τις οκτώ ψήφους στη συλλογική ηγεσία κράτους τον Ιανουάριο του 1990. Αυτό προκάλεσε ακόμη μεγαλύτερη δυσαρέσκεια στις κυβερνήσεις της Κροατίας και της Σλοβενίας και στους Αλβανούς του Κοσσυφοπεδίου (η [[Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης|ΣΔ Βοσνίας και Ερζεγοβίνης]] και η [[Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας|ΣΔ Μακεδονίας]] παρέμειναν σχετικά ουδέτερες)<ref> Benson, Leslie; Yugoslavia: a Concise History; Palgrave Macmillan, 2001 ISBN 0-333-79241-6</ref>.
Ενοχλημένες από τη χειραγώγηση της συνέλευσης από το Μιλόσεβιτς, πρώτα η αντιπροσωπεία της Ενωσης Κομμουνιστών της Σλοβενίας με επικεφαλής το Μίλαν Κούτσαν και στη συνέχεια της Ένωσης Κομμουνιστών της Κροατίας, με επικεφαλής τον Ίβιτσα Ράτσαν, αποχώρησαν κατά τη διάρκεια του έκτακτου 14ου Συνεδρίου της Ενωσης Κομμουνιστών Γιουγκοσλαβία (Ιανουάριος 1990), διαλύοντας ουσιαστικά το πανγιουγκοσλαβικό κόμμα. Μαζί με την εξωτερική πίεση αυτό προκάλεσε την υιοθέτηση πολυκομματικών συστημάτων σε όλες τις δημοκρατίες. Όταν οι επί μέρους δημοκρατίες διοργάνωσαν τις πολυκομματικές εκλογές τους το 1990, οι πρώην κομμουνιστές δεν κατάφεραν να επανεκλεγούν. Στην Κροατία και τη Σλοβενία τις εκλογές κέρδισαν τα εθνικιστικά κόμματα.
Στις 8 Απριλίου 1990 διεξήχθησαν οι πρώτες πολυκομματικές εκλογές στη Σλοβενία (και τη Γιουγκοσλαβία) από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο συνασπισμός DEMOS κέρδισε τις εκλογές και σχημάτισε κυβέρνηση η οποία άρχισε να εφαρμόζει προγράμματα εκλογικής μεταρρύθμισης.
== Δημογραφία ==
| |||