Μακεδονικό Ζήτημα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 12:
| data4 = [[Αρχείο:Greater Macedonia.png|center|250px]] Η σύγχρονη γεωγραφική [[Μακεδονία|περιοχή της Μακεδονίας]] δεν ορίζεται επισήμως από κανένα διεθνή οργανισμό ή κράτος. Ειδικές αναφορές την εμφανίζουν να απλώνεται σε πέντε κράτη: [[Αλβανία]], [[Βουλγαρία]], [[Ελλάδα]], [[Βόρεια Μακεδονία]], και [[Σερβία]].
}}
'''Μακεδονικό Ζήτημα ''' είναι η ονομασία με την οποία έγινε διεθνώς γνωστό το εθνικοχωροταξικό πρόβλημα που δημιουργήθηκε αμέσως μετά τη [[Συνθήκη του Βερολίνου (1878)|Συνθήκη του Βερολίνου]] τον [[19ος αιώνας|19ο αιώνα]], στη Βαλκανική, και ειδικότερα στη γεωγραφική περιοχή της [[Μακεδονία|Μακεδονίας]] μεταξύ των κρατών της περιοχής, [[Ελλάδα|Ελλάδας]], [[Βουλγαρία|Βουλγαρίας]], [[Σερβία|Σερβίας]] και της [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής Αυτοκρατορίας]]. Το Μακεδονικό Ζήτημα ήταν επιμέρους θέμα του γενικότερου [[Ανατολικό Ζήτημα|Ανατολικού Ζητήματος]], που φάνηκε να είχε λήξει με το τέλος του [[Α' Παγκόσμιος Πόλεμος|Α' Παγκοσμίου Πολέμου]] πλην όμως επανεμφανίσθηκε στο προσκήνιο αμέσως μετά τη λήξη του [[Β' Παγκόσμιος Πόλεμος|Β' Παγκοσμίου Πολέμου]] ανάμεσα σε Ελλάδα, Βουλγαρία και [[Γιουγκοσλαβία]] στην αρχή, και [[
==Σύνοψη==
Γραμμή 28:
Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής στην Ελλάδα, ορισμένοι σλαβόφωνοι πληθυσμοί στην [[Μακεδονία (διαμέρισμα)|Ελληνική Μακεδονία]], προσχώρησαν ομαδικά στα αντάρτικα ένοπλα τμήματα του [[ΕΑΜ]]. Το [[ΕΑΜ]] μετά από πιέσεις των [[Γιουγκοσλαβία|Γιουγκοσλάβων]] παρτιζάνων, δημιούργησε την οργάνωση [[Σλαβόφωνοι της ελληνικής Μακεδονίας#Το ζήτημα των Σνοφιτών σλαβομακεδόνων|ΝΟΦ]] (Εθνικό απελευθερωτικό Μέτωπο-Ναρόντνο Οσλομπουντίλνο Φρόντ)), η οποία ήταν παρακλάδι του, με σκοπό μελλοντικά να γίνει αντικείμενο εθνικιστικών στόχων της [[Γιουγκοσλαβία|Γιουγκοσλαβίας]]. Κατά τη διάρκεια του [[Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949|εμφύλιου πόλεμου]] στην Ελλάδα, πολλές χιλιάδες Μακεδόνων (γηγενών και προσφύγων) αποχώρησαν προς την [[Γιουγκοσλαβία]],{{cref|β}} πολλοί από τους οποίους (οι πρώην κομιτατζήδες της [[Άντον Κάλτσεφ#Βουλγαρική Οχράνα|Οχράνα]]) βαρύνονταν με καταδίκες για συνεργασία με τους κατακτητές. Κατά την γενική αμνήστευση που εξέδωσε το ελληνικό κράτος στις αρχές του '80, προς τους πρώην πολίτες του Ελληνικού κράτους που εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους μετά τον εμφύλιο πόλεμο, αρκετοί δεν μπόρεσαν ούτε τότε να επιστρέψουν στην πατρογονική τους εστία, καθώς μια οδηγία της απόφασης της ελληνικής κυβέρνησης επισήμανε πως δικαίωμα επαναπατρισμού έχουν μόνο οι Έλληνες πρώην πολίτες του Ελληνικού κράτους και όχι οι μη Έλληνες στο γένος, πρώην πολίτες του Ελληνικού κράτους.
Αντίθετα, τα πράγματα στην [[Τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία]] για τους Σλαβομακεδόνες, είναι εντελώς διαφορετικά. Μετά την τρομοκρατία και την πλήρη έλλειψη δικαιωμάτων για τους Σλαβομακεδόνες του Σερβικού Βασιλείου, ο [[Γιόσιπ Μπροζ Τίτο]],
Πιο συγκεκριμένα, 7 μήνες προτού η Γιουγκοσλαβία ανακηρυχθεί "Ομοσπονδιακή Λαϊκή Δημοκρατία" (31.1.1946), άρχισε να καλλιεργεί τη θεωρία ότι υπάρχει ξεχωριστή "μακεδονική εθνότητα" που ένα τμήμα της στενάζει, τάχα, υπό τον
Μετά την διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, όλα τα πρώην ομόσπονδα κράτη που την αποτελούσαν άρχισαν ένα ένα να κηρύσσουν την ανεξαρτησία τους. Έτσι στις 6 Σεπτεμβρίου του 1991, κήρυξε την ανεξαρτησία της
==Ο προσδιορισμός των σφαιρών επιρροής μετά το συνέδριο του Βερολίνου (1878)==
Γραμμή 40:
*Η οροθέτηση των σφαιρών επιρροής της Ελλάδας και της Βουλγαρίας στον ευρύτερο μακεδονικό χώρο.
Και τα τρία ζητήματα ήταν στενά συνδεδεμένα. Η Ελλάδα είχε κατανοήσει ότι η ημιαυτόνομη Ανατολική Ρωμυλία ήταν μακροπρόθεσμα μια χαμένη υπόθεση, αλλά αποφάσισε να στηρίξει τον εκεί Ελληνισμό (60.000) ως αντίρροπη δύναμη στις βουλγαρικές διεκδικήσεις επί της Μακεδονίας. Η ελληνική θέση για τη Μακεδονία ήταν σαφής:
Η Ελλάδα διεκδικούσε την ιστορική Μακεδονία (το σημερινό ελληνικό τμήμα της Μακεδονίας και τη γραμμή [[Αχρίδα]]ς- [[Μπίτολα|Μοναστηρίου]]- [[Στρώμνιτσα]]ς- [[Μελένικο|Μελενίκου]]) και πάντοτε ανέμενε από τη Βουλγαρία την εκδήλωση ενδιαφέροντος για τον καθορισμό της διαχωριστικής γραμμής. Το [[Οικουμενικό Πατριαρχείο ]] ήταν πρόθυμο να προβεί σε άρση του βουλγαρικού σχίσματος, υπό τον όρο ότι ο Βούλγαρος Έξαρχος θα εγκατέλειπε την Κωνσταντινούπολη, θα εγκαθίστατο στη Σόφια και η δικαιοδοσία του θα περιοριζόταν στη Βουλγαρική Ηγεμονία και την Ανατολική Ρωμυλία.<ref>Σπυρίδων Σφέτας, Η πορεία προς το Ίλιντεν, ο αντίκτυπος της εξέγερσης στην Ελλάδα και οι απαρχές της ένοπλης φάσης του Μακεδονικού Αγώνα σσ. 1-82, Θεσσαλονίκη 2006</ref>
| |||