Οθωμανική Αυτοκρατορία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
εξ' ;;;; Εγκλιτικό είναι και βάζετε απόστροφο;;; |
→Η Ρωσική απειλή αυξάνεται: τυπογραφία |
||
Γραμμή 183:
Μετά τον Αυστροτουρκικό Πόλεμο του 1716-1718 η Συνθήκη του Πασάροβιτς επικύρωσε την απώλεια του Βανάτους, της Σερβίας και της «Μικρής Βλαχίας» (Oλτένια) υπέρ της Αυστρίας. Η Συνθήκη αποκάλυψε επίσης ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία βρισκόταν σε άμυνα και ήταν απίθανο να παρουσιάσει περαιτέρω επιθετικότητα στην Ευρώπη.<ref>Kinross 1979, p. 376</ref> Ο [[Ρωσοτουρκικός πόλεμος (1735-1739)|Αυστρορωσοτουρκικός Πόλεμος]] (1735-1739), που τερματίστηκε με τη [[Συνθήκη του Βελιγραδίου (1739)|Συνθήκη του Βελιγραδίου]] το 1739, είχε ως αποτέλεσμα την ανάκτηση της Σερβίας και της Ολτενίας, αλλά η Αυτοκρατορία έχασε το λιμάνι του Αζοφ, βόρεια της [[Κριμαία|Χερσονήσου της Κριμαίας]] από τους Ρώσους. Μετά από αυτή τη συνθήκη η Οθωμανική Αυτοκρατορία μπόρεσε να απολαύσει μια γενιά ειρήνης, καθώς η Αυστρία και η Ρωσία αναγκάστηκαν να αντιμετωπίσουν την άνοδο της [[Πρωσία]]ς.<ref>Kinross 1979, p. 392</ref>
Έγιναν εκπαιδευτικές και τεχνολογικές μεταρρυθμίσεις, όπως η δημιουργία ιδρυμάτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης όπως το Πολυτεχνείο της ΚωνσταντινούποληςHistory". <ref>Istanbul Technical University. Retrieved 6 November 2011.</ref>. Το 1734 ιδρύθηκε μια σχολή πυροβολικού για να μεταδώσει μεθόδους πυροβολικού δυτικού τύπου, αλλά ο ισλαμικός κλήρος αντιτάχθηκε με επιτυχία με τη θεωρεία της [[θεοδικία]]ς.<ref>Stone, Norman (2005). "Turkey in the Russian Mirror". In Mark Erickson, Ljubica Erickson. Russia War, Peace And Diplomacy: Essays in Honour of John Erickson. Weidenfeld & Nicolson. p. 97. ISBN 978-0-297-84913-1. Retrieved 11 February 2013.</ref> Το 1754 η σχολή πυροβολικού επαναλειτούργησε σε ημιμυστική βάση.<ref>Stone, Norman (2005). "Turkey in the Russian Mirror". In Mark Erickson, Ljubica Erickson. Russia War, Peace And Diplomacy: Essays in Honour of John Erickson. Weidenfeld & Nicolson. p. 97. ISBN 978-0-297-84913-1. Retrieved 11 February 2013.</ref> Το 1726 ο Ούγγρος στην καταγωγή Iμπραήμ Μουτεφερίκα έπεισε το [[Μεγάλος Βεζίρης|Μεγάλο Βεζίρη]] Νεβσεχιρλί Νταμάτ Ιμπραήμ Πασά, το Μεγάλο [[Μουφτής|Μουφτή]] και τον κλήρο για τα οφέλη της τυπογραφίας και αργότερα του χορηγήθηκε από το Σουλτάνο [[Αχμέτ Γ΄]] η άδεια να εκδώσει μη θρησκευτικά βιβλία (παρά την αντίθεση ορισμένων καλλιγράφων και θρησκευτικών ηγετών).<ref>Presentation of Katip Çelebi, Kitâb-i Cihân-nümâ li-Kâtib Çelebi". Utrecht University Library. 5 May 2009. Archived from the original on 12 February 2013. Retrieved 11 February 2013.</ref> Το τυπογραφείο του Μουτεφερίκα δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο το 1729 και, μέχρι το 1743, εξέδωσε 17 έργα σε 23 τόμους, το καθένα τους σε 500 ως 1.000 αντίτυπα.<ref>Presentation of Katip Çelebi, Kitâb-i Cihân-nümâ li-Kâtib Çelebi". Utrecht University Library. 5 May 2009. Archived from the original on 12 February 2013. Retrieved 11 February 2013
<ref>Watson, William J. (1968). "Ibrahim Muteferrika and Turkish Incunabula". Journal of the American Oriental Society. 88 (3): 435. doi:10.2307/596868. JSTOR 596868.</ref> Λόγω των αντιδράσεων των ουλεμάδων (μαθητών κορανιακών σχολών), γραφέων και γενιτσάρων, το τυπογραφείο του Μουτεφερίκα σταμάτησε να λειτουργεί από το 1743 και έπεσε σε αχρηστία μετά το θάνατο του ιδρυτή του το 1745. Άρχισε και πάλι να λειτουργεί το 1783. Είχε προηγηθεί η ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τη Ρωσία και η συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, η οποία ώθησε ορισμένα προοδευτικά στοιχεία της αυτοκρατορίας στην εφαρμογή μεταρρυθμίσεων. Την ίδια περίπου εποχή ιδρύθηκαν διάφορες ανώτερες τεχνικές σχολές, κυρίως για στρατιωτικούς. Νέα περίοδος αντιδράσεων εμφανίστηκε στις αρχές της βασιλείας του Μαχμούτ Β' (1808-1839), οπότε η περισσότερη εκτυπωτική δραστηριότητα μεταφέρθηκε από την Κωνσταντινούπολη στην Αίγυπτο.<ref>[https://www.era.lib.ed.ac.uk/bitstream/handle/1842/6971/354182_VOL1.pdf?sequence=1&isAllowed=y Hsu Cheng-Hsiang, "The first thirty years of Arabic printing in Egypt, 1238-1267 (1822-1851)", διδακτορική διατριβή, University of Edinburg, 1985, σ. 11-13]</ref>
[[File:January Suchodolski - Ochakiv siege.jpg|thumb|Οθωμανικά στρατεύματα προσπαθούν να ανακόψουν τους προελαύνοντες Ρώσους κατά την [[Πολιορκία του Οτσάκοφ]] το 1788]]
Το 1768 υποστηριζόμενοι από τους Ρώσους [[Κοζάκοι]] της Ουκρανίας, καταδιώκοντας τους [[Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία|Πολωνολιθουανούς]], εισήλθαν στη Μπάλτα, μια Οθωμανική πόλη στα σύνορα της Βεσσαραβίας στην Ουκρανία, σφαγιάζοντας τους κατοίκους της και κατακαίοντας την πόλη. Η ενέργεια αυτή εξώθησε την Οθωμανική Αυτοκρατορία στο [[Ρωσοτουρκικός πόλεμος (1768-1774)| Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1768-1774]]. Η [[Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή]] του 1774 τερμάτισε τον πόλεμο και παρείχε ελευθερία λατρείας στους Χριστιανούς πολίτες των Οθωμανικών επαρχιών της Βλαχίας και της Μολδαβίας<ref>Kinross 1979, p. 405</ref>. Στα τέλη του 18ου αιώνα, μετά από αρκετές ήττες στους πολέμους με τη Ρωσία, ορισμένοι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία άρχισαν να καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι μεταρρυθμίσεις του [[Πέτρος Α΄ της Ρωσίας|Μεγάλου Πέτρου]] είχαν δώσει στους Ρώσους πλεονέκτημα και οι Οθωμανοί θα έπρεπε να συμβαδίσουν με τη Δυτική τεχνολογία προκειμένου να αποφύγουν περαιτέρω ήττες.<ref>Stone, Norman (2005). "Turkey in the Russian Mirror". In Mark Erickson, Ljubica Erickson. Russia War, Peace And Diplomacy: Essays in Honour of John Erickson. Weidenfeld & Nicolson. p. 97. ISBN 978-0-297-84913-1. Retrieved 11 February 2013.</ref>.
| |||