Πέτρος Γ΄ της Αραγωνίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

==Σικελικός Εσπερινός==

 

Όταν πέθανε ο εμίρης της Τυνησίας Μωάμεθ Α΄ αλ-Μουστανσίρ (1277) που είχε υποταχθεί στον πατέρα του Ιάκωβο Α΄ οι Τυνήσιοι επαναστάτησαν και αποκήρυξαν την Αραγωνέζικη κυριαρχία.<ref>Chaytor 1933, σ. 101.</ref> Ο Πέτρος Γ΄ έκανε εκστρατεία στην [[Τυνησία]] με τον Κονράδο ντα Λάνσα για να αποκαταστήσει την εξουσία του (1280).<ref>Chaytor 1933, σ. 97.</ref> Την επόμενη χρονιά (1281) ο Πέτρος συγκέντρωσε 140 πλοία με 15.000 άντρες και επιτέθηκε στην [[Τύνιδα]], στο πλευρό του ήταν ο κυβερνήτης της [[Κωνσταντίνη|Κωνσταντίνης]].<ref>Chaytor 1933, σ. 102.</ref> Ο στόλος του προσάραξε στο Κόλλο (1282) αλλά την ίδια εποχή ξέσπασε ο [[Σικελικός Εσπερινός]] και ο Πέτρος δέχτηκε αποστολή Σικελών με αίτημα να έρθει να αναλάβει τον θρόνο του νησιού μετά την ανατροπή του Καρόλου του Ανδεγαυού (30 Μαρτίου 1282). Ο Γάλλος πρίγκιπας [[Κάρολος ο Ανδεγαυός]] είχε επιτεθεί στο βασίλειο της Σικελίας με την έγκριση του πάπα [[Πάπας Κλήμης Δ΄|Κλήμη Δ΄]] όταν το κυβερνούσε ο [[Οίκος των Χοενστάουφεν]] (1266). Η σύζυγος του Πέτρου [[Κωνσταντία Χοενστάουφεν της Σικελίας]], μεγαλύτερη κόρη του [[Μανφρέδος της Σικελίας|Μανφρέδου της Σικελίας]] ήταν η νόμιμη κληρονόμος του νησιού. Ο πατέρας της και ο ξάδελφος της σκοτώθηκαν διαδοχικά σε μάχες εναντίον των Ανδεγαυών, ο Μανφρέδος στην μάχη του Μπενεβέντο (1266) και ο μικρός [[Κορραδίνος]] δυο χρόνια αργότερα (1268), η Κωνσταντία και ο σύζυγος της έγιναν οι νόμιμοι κληρονόμοι των Χοενστάουφεν.

 

==Συμμαχίες==

 

Η Κωνσταντία και ο σύζυγος της διεκδίκησαν τον θρόνο της Σικελίας αλλά όλες οι προσπάθειες έμειναν μάταιες, ο Κάρολος με την υποστήριξη του πάπα παρέμεινε πάντα ισχυρότερος. Η εκλογή του Νικολάου Γ΄ (1277) είχε δώσει στους Αραγωνέζους ένα αίσθημα ελπίδας αλλά ο θάνατος του σε τρία χρόνια και η εκλογή του Μαρτίνου Δ΄ διέγραψε όλες τις ελπίδες (1280). Ο Πέτρος ο Μέγας προσπάθησε να εξασφαλίσει σταδιακά συμμαχίες με ισχυρούς ηγεμόνες, με συνθήκη που υπέγραψε στο [[Περπινιάν]] έκανε τον μικρότερο αδελφό του Ιάκωβο Β΄ της Μαγιόρκας υποτελή του. Μετά τον Σικελικό Εσπερινό ο Πέτρος εκμεταλλεύτηκε το πλεονέκτημα και τον Φεβρουάριο του 1283 κατέλαβε την [[Καλαβρία]]. Ο Κάρολος ο Ανδεγαυός έστειλε γράμμα στον Πέτρο και του ζήτησε να λύσουν τις διαφορές τους σε προσωπική μονομαχία, ο Πέτρος Γ΄ δέχτηκε, η μονομαχία θα γινόταν στις 1 Ιουνίου στην [[Μπορντώ]], κάθε βασιλιάς θα είχε στην συνοδεία του 100 ιππότες. Ο [[Εδουάρδος Α΄ της Αγγλίας]] που είχε οριστεί διαιτητής της μονομαχίας από τον πάπα αρνήθηκε ωστόσο να πάει. Ο Πέτρος αποβιβάστηκε στην Μπορντώ μεταμφιεσμένος για να μην πέσει στην παγίδα των Γάλλων, η μονομαχία δεν έγινε ποτέ και ο Πέτρος επέστρεψε στην Αραγωνία που βρισκόταν σε μεγάλες ταραχές.<ref>Harris 2003, σ. 104.</ref>

 

==Βασιλιάς της Σικελίας==

 

Όταν ξέσπασε ο Σικελικός Εσπερινός (30 Μαρτίου 1282) οι ευγενείς ζήτησαν από τον Πέτρο να τον στέψουν νέο βασιλιά της Σικελίας χάρη στα δικαιώματα της συζύγου του Κωνσταντίας. Μετά την υποδοχή της αποστολή από τους κατοίκους του [[Παλέρμο]] ο Πέτρος έφτασε στο [[Τράπανι (επαρχία)|Τράπανι]] (30 Αυγούστου 1282) και ανακηρύχτηκε βασιλιάς στο Παλέρμο (4 Σεπτεμβρίου 1282).<ref>Harris 2003, σ. 103.</ref> Ο Κάρολος ο Ανδεγαυός δραπέτευσε από τo [[Στενό της Μεσσήνης]] και κράτησε μόνο το βασίλειο της Νεαπόλεως. Ο νέος πάπας Μαρτίνος Δ΄ αφόρισε τον Πέτρο Γ΄ και τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ που του χορήγησε 60.000 χρυσά νομίσματα για να επιτεθεί στην Σικελία (18 Νοεμβρίου 1282).<ref>Harris 2003, σ. 180.</ref>

 

==Σύγκρουση με τους Γάλλους==

 

Η κατάκτηση της Σικελίας χρηματοδοτήθηκε από τις Ιουδαικές κοινότητες και με φόρους στα ''"Αλζάμας"'', χριστιανικές κοινότητες στα μουσουλμανικά κρατίδια της Ιβηρικής. O ινφάντης Αλφόνσο ζήτησε 200.000 [[Σόλιδος|Σόλιδα]] (1282), τα Αλζάμας του βασιλείου της Βαλένθιας συγκέντρωσαν 20.000 Σόλιδα, τα Αραγωνέζικα 75.000 και τα Καταλανικά 100.000, το βασίλειο της Σικελίας θα διεκδικηθεί από τον Οίκο της Αραγωνίας τους επόμενους πέντε αιώνες. Την εποχή που οι Γάλλοι ήταν έτοιμοι να κάνουν εισβολή στην Αραγωνία ο Πέτρος Γ΄ ήταν απασχολημένος με εσωτερικές αναταραχές και ανανέωσε την συμμαχία του με τον Σάντσο Δ΄ της Καστίλης. Επιτέθηκε στην Τουντέλα σε μια προσπάθεια να αποτρέψει τον [[Κατάλογος μοναρχών της Ναβάρρας|Βασιλιά της Ναβάρρας]] [[Φίλιππος Δ΄ της Γαλλίας|Φίλιππο τον Ωραίο]] μεγαλύτερο γιο και διάδοχο του [[Φίλιππος Γ΄ της Γαλλίας|Φιλίππου Γ΄ της Γαλλίας]] να κάνει επίθεση από τα βόρεια. Ο Πέτρος συναντήθηκε στην [[Ταρραγόνα]] και στην [[Σαραγόσα]] με τα Κορτές (1283) και έδωσε προνόμια στην ''"Αραγωνική Ένωση"'' που δημιουργήθηκε πρόσφατα.<ref>Harris 2003, σ. 104.</ref> Ο μικρότερος αδελφός του Πέτρου Ιάκωβος Β΄ της Μαγιόρκας συμμάχησε με τους Γάλλους και αναγνώρισε την κυριαρχία τους στο [[Μονπελιέ]], οι Γάλλοι μπορούσαν να περάσουν τώρα στην [[Καταλονία]] μέσω της Ρουσιγιόν και είχαν πρόσβαση στις Βαλεαρίδες, ο Πέτρος ετοίμασε την άμυνα της Καταλωνίας. Ο πάπας Μαρτίνος Δ΄ παραχώρησε το βασίλειο της Αραγωνίας στον [[Κάρολος του Βαλουά|Κάρολο Βαλουά]] δεύτερο γιο του Γάλλου βασιλιά και μικρανεψιό του Καρόλου του Ανδεγαυού και ταυτόχρονα ανακήρυξε Σταυροφορία για να την κατακτήσει.

 

==Τέχνες==

 

Ο Πέτρος ο Μέγας ήταν προστάτης των γραμμάτων και των τεχνών όπως ο πατέρας του αλλά σε αντίθεση με εκείνον είχε αδυναμία στους στίχους, λάτρευε τους [[Τροβαδούρος|Τροβαδούρους]] και έγραψε και ο ίδιος δυο τραγούδια. Το πρώτο με τον τροβαδούρο Πειρονέτ και το δεύτερο με άλλους τέσσερις : τον Μπερνάτ ντ΄Ωριάκ, τον Περ Σαλβάτζ, τον Ρότζερ-Μπερνάρντ Γ΄ του Φουα και άλλον έναν ανώνυμο. Οι πόλεμοι με τον Φίλιππο Γ΄ και τον αδελφό του έδωσαν στον Πέτρο πλούσιο υλικό για τα τραγούδια του, τα χρησιμοποίησε περισσότερο σαν εργαλείο πολιτικής προπαγάνδας με αλληγορικό τρόπο.