Ιωάννα της Λωρραίνης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ →Δίκη |
μ →Δίκη |
||
Γραμμή 66:
Η δίκη ξεκίνησε στις 9 Ιανουαρίου 1431 και η Ιωάννα αμέσως αιτήθηκε να προσκληθούν στην δίκη και Γάλλοι ιερωμένοι προκειμένου να ενισχυθεί η αντικειμενικότητα του δικαστηρίου, αλλά το αίτημά της απορρίφθηκε.<ref>{{Cite book|title=Joan of Arc : la Pucelle|first=Craig|last=Taylor|publisher=Manchester University Press|isbn=9780719068461|year=2006|date=2006|location=Manchester|page=137|url=https://www.worldcat.org/oclc/63398789|id=63398789}}</ref> Ο αρχιεροεξεταστής της Βόρειας Γαλλίας Ζαν Λεμέτρ άσκησε ένσταση από την πρώτη στιγμή αλλά διάφοροι αυτόπτες μάρτυρες αργότερα είπαν πως αναγκάστηκε να αποσύρει την ένστασή του κατόπιν απειλών κατά της ζωής του.<ref>{{Cite book|title=The retrial of Joan of Arc: the evidence at the trial for her rehabilitation, 1450-1456.|first=Régine|last=Pernoud|publisher=Harcourt, Brace|isbn=|year=|date=1955|edition=[1st American ed.]|location=New York|page=236|url=https://openlibrary.org/books/OL6177514M/The_retrial_of_Joan_of_Arc}}</ref> Αυτές οι απειλές αλλά και η επιρροή του δικαστηρίου από μία κοσμική κυβέρνηση παραβίαζαν τους εκκλησιαστικούς κανόνες σχετικά με τις δίκες αιρέσεων.
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του ακροατηρίου της δίκης η Ιωάννα προκάλεσε τον θαυμασμό του δικαστηρίου γιατί ενώ ήταν αναλφάβητη αποδείχθηκε εξαιρετικά ικανή στο να αποφεύγει τις θεολογικές παγίδες που της είχαν στήσει οι κατήγοροί της. Χαρακτηριστική είναι η απάντησή της στο ερώτημα αν θεωρεί πως διαθέτει την θεία χάρη στο οποίο εκέινη απάντησε: «Αν δεν την διαθέτω, είθε ο Θεός να μου τη δώσει. Αν πάλι την έχω, είθε ο Θεός να συνεχίσει να μου την παρέχει».<ref name=":10" /> Το ερώτμα ήταν θεολογική παγίδα γιατί σύμφωνα με την Εκκλησία κανείς δεν μπορούσε να είναι σίγουρος πως διαθέτει την θεία χάρη. Αν είχε απαντπήσει ναι θα είχε κατηγορηθεί για αίρεση. Αν πάλι είχε απαντήσει όχι θα είχε μόνη της ομολογήσει την ενοχή της. Ο αυλικός γραμματέας Μπουαγκιγιόμ αργότερα κατέθεσε πως, ακούγοντας την απάντησή της, το δικαστήριο έμεινε έκπληκτο.<ref name=":8" /> Σχεδόν τέσσερις αιώνες αργότερα ο συγγραφέας [[Τζορτζ Μπέρναρντ Σω]] θα εντυπωσιαζόταν τόσο πολύ από αυτή την απάντηση της Ιωάννας που θα την περιλάμβανε αυτούσια στο θεατρικό του έργο «Η Αγία Ιωάννα».<ref>{{Cite book|title=Saint Joan : a chronicle play in six scenes and an epilogue|first=Bernard,|last=Shaw|publisher=Penguin Books|isbn=0140437916|year=2001|date=|location=London|page=|url=https://www.worldcat.org/oclc/45307391|id=45307391}}</ref> Αργότερα πολλά άτομα που συμμετείχαν στη δίκη κατέθεσαν ότι διάφορα σημαντικά τμήματα των πρακτικών της δίκης παραποιήθηκαν εις βάρος της.
Σύμφωνα με τους ιεροεξεταστικούς κανόνες κατά την διάρκεια της δίκης η Ιωάννα έπρεπε να κρατείται σε εκκλησιαστική φυλακή υπό την επίβλεψη γυναικών μοναχών, όμως οι Άγγλοι την κρατούσαν σε κοσμική φυλακή με δεσμοφύλακες άντρες. Αν και η Ιωάννα επιχείρησε να αιτηθεί σχετικά στο Συμβούλιο τη Βασιλείας και στον [[Πάπας|Πάπα]], ο επίσκοπος Κοσόν παρεμπόδισε την αίτησή της.<ref name=":8" /> Τα δώδεκα άρθρα της δίκης που συνόψιζαν τις κατηγορίες εναντίον της έρχονταν σε αντίθεση με τα πρακτικά της δίκης που είχαν ήδη παραποιηθεί από τους δικαστές.<ref name=":4" /><ref name=":2" /> Υπό τις απειλές άμεσης εκτέλεσης η αναλφάβητη κατηγορούμενη είχε εξαναγκαστεί σε έγγραφη ανάκληση των απόψεών της υπογράφοντας ένα έγγραφο που δεν γνώριζε τι περιείχε. Το δικαστήριο, και σε αυτή την περίπτωση, παραποίησε τα πρακτικά της δίκης.<ref name=":4" />
Κατηγορήθηκε για «κοντή κόμη», επειδή «ντυνόταν με ανδρικά ρούχα», για «μαγεία» και ως αιρετική επειδή «ισχυριζόταν ότι ήταν απευθείας υπόλογη στον Θεό». Τελικά καταδικάστηκε να [[εκτέλεση στην πυρά|καεί ζωντανή]] (''auto da fe''), όχι ως αιρετική, αλλά με την κατηγορία ότι φορούσε αντρικά ρούχα.<ref name=":1">{{Cite book|title=Joan of Arc : reality and myth|first=Arend|last=Berents, Dirk|first2=Marina|last2=Warner|publisher=Veloren|isbn=9065504125|year=1994|date=1994|location=Hilversum|page=|url=https://www.worldcat.org/oclc/31504784|id=31504784}}</ref><ref name=":0">{{Cite book|title=Who cooked the Last Supper? : the women's history of the world|first=Rosalind|last=Miles|publisher=Three Rivers Press|isbn=0609806955|year=|date=2001|edition=1st Three Rivers Press ed|location=New York|page=|url=https://www.worldcat.org/oclc/44701949|id=44701949}}</ref> Την ώρα που καιγόταν ζήτησε να σηκώσουν τον σταυρό για να μπορεί να τον δει μέσα από τις φλόγες. Κατά την εκτέλεσή της μόνο ένας Άγγλος στρατιώτης τόλμησε να φωνάξει «Είμαστε χαμένοι, κάψαμε μια αγία». Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, όταν η Γαλλία είχε πια κερδίσει τον πόλεμο και αναγνώρισε τη συμβολή της Ζαν ντ' Αρκ στους νικηφόρους αγώνες, ένα νέο [[εκκλησιαστικό δικαστήριο]] αποκατέστησε την τιμή της Παρθένας της Ορλεάνης, η οποία στις [[16 Μαΐου]] [[1920]] ανακηρύχθηκε αγία από την [[Καθολική Εκκλησία]], ενώ ανακηρύχθηκε Αγία και προστάτιδα της Γαλλίας.
| |||