Ιωάννα της Λωρραίνης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στη [[Ρουέν]] η Ιωάννα δικάστηκε από εκκλησιαστικό δικαστήριο με πολιτικά κίνητρα καθώς αποτελούνταν από Βουργουνδούς και αγγλόφιλους κληρικούς καυ βρίσκονταν υπό την επίβλεψη Άγγλων διοικητών όπως ο [[Ιωάννης του Λάνκαστερ|Δούκας του Μπέντφορντ]] και ο Κόμης του Γουόργουικ<ref name=":2" /> και αποσκοπούσε στο να βγάλει εκτός μάχης την Ιωάννα προκαλώντας τον μεγαλύτερο εξευτελισμό στους Γάλλους<ref name=":6" />. Η διαδικασία έπασχε σε πολλά σημεία, κάτι που αργότερα θα προκαλούσε την κριτική του ιεροεξεταστή που χρόνια αργότερα ερεύνησε την υπόθεση.<ref name=":2" /> Σύμφωνα με τον εκκλησιαστικό νόμο ο επίσκοπος Κοσόν, που είχε ορισθεί να προεδρεύσει στη δίκη από τους Άγγλους, δεν είχε τέτοια δικαιοδοσία.<ref name=":8" /> Επίσης η έλλειψη επαρκών στοιχείων παραβίαζε τους ιεροεξεταστικούς κανόνες.<ref>{{Cite book|title=Inquisition|first=Edward|last=Peters|publisher=University of California Press|isbn=0520066308|year=1989|date=|location=Berkeley|page=69|url=https://www.worldcat.org/oclc/18683092|id=18683092}}</ref> Ο ιερατικός γραμματέας Νίκολας Μπέιλι που είχε ορισθεί να συγκεντρώσει μαρτυρίες σε βάρος της Ιωάννας δεν κατάφερε να βρει επαρκή στοιχεία.<ref name=":10">{{Cite web|url=http://www.stjoan-center.com/Trials/null03.html|title=St. Joan of Arc's Trial of Nullification|website=www.stjoan-center.com|accessdate=2019-03-03}}</ref> Όλα αυτά συνεπάγονταν ότι δεν μπορούσε να στοιχειοθετηθεί λόγος ύπαρξης της δίκης αυτής, η έναρξη της οποίας έτσι κι αλλιώς παραβίαζε τον εκκλησιαστικό νόμο γιατί στερούσε το δικαίωμα από την Ιωάννα να παραστεί συνήγορός της. Επίσης, το εξολοκλήρου αποτελούμενο από αγγλόφιλους ιερείς δικαστήριο παραβίαζε τις προϋποθέσεις για τις δίκες αιρέσεων που απαιτούσε την σύγκλιση αμερόληπτου ή εξίσου εκπροσωπούμενου δικαστηρίου.

 

 

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του ακροατηρίου της δίκης η Ιωάννα προκάλεσε τον θαυμασμό του δικαστηρίου γιατί ενώ ήταν αναλφάβητη αποδείχθηκε εξαιρετικά ικανή στο να αποφεύγει τις θεολογικές παγίδες που της είχαν στήσει οι κατήγοροί της. Χαρακτηριστική είναι η απάντησή της στο ερώτημα αν θεωρεί πως διαθέτει την θεία χάρη στο οποίο εκέινη απάντησε: «Αν δεν την διαθέτω, είθε ο Θεός να μου τη δώσει. Αν πάλι την έχω, είθε ο Θεός να συνεχίσει να μου την παρέχει».<ref name=":10" /> Το ερώτμα ήταν θεολογική παγίδα γιατί σύμφωνα με την Εκκλησία κανείς δεν μπορούσε να είναι σίγουρος πως διαθέτει την θεία χάρη. Αν είχε απαντπήσει ναι θα είχε κατηγορηθεί για αίρεση. Αν πάλι είχε απαντήσει όχι θα είχε μόνη της ομολογήσει την ενοχή της. Ο αυλικός γραμματέας Μπουαγκιγιόμ αργότερα κατέθεσε πως, ακούγοντας την απάντησή της, το δικαστήριο έμεινε έκπληκτο.<ref name=":8" /> Σχεδόν τέσσερις αιώνες αργότερα ο συγγραφέας [[Τζορτζ Μπέρναρντ Σω]] θα εντυπωσιαζόταν τόσο πολύ από αυτή την απάντηση της Ιωάννας που θα την περιλάμβανε αυτούσια στο θεατρικό του έργο «Η Αγία Ιωάννα».<ref>{{Cite book|title=Saint Joan : a chronicle play in six scenes and an epilogue|first=Bernard,|last=Shaw|publisher=Penguin Books|isbn=0140437916|year=2001|date=|location=London|page=|url=https://www.worldcat.org/oclc/45307391|id=45307391}}</ref> Αργότερα πολλά άτομα που συμμετείχαν στη δίκη κατέθεσαν ότι διάφορα σημαντικά τμήματα των πρακτικών της δίκης παραποιήθηκαν εις βάρος της.

 

Σύμφωνα με τους ιεροεξεταστικούς κανόνες κατά την διάρκεια της δίκης η Ιωάννα έπρεπε να κρατείται σε εκκλησιαστική φυλακή υπό την επίβλεψη γυναικών μοναχών, όμως οι Άγγλοι την κρατούσαν σε κοσμική φυλακή με δεσμοφύλακες άντρες. Αν και η Ιωάννα επιχείρησε να αιτηθεί σχετικά στο Συμβούλιο τη Βασιλείας και στον [[Πάπας|Πάπα]], ο επίσκοπος Κοσόν παρεμπόδισε την αίτησή της.<ref name=":8" /> Τα δώδεκα άρθρα της δίκης που συνόψιζαν τις κατηγορίες εναντίον της έρχονταν σε αντίθεση με τα πρακτικά της δίκης που είχαν ήδη παραποιηθεί από τους δικαστές.<ref name=":4" /><ref name=":2" /> Υπό τις απειλές άμεσης εκτέλεσης η αναλφάβητη κατηγορούμενη είχε εξαναγκαστεί σε έγγραφη ανάκληση των απόψεών της υπογράφοντας ένα έγγραφο που δεν γνώριζε τι περιείχε. Το δικαστήριο, και σε αυτή την περίπτωση, παραποίησε τα πρακτικά της δίκης.<ref name=":4" />

 

Κατηγορήθηκε για «κοντή κόμη», επειδή «ντυνόταν με ανδρικά ρούχα», για «μαγεία» και ως αιρετική επειδή «ισχυριζόταν ότι ήταν απευθείας υπόλογη στον Θεό». Τελικά καταδικάστηκε να [[εκτέλεση στην πυρά|καεί ζωντανή]] (''auto da fe''), όχι ως αιρετική, αλλά με την κατηγορία ότι φορούσε αντρικά ρούχα.<ref name=":1">{{Cite book|title=Joan of Arc : reality and myth|first=Arend|last=Berents, Dirk|first2=Marina|last2=Warner|publisher=Veloren|isbn=9065504125|year=1994|date=1994|location=Hilversum|page=|url=https://www.worldcat.org/oclc/31504784|id=31504784}}</ref><ref name=":0">{{Cite book|title=Who cooked the Last Supper? : the women's history of the world|first=Rosalind|last=Miles|publisher=Three Rivers Press|isbn=0609806955|year=|date=2001|edition=1st Three Rivers Press ed|location=New York|page=|url=https://www.worldcat.org/oclc/44701949|id=44701949}}</ref> Την ώρα που καιγόταν ζήτησε να σηκώσουν τον σταυρό για να μπορεί να τον δει μέσα από τις φλόγες. Κατά την εκτέλεσή της μόνο ένας Άγγλος στρατιώτης τόλμησε να φωνάξει «Είμαστε χαμένοι, κάψαμε μια αγία». Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, όταν η Γαλλία είχε πια κερδίσει τον πόλεμο και αναγνώρισε τη συμβολή της Ζαν ντ' Αρκ στους νικηφόρους αγώνες, ένα νέο [[εκκλησιαστικό δικαστήριο]] αποκατέστησε την τιμή της Παρθένας της Ορλεάνης, η οποία στις [[16 Μαΐου]] [[1920]] ανακηρύχθηκε αγία από την [[Καθολική Εκκλησία]], ενώ ανακηρύχθηκε Αγία και προστάτιδα της Γαλλίας.