Πυρομεταλλουργία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

==Βασικές αρχές==

Οι αντιδράσεις που συνδέονται με τις πυρομεταλλουργικές διεργασίες μπορεί να είναι εξώθερμες ή ενδόθερμες. Εξώθερμη είναι για παράδειγμα η οξείδωση του [[σιδηροπυρίτης|σιδηροπυρίτη]] (FeS₂) προς βουστίτη (FeO) στους 1000°C. Αντιθέτως ενδόθερμη είναι η αναγωγή του οξειδίου του [[ψευδάργυρος|ψευδαργύρου]] (ZnO) από μονοξείδιο του [[άνθρακας|άνθρακα]] (CO) προς αέριο ψευδάργυρο (Zn) στους 1300 με 1350°C. Αναλόγως, για τον έλεγχο των πυρομεταλλουργικών αντιδραστήρων απαιτείται είτε ψύξη (με εμφύσηση αέρα, με ψεκασμό νερού, κ.λπ.) είτε παροχή ενέργειας (π.χ. με προθέρμανση των υλικών, με ταυτόχρονη καύση, κ.λπ.). Η εκτίμηση της ενέργειας που εκλύεται ή απαιτείται για μια πυρομεταλλουργική αντίδραση γίνεται με απλούς θερμοδυναμικούς υπολογισμούς και με βάση την [[ενθαλπία]] σχηματισμού (Δ''Η'') και την [[θερμοχωρητικότητα]] (''c_p'') των αντιδρώντων και των προϊόντων<ref>O. Kubaschewski and C. B. Alcock, ''Metallurgical Thermochemistry'', 5th edition, Pergamon Press, Oxford, UK 1979.</ref>.