Φλαβιανός Α΄ Αντιοχείας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{πληροφορίες προσώπου}}Ο '''Φλαβιανός Α΄''' ([[320]] -– Φεβρουάριος [[404]]) ήταν Πατριάρχης [[ΑντιόχειαΠατριαρχείο Αντιοχείας|Πατριάρχης Αντιοχείας]] την περίοδο [[381]]-[[404]]. Από [[πρεσβύτερος]] ακόμη είχε διακριθεί ιδιαίτερα στον αγώνα κατά του [[Αρειανισμός|Αρειανισμού]] και μαζί με τον Διόδωρο τον αργότερα επίσκοπο Ταρσού, ανέλαβαν τη διοίκηση της [[Πατριαρχείο Αντιοχείας|Εκκλησίας της Αντιοχείας]], όταν εξορίσθηκε ο [[Μελέτιος Α΄ Αντιοχείας]].

Μετά τοτον θάνατο του Μελετίου στη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο ([[381]]) ο Φλαβιανός προτάθηκε από τον πανίσχυρο τότε Διόδωρο της Ταρσού ως αρχιεπίσκοπος Αντιοχείας παρά την αντίθετη γνώμη του [[Γρηγόριος Ναζιανζηνός|Γρηγορίου του Θεολόγου]] που προωθούσε τον Παυλίνο. Ο Φλαβιανός αναλαμβάνοντας αρχιεπίσκοπος και σ΄όλη την περίοδο της αρχιερατείας του ενίσχυσε το κύρος της Εκκλησίας του παρά την εναντίον του πολεμική των [[Εβραίοι|Εβραίων]] της πόλης του. Στη καταστροφή που συνέβη, των ανδριάντων του [[Αυτοκράτορας|Αυτοκράτορα]] [[Θεοδόσιος Α΄|Θεοδοσίου Α΄]], ο Φλαβιανός ασκώντας προσωπική επιρροή έπεισε τον Αυτοκράτορα να μη προβεί σε τιμωρία των Αντιοχειανών.

Δεν φαίνεται να ασχολήθηκε συστηματικά με τη συγγραφή λόγω της απορόφησήςαπορρόφησής τουςτου από τα ποιμαντικά καθήκοντα. Αν και κήρυττε συχνα στο εκκλησίασμα, επειδή υπήρχαν άλλοι ικανότεροι αυτού εκκλησιαστικοί ρήτορες τα κηρύγματά του δεν καταγράφηκαν από στενογράφους. <ref>Παναγιώτης Χρήστου,: ''Ελληνική Πατρολογία'',τομ Δτόμ. Δ΄, περίοδος θεολογικής ακμής Δ'Δ΄ και Ε'Ε΄ αιώνες, εκδ. Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη, 2006, σελ. 396</ref>Μας σώζονταιΣώζονται ελάχιστα έργα του:

* ''Περί του μη δειν αναθεματίζειν ζώντας ή τεθνηκότας''

* ''Αποσπάσματα οκτώ, διασωθέντα από τον Θεοδώρητο Κύρου (τα 7 εκ των 8) και τον Λεόντιο Βυζάντιο (το άλλο 1)

* ''Αποσπάσματα τρία σε συριακή μετάφραση''. Εδώ έχουμε χρήση του όρου ''συνάφεια'' και όχι του όρου ''ένωσις'' για τηντη συνύπραξη των δύο φύσεων του Χριστού. Η θεία φύση του Λόγου οικοδόμησε ναό για τον εαυτό της και ''ενοίκησεν'' εις αυτόν. Η ανθρώπινη φύση ''συνάπτεται'' με τηντη θεότητα, αλλά και οι δύο φύσεις παραμένουν άτρεπτες<ref>Στυλιανός Παπαδόπουλος,: ''Πατρολογία ΓΓ΄'', εκδ. Γρηγόρης, Αθήνα, 2010, σελσσ. 52-53</ref>

* ''Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα'', ττόμ. 59ος, σσελ. 381

* Στυλιανός Παπαδόπουλος,: ''Πατρολογία ΓΓ΄'', εκδ. Γρηγόρης, Αθήνα, 2010, σελσσ. 52-53

* [[Παναγιώτης Χρήστου]],: ''Ελληνική Πατρολογία'',τομ Δτόμ. Δ΄, περίοδος θεολογικής ακμής Δ'Δ΄ και Ε'Ε΄ αιώνες, εκδ. Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη, 2006,σελ σσ. 395-397