Αλή Πασάς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 31:
Το [[1788]] εκμεταλλευόμενος την απουσία του πασά των Ιωαννίνων, [[Αληζότ Πασάς|Αλή Ζοτ]] λογω εκστρατείας στον [[Δούναβης|Δούναβη]] άρπαξε το πασαλίκι των Ιωαννίνων, πράξη την οποία τελικά ενέκρινε και η [[Υψηλή Πύλη]], δίνοντας του μάλιστα δικαιοδοσία και στη [[Στερεά Ελλάδα]]. Από τη θέση του διοικητή του σαντζακίου των Ιωαννίνων θέτει σταδιακά τις βάσεις για τη δημιουργία ενός σχεδόν αυτόνομου από την Πύλη κράτους, το οποίο περιλαμβάνει μεγάλο μέρος της Ελλάδας και της Αλβανίας. Παράλληλα, κατά την περίοδο της ηγεμονίας του, η πρωτεύουσά του τα Γιάννινα μετατρέπονται σε ένα σημαντικό πνευματικό, πολιτισμικό, πολιτικό και οικονομικό κέντρο. Στην προσπάθειά του να πετύχει τους σκοπούς του προσεταιρίζεται όλες τις θρησκευτικές και εθνικές ομάδες της επικράτειάς του. Ωστόσο δεν διστάζει να συντρίψει κάθε αντίπαλό του με δυναμικό τρόπο. Παράλληλα αναπτύσσει σχέσεις με ευρωπαϊκές δυνάμεις. 
 
Ως πασάς των Ιωαννίνων συμμετείχε στον [[Ρωσοτουρκικός πόλεμος (1787—1792)|Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1787 - 1792]], η συμμετοχή του όμως διεκόπη διότι αναγκάστηκε να εκστρατεύει το [[1790]] και το [[1792]] κατά των επαναστατημένων [[Σουλιώτες|Σουλιωτών]] χωρίς όμως αποτέλεσμα. Το [[1796]] κατέκτησε την [[Άρτα]] και το [[1798]] υπέταξε τη [[Χειμάρρα]] (Χιμάρα) και κατέλαβε την [[Πρέβεζα]] από τους Γάλλους, μετά την αιματηρή [[Mάχη της Νικόπολης]]. Μετά την [[Πρέβεζα]] κατέλαβε την [[Βόνιτσα]] και το [[1803]] υπέταξε το [[Σούλι Θεσπρωτίας|Σούλι]] και εξόρισε τους κατοίκους του. Κεντρικές στη μάχη μάχη του Σουλίου υπήρξαν οι γυναίκες του Σουλίου οι οποίες πολέμησαν ενεργά το πεδίο της μάχης υπό την καθοδήγηση της [[Μόσχω Τζαβέλα|Μόσχως Τζαβέλλα]], συζύγου του [[Λάμπρος Τζαβέλας|Λάμπρου Τζαβέλλα]], και της [[Δέσπω Μπότση|Δέσπως Μπότση]].<ref name=":0">{{Cite book|title=Women and War: A Historical Encyclopedia from Antiquity to the Present|first=Bernard A.|last=Cook|publisher=ABC-CLIO|isbn=9781851097708|date=2006|url=https://books.google.gr/books?id=lyZYS_GxglIC&pg=PA255&lpg=PA255&dq=participation+of+women+in+the+Filiki+Etaireia&source=bl&ots=jkmO0CpD4s&sig=ACfU3U3fwA9MpfmPCEYn8OYOu3IElmbkdw&hl=el&sa=X&ved=2ahUKEwjJoMel_pzhAhWYgM4BHc5-A2YQ6AEwAHoECAsQAQ#v=onepage&q=participation%20of%20women%20in%20the%20Filiki%20Etaireia&f=false}}</ref> Οι γυναίκες του Σουλίου μάλιστα έμειναν γνωστές για τον περίφημο «[[Χορός του Ζαλόγγου|χορό του Ζαλόγγου]]» κατά τον οποίο προτίμησαν να πηδήξουν στον γκρεμό τραγουδώντας και χορεύοντας αγκαλιά με τα παιδιά τους παρά να πιατούνπιαστούν αιχμάλωτες μετά την πτώση του Σουλίου.<ref name=":0" /> Η ηρωική τους πράξη προκάλεσε τον θαυμασμό της Ευρώπης και συνέβαλλε στην δημιουργία ενός έντονου φιλελληνικού κλίματος που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην [[Ελληνική Επανάσταση του 1821]].<ref name=":0" />
 
Ο Αλή Πασάς για το επίτευγμα της κατάληψης του Σουλίου διορίστηκε από την Υψηλή Πύλη ως διοικητής της [[Στερεά Ελλάδα|Ρούμελης]] και ο γιος του, Βελής, διοικητής της [[Θεσσαλία]]ς και του [[Πελοπόννησος|Μοριά]] ενώ προσωρινά η δικαιοδοσία του επεκτάθηκε μέχρι την [[Θράκη]]. Μεταγενέστερες του επιτυχίες ήταν η κατάληψη του [[Αργυρόκαστρο|Αργυροκάστρου]] το [[1812]] και η αγορά της [[Πάργα]]ς από τους [[Αγγλία|Άγγλους]] το [[1819]]. Όντας ήδη σχετικά αυτόνομος από την κεντρική εξουσία, ο Αλής είδε το κράτος του να εκτείνεται στη μέγιστη του εξάπλωση από την Πελοπόννησο μέχρι την [[Μακεδονία]].