Γεώργιος Τερτσέτης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
λόγος στο δικαστήριο |
||
Γραμμή 36:
Στη Ζάκυνθο δέθηκε με αδελφική φιλία με τον [[Διονύσιος Σολωμός|Δ. Σολωμό]]. Σ' αυτόν χρωστάμε τον περίφημο «Διάλογο» για τη γλώσσα του εθνικού μας ποιητή, όπως το μόνο αντίγραφο που σώθηκε βρέθηκε στα χέρια του. Παρ' όλο που δεινοπάθησε την πρώτη φορά που κατέβηκε να αγωνιστεί, τον ξαναβρίσκουμε στη πρώτη γραμμή, όταν ο [[Ιωάννης Καποδίστριας|Ι. Καποδίστριας]] ελευθέρωνε τη [[Ρούμελη]].
Το [[1832]]-[[1833]] διετέλεσε καθηγητής της γενικής και της ελληνικής ιστορίας στο [[Κεντρικό Πολεμικό Σχολείο]] του [[Ναύπλιο|Ναυπλίου]]. Με την έλευση της [[Αντιβασιλεία|Αντιβασιλείας]] σχετίστηκε τόσο με τον [[Νικόλαος - Ιωσήφ Μαιζών|Μαιζών]] όσο και με τον πρόεδρό της, [[Άρμανσπεργκ]], καθώς μάθαινε ελληνικά στις κόρες του.
Το 1832 διορίστηκε από την Αντιβασιλεία μέλος του πενταμελούς δικαστηρίου του Ναυπλίου που δίκαζε τους Κολοκοτρώνη, Πλαπούτα κ.ά. Ο Τερτσέτης τότε μαζί με τον πρόεδρο του δικαστηρίου [[Αναστάσιος Πολυζωίδης|Αναστάσιο Πολυζωίδη]], γνωρίζοντας πολύ καλά την αθωότητα των κατηγορουμένων, αρνήθηκε να υπογράψει την απόφαση καταδίκης τους σε θάνατο δια [[αποκεφαλισμός|αποκεφαλισμού]] για [[εσχάτη προδοσία]]. Το πνεύμα της ηθικής του και οι αξίες του ανθρωπιστού του φαίνονται από το παρακάτω απόσπασμα του λόγου που εκφώνησε κατά τη διάρκεια αυτής της δίκης:
''«Δεν είμαι από την Σπάρτη, δεν είμαι Αθηναίος, πατρίδα μου έχω όλην την Ελλάδα. Τοιουτοτρόπως εκφράζεται ο γενναίος Πλούταρχος, είναι σχεδόν δύο χιλιάδες έτη, εις ένα των συγγραμμάτων του. Ημείς γεννημένοι εις πλέον ευτυχισμένην εποχήν, δηλαδή όταν η θρησκεία και η φιλοσοφία εφώτισαν, εκήρυξαν, εσφράγισαν το δόγμα της αγάπης και της ισότητος, δυνάμεθα να ειπούμεν, ότι ημείς δεν είμεθα ούτε από την Ελλάδα, ούτε από την Ιταλία, ούτε από την Γερμανία, ούτε από την Αγγλία, πατρίδα μας έχομεν το ανθρώπινο γένος. Όση γη περιαγκαλιάζει ο εύμορφος αιθέρας είναι αγαπητή μας πατρίδα.''
Η κίνησή τους αυτή προκάλεσε την οριστική τους παύση, τη φυλάκιση και την άγρια κακοποίησή τους από την Αντιβασιλεία.
Το 1864 εξελέγη αντιπρόσωπος της Ζακύνθου στη Βουλή. Πέθανε στις 15 Απριλίου [[1874]] στην Αθήνα.
| |||