Εμποροκρατία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γλωσσικές - συντακτικές διορθώσεις του κειμένου και αφαίρεση τίτλων χωρίς περιεχόμενο. Δεν πειράχτηκε το κείμενο. |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 5:
Η χρήση του όρου αυτού δεν είναι πολύ παλαιά, χρονολογούμενη από τον 18ο αιώνα. Τον πρωτοχρησιμοποίησαν οι λεγόμενοι [[Φυσιοκράτες]] και στη συνέχεια την εκλαΐκευσε ο [[Άνταμ Σμιθ]] (Adam Smith) στο έργο του "Ο Πλούτος των Εθνών", συγκρίνοντας τον Εμποροκρατισμό ως μέσον πλουτισμού με το "αγροτικό σύστημα". Κατά τον Α. Σμιθ οι εμποροκρατικές ρυθμίσεις πέρασαν από δύο στάδια - φάσεις: Την πρώτη, της συσσώρευσης πολύτιμων μετάλλων και τη δεύτερη, όπου οι κανονισμοί επιβάλλονταν στο εμπορικό ισοζύγιο που, όπως πιστευόταν, ρύθμιζε τη ροή του χρήματος. Στην ουσία όμως και οι δύο αυτές φάσεις - τύποι της οικονομικής πολιτικής υπήρξαν εξίσου άκαρποι, με δεδομένο αφενός μεν ότι τα πολύτιμα μέταλλα δεν είχαν τις αρετές που τους απέδιδαν (χωρίς συναλλαγές) και αφετέρου η έλλειψη αυτών δεν αποτελούσε βασική αιτία ύφεσης.
Στις αντίθετες γνώμες του εμποροκρατισμού άρχισαν στη συνέχεια να συμφωνούν οι μεταγενέστεροι Βρετανοί οικονομολόγοι, με κυριότερους τους Μάλθους (Th. Malthus) και Ρικάρντο (David Ricardo). Έτσι στο τέλος του 19ου αιώνα, η λεγόμενη Γερμανική σχολή, η "των ιστορικών οικονομολόγων", και ιδιαίτερα ο
Γενικά οι απόψεις των οικονομολόγων συγγραφέων ως προς τα προσόντα του εμποροκρατισμού, αν και εμφανίζουν μεγάλες διαφορές, τελικά όμως συμφωνούν ότι επί εποχής του Α. Σμιθ ο μηχανισμός αυτός απαρτιζόταν (κατά την έκφραση του Σμιθ), από "δύο μηχανές παρέμβασης", της προώθησης των εξαγωγών και ταυτόχρονα της αποθάρρυνσης των εισαγωγών - εκτός των απαραίτητων αγαθών. Το σύστημα αυτό είχε παγιωθεί στην Βρετανική Αυτοκρατορία με τους περίφημους Νόμους της Ναυσιπλοΐας τον 17ο αιώνα, που ουσιαστικά απέβλεπαν τόσο στη στρατηγική όσο και στην οικονομική ισχύ της Αυτοκρατορίας και διατηρήθηκαν μέχρι τους [[Ναπολεόντειοι πόλεμοι|Ναπολεόντειους πολέμους]], όταν και καταργήθηκαν από τον
Άλλοι επίσης συγγραφείς του 18ου αιώνα έστρεψαν περισσότερο την προσοχή τους σε θέματα που αφορούσαν τον όγκο της απασχόλησης ως κριτήριο αποδοτικότητας των ρυθμιστικών μέτρων και όχι τόσο σε καθαρά κέρδη από τα πολύτιμα μέταλλα. Παρά ταύτα η κοινωνική πλευρά του μερκαντιλισμού συνέχισε να ασκεί μεγάλη επιρροή και να εντυπωσιάζει ως προς το επιχείρημα της απασχόλησης, ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό νότο (Ισπανία, Ιταλία) αλλά και στη Γερμανία που διαδίδονταν από τους λεγόμενους υπό τον Ε. Ρολλ (Eric Roll, 1974) "καμεραλιστές", δηλαδή
|