Καταλανική Αναγέννηση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Καταλανική Αναγέννηση''' ([[καταλανικά]]: Renaixença) ήταν ρομαντικό πολιτιστικό κίνημα που έλαβε χώρα στην [[Καταλονία]] και, σε μικρότερο βαθμό στις υπόλοιπες [[Καταλανικές Χώρες]], κατά τον 19ο αιώνα. Η κορύφωσή του να εντοπίζεται μεταξύ 1875 και 1890<ref>Fusi, Juan Pablo (2007), «La Cultura» στο Fusi et. aliis, ''La España del siglo XX''. Marcial Pons, Μαδρίτη. σελ. 552.</ref> και είχε ως κύριο χαρακτηριστικό του την επαναφορά της χρήσης της καταλανικής γλώσσας στη δημόσια σφαίρα, τον τύπο και την κουλτούρα, μετά από τρεις περίπου αιώνες [[Γλωσσική διμορφία|γλωσσικής διμορφίας]] με τα [[ισπανικά]]. Στην Καταλονία συνδυάστηκε με τη γέννηση του [[Καταλανικός εθνικισμός|καταλανικού εθνικισμού]] ενώ είναι παράλληλο με τη [[Γαλικιανική Αναγέννηση|Γαλικιανική]] και [[Οξιτανική Αναγέννηση]]. ΤοΣτο κίνημα για την ανάκτηση της γλώσσας, της ιστορίας και του πολιτικού νομικού κώδικα της Καταλονίας πρωταγωνίστησαν προσωπικότητες όπως ο ποιητής [[Ζασίν Μπερδαγέ]], ο δραματουργός [[Άνζελ Γκιμερά]] και ο πεζογράφος [[Ναρσίς Ολιέ]]· γενικότερα ωστόσο, παρότι εδραίωσαν την καταλανική γλώσσα στον χώρο των γραμμάτων, διαπνέοντο από ένα συντηρητικό, αρχαιοπρεπές πνεύμα σε αντίθεση με το έτερο μεγάλο πολιτιστικό κίνημα της Καταλονίας των τελών του 19ου, τον [[Καταλανικός μοντερνισμός|καταλανικό μοντερνισμό]].<ref>Fusi, Juan Pablo (2007), «La Cultura» στο Fusi et. aliis, ''La España del siglo XX''. Marcial Pons, Μαδρίτη. σελ. 553.</ref>

Από το 1860 η καταλανόφωνη λογοτεχνία και θέατρο αποκτούν αποφασιστικά μια λιγότερο ελιτιστική και περισσότερο πραγματική όψη, με το θέατρο του Φρεδερίκ Σολέ, γνωστού ως ''Pitarra'' και την ομάδα νέων συγγραφέων γύρω από το περιοδικό Un tros de paper. Σταδιακά οι διάφορες δημοσιεύσεις μίκρυναν το χάσμα μεταξύ της ελίτ και των λαϊκότερων συγγραφέων και έφεραν σε επαφή τους μέσους Καταλανούς με την ποίηση του Γκιμερά και του Μπερδαγέ, γεγονός που τους καθιέρωσε ως τους πρωτοπόρους της νέα εθνικής καταλανικής λογοτεχνίας.<ref>Fontana, Josep (2014), ''La formació d'una identitat''. Eumo, Βαρκελώνη. σελ. 308.</ref> Παράλληλα, ανέκυψε το ζήτημα της ενοποίησης και κανονικοποίησης της γλώσσας, ενώ τα καταλανικά προσέλκυσαν διεθνές επιστημονικό ενδιαφέρον, με τις πρώτες μελέτες να πραγματοποιούνται από φιλολόγους όπως τον [[Μανουέλ Μιλά ι Φοντανάλς]].