|
== Βιολογία ==
[[Εικόνα:Humulus.jpg|thumb|right|270px|Φυτό λυκίσκου σε πλήρη άνθιση.]]
Ο [[Λυκίσκος το ζυθοβότανο]] είναι πολυετές φυτό, που αναρριχάται με περιστροφές των αναπτυσσομένων κληματοειδών, χωρίς έλικες, βλαστών. Κάθε χρόνο ανανεώνεται όλο το υπέργειο τμήμα του με νέους βλαστούς που φθάνουν τα 5-6 μέτρα περιστρεφόμενοι στα στηρίγματα που του προσφέρονται, σχοινιά ή σύρματα.
Ανήκει στην οικογένεια των κανναβοειδών. Σύμφωνα με τη βοτανική, είναι «πρώτος ξάδελφος» με την [[τσουκνίδα]], την [[κάνναβη]] και τη [[Μουριά (φυτό)|μουριά]]. Χρησιμοποιείται κυρίως για να δώσει γεύση και σταθερότητα στη [[μπύρα]], σε αφεψήματα και στη βοτανοθεραπεία. Στη [[μπύρα]] εξισορροποεί τη γλυκύτητα της [[Βύνη|βύνης]] με την πικράδα του. Απομακρύνει πρωτεΐνες από το ζυθογλεύκος και βοηθάει στη διαύγαση. Αυξάνει τη διατηρησιμότητα της [[μπύρα]]ς και βοηθάει στο σχηματισμό του αφρού.
Στο έδαφος εκτός των γνησίων ριζών αναπτύσσει ριζώματα. Υπάρχουν αρσενικά φυτά που αναπτύσσουν τα άνθη τους σε ταξιανθίες βότρυος, ενώ τα θηλυκά φυτά σχηματίζουν κιτρινοπράσινους κώνους (στρόβιλοι). Οι ποσότητες λυκίσκου που φέρονται στο εμπόριο, για τη ζυθοποίηση, προέρχονται από καλλιέργειες θηλυκών φυτών και μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο στη μη γονιμοποιημένη μορφή τους.
Τα φύλλα των κώνων φέρουν αδενώδεις τρίχες που περιέχουν μεταξύ των άλλων ρητινώδεις ουσίες με πικρή γεύση και παράγωγά τους και πτητικά έλαια που προσδίδουν το χαρακτηριστικό πικρό άρωμα στο λυκίσκο και τη [[μπύρα]]. Υπάρχουν πάρα πολλές εμπορικές ποικιλίες λυκίσκου, οι οποίες χαρακτηρίζονται από την περιεκτικότητα σε πτητικό έλαιο και οξέα, από την εποχή ωρίμανσης (πρώιμη, μεσοπρώιμη, όψιμη), την παραγωγικότητα και το μήκος του κώνου.
Ο λυκίσκος είναι από τα πιο ταχυφυή φυτά. Μέσα σε λίγους μήνες μπορεί και αναπτύσσει τεράστια φυτική μάζα, γι' αυτό είναι πολύ απαιτητικό φυτό σε φως, θρεπτικά συστατικά και νερό. Ο λυκίσκος προτιμά τα βαθιά, πολύ πλούσια σε θρεπτικά συστατικά, ελαφρά εδάφη, ενώ ανέχεται ευρέα όρια pH, από 6 μέχρι 8.
Η εγκατάσταση της φυτείας γίνεται την άνοιξη μόλις περάσουν οι κίνδυνοι των παγετών. Ο λυκίσκος προσβάλλεται από πολλές ασθένειες. Οι σοβαρότερες είναι το ωίδιο και ο ψευδοπερονόσπορος. Η πρώτη αντιμετωπίζεται με θειάφι και η δεύτερη με σκευάσματα χαλκού.
Χρησιμοποιείται παραδοσιακά ως κατασταλτικό και γι' αυτό το λόγο κατά το παρελθόν αλλά ακόμα και τώρα, το λουλούδι του λυκίσκου το χρησιμοποιούσαν συχνά ως πρώτη ύλη στο {{ασαφές|γέμισμα των μαξιλαριών}}.
==Είδη και ποικιλίες==
[[Image:Humulus japonicus (huja).jpg|thumb|Σπόροι ιαπωνικού λυκίσκου]]
| 