Διάλυση της Γιουγκοσλαβίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Ετικέτα: μεγάλη προσθήκη |
|||
Γραμμή 113:
{{quote|Εμείς οι Σέρβοι θα ενεργήσουμε προς το συμφέρον της Σερβίας σύμφωνα ή όχι με το σύνταγμα, σύμφωνα ή όχι με το νόμο, σύμφωνα ή όχι με τα καταστατικά του κόμματος.| Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς<ref>Ramet, Sabrina P. 2006. The Three Yugoslavias: State-Building and Legitimation. Indiana University Press. p598.</ref>}}
===Αντιγραφειοκρατική επανάσταση===
Η αντιγραφειοκρατική επανάσταση ήταν μια σειρά διαμαρτυριών στη Σερβία και το Μαυροβούνιο που ενορχηστρώθηκαν από το Μιλόσεβιτς, για να ανεβάσει στην εξουσία τους υποστηρικτές του στη ΣΑΕ της Βοϊβοντίνας, στη ΣΑΕ του Κοσσυφοπεδίου και στη [[Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Μαυροβουνίου]] (ΣΟΔ Μαυροβουνίου), προσπαθώντας να εκδιώξει τους αντιπάλους του. Η κυβέρνηση του Μαυροβουνίου επέζησε ενός πραξικοπήματος τον Οκτώβριο του 1988 <ref>{{cite news|author= Henry Kamm |authorlink = Henry Kamm |url=https://www.nytimes.com/1988/10/09/world/yugoslav-police-fight-off-a-siege-in-provincial-city.html?sq=Montenegro+protest&scp=26&st=nyt |title=Yugoslav Police Fight Off A Siege In Provincial City |newspaper=New York Times |date=9 October 1988 |accessdate=2 February 2010}}</ref> αλλά όχι του δεύτερου τον Ιανουάριο του 1989. <ref>{{cite news |agency=[[Reuters]] |url=https://www.nytimes.com/1989/01/12/world/leaders-of-a-republic-in-yugoslavia-resign.html?sq=Titograd&scp=2&st=nyt |title=Leaders of a Republic In Yugoslavia Resign |newspaper=[[The New York Times]] |date=12 January 1989 |accessdate=7 February 2010 |archivedate=25 July 2012 |deadurl=no |archiveurl=https://www.webcitation.org/69QmSYE7N?url=http://www.nytimes.com/1989/01/12/world/leaders-of-a-republic-in-yugoslavia-resign.html |df=dmy }}</ref>
Εκτός από την ίδια τη Σερβία ο Μιλόσεβιτς μπορούσε τώρα να τοποθετήσει εκπροσώπους των δύο επαρχιών και της ΣΔ του Μαυροβουνίου στη Γιουγκοσλαβική Προεδρία. Το ίδιο ακριβώς εργαλείο, που πριν είχε μειώσει την επιρροή της Σερβίας, χρησιμοποιήθηκε τώρα για να την αυξήσει: στην οκταμελή Προεδρία ο Μιλόσεβιτς μπορούσε να βασιστεί σε τουλάχιστον τέσσερις ψήφους - της ΣΔ του Μαυροβουνίου (μετά τα εκεί γεγονότα), τη δική του μέσω της ΣΔ της Σερβίας και τώρα επίσης των ΣΑΕ Βοϊβοντίνας και Κοσσυφοπεδίου. Με μια σειρά από συλλαλητήριο, που ονομάστηκαν "Συλλαλητήρια της Αλήθειας", οι υποστηρικτές του Μιλόσεβιτς κατάφεραν να ανατρέψουν τις τοπικές κυβερνήσεις και να τις αντικαταστήσουν με τους συμμάχους τους.
Ως αποτέλεσμα αυτών των γεγονότων το Φεβρουάριο του 1989 οι Αλβανοί ανθρακωρύχοι στο Κοσσυφοπέδιο οργάνωσαν μια απεργία ζητώντας τη διατήρηση της απειλούμενης πλέον αυτονομία<ref name="Ramet2010">{{cite book|last=Ramet|first=Sabrina P.|title=Central and Southeast European Politics Since 1989|url=https://books.google.com/books?id=oFXdiS25N78C&pg=PA361|accessdate=9 March 2012|date=18 February 2010|publisher=Cambridge University Press|isbn=9780521716161|page=361}}</ref>. Αυτό συνέβαλε στην εθνοτική σύγκρουση μεταξύ του Αλβανικού και του Σερβικού πληθυσμού της επαρχίας. Τη δεκαετία του 1980 οι Αλβανοί ήταν η πλειοψηφία, το 77% του πληθυσμού του Κοσσυφοπεδίου.<ref>[[Demographics of Kosovo#1968-1989: Autonomy]]</ref>
Τον Ιούνιο του 1989, κατά την 600η επέτειο της [[Μάχη του Κοσσυφοπεδίου|ιστορικής ήττας]] της Σερβίας στην πεδιάδα του Κοσσυφοπεδίου, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς εκφώνησε την ομιλία στο Γκαζίμεσταν, σε 200.000 Σέρβους, με σερβικό εθνικιστικό θέμα, επικαλούμενος σκόπιμα τη μεσαιωνική ιστορία της Σερβίας. Η αντίδραση του Μιλόσεβιτς στην ανικανότητα του ομοσπονδιακού συστήματος ήταν να κάνει συγκεντρωτική την κυβέρνηση. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η Σλοβενία και η Κροατία επιδίωκαν μακροπρόθεσμα την ανεξαρτησία, αυτό θεωρήθηκε απαράδεκτο.
===Επιπτώσεις===
Εν τω μεταξύ η [[Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Κροατίας]] (ΣΔ Κροατίας) και η [[Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Σλοβενίας]] (ΣΔ Σλοβενίας) υποστήριξαν τους αλβανούς ανθρακωρύχους και τον αγώνα τους για αναγνώριση. Τα ΜΜΕ στη Σλοβενία δημοσίευαν άρθρα που σύγκριναν το Μιλόσεβιτς με τον Ιταλό φασίστα δικτάτορα [[Μπενίτο Μουσολίνι]]. Ο Μιλόσεβιτς υποστήριξε ότι αυτή η κριτική ήταν αβάσιμη και αποτελούσε "διάδοση της σερβοφοβίας"<ref>[http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,968740,00.html Communism O Nationalism!], ''[[TIME Magazine]]'', 24 October 1988</ref>. Τα κρατικά μέσα ενημέρωσης του Μιλόσεβιτς ισχυρίστηκαν ως απάντηση ότι ο Μίλαν Κούτσαν, επικεφαλής της Ενωσης Κομμουνιστών της Σλοβενίας, επιδοκίμαζε την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου και της Σλοβενίας. Οι αρχικές απεργίες στο Κοσσυφοπέδιο μετατράπηκαν σε εκτεταμένες διαδηλώσεις που ζητούσαν το Κοσσυφοπέδιο να γίνει η έβδομη δημοκρατία. Αυτό εξόργισε την ηγεσία της Σερβίας, που έκανε χρήση αστυνομικών δυνάμεων και στη συνέχεια του ομοσπονδιακού στρατού ([[Γιουγκοσλαβικός λαϊκός στρατός|Γιουγκοσλαβικού Λαϊκού Στρατού]]) με εντολή της ελεγχόμενης από τη Σερβία Προεδρίας.
Το Φεβρουάριο του 1989 ο Αλβανός Αζέμ Βλάσι, εκπρόσωπος της ΣΑΕ Κοσσυφοπεδίου στην Προεδρία, αναγκάστηκε να παραιτηθεί και αντικαταστάθηκε από σύμμαχο του Μιλόσεβιτς. Αλβανοί διαδηλωτές ζήτησαν να επιστρέψει στη θέση του ο Βλάσι και η υποστήριξη από το Βλάσι των διαδηλώσεων προκάλεσε την αντίδραση του Μιλόσεβιτς και των συμμάχων του, που δήλωσαν ότι αυτό ήταν μια «αντεπανάσταση κατά της Σερβίας και της Γιουγκοσλαβίας» και ζήτησαν από την ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβική κυβέρνηση να καταστείλει με τη βία τους Αλβανούς απεργούς. Ο στόχος του Μιλόσεβιτς υποβοηθήθηκε όταν σχηματίστηκε τεράστια διαδήλωση έξω από το Γιουγκοσλαβικό κοινοβούλιο στο Βελιγράδι από τους Σέρβους υποστηρικτές του Μιλόσεβιτς, που ζήτησαν από τις Γιουγκοσλάβικες στρατιωτικές δυνάμεις να ενισχύσουν την παρουσία τους στο Κοσσυφοπέδιο για να προστατεύσουν τους εκεί Σέρβους και να καταστείλουν την απεργία.
Στις 27 Φεβρουαρίου ο εκπρόσωπος ΣΔ Σλοβενίας στη συλλογική προεδρία της Γιουγκοσλαβίας Μίλαν Κούτσαν αντιτάχθηκε στις απαιτήσεις των Σέρβων και έφυγε από το Βελιγράδι για τη Σλοβενία, όπου παρακολούθησε μια συνάντηση στη [[Λιουμπλιάνα]], συνδιοργανωμένη με τις δυνάμεις της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, υποστηρίζοντας δημόσια τις προσπάθειες των Αλβανών διαδηλωτών που απαιτούσαν την απελευθέρωση του Βλάσι. Στο ντοκιμαντέρ του [[BBC]] το 1995 ''Ο θάνατος της Γιουγκοσλαβίας'' ο Κούτσαν ισχυρίστηκε ότι το 1989 ανησυχούσε ότι, με τις επιτυχίες της αντιγραφειοκρατικής επανάστασης του Μιλόσεβιτς στις επαρχίες της Σερβίας καθώς και στο Μαυροβούνιο, η μικρή του δημοκρατία θα ήταν ο επόμενος στόχος για ένα πολιτικό πραξικόπημα από τους υποστηρικτές του Μιλόσεβιτς, αν το πραξικόπημα στο Κοσσυφοπέδιο έμενε ανεμπόδιστα. Η Σερβική κρατική τηλεόραση κατήγγειλε τον Κούτσαν ως αποσχιστικό, προδότη και υποστηρικτή της αλβανικής απόσχισης.
Οι διαδηλώσεις των Σέρβων συνεχίστηκαν στο Βελιγράδι απαιτώντας δράση στο Κοσσυφοπέδιο. Ο Μιλόσεβιτς έδωσε εντολή στον κομμουνιστή εκπρόσωπο Πέταρ Γκράτσανιν να βεβαιωθεί ότι οι διαδηλώσεις συνεχίζονταν, ενώ συζητούσε θέματα στο συμβούλιο της Ένωσης Κομμουνιστών, ως μέσο για να παρακινήσει τα υπόλοιπα μέλη να συνειδητοποιήσουν ότι είχε με το μέρος του αυτή την τεράστια υποστήριξη για την καταστολή της αλβανικής απεργίας στο Κοσσυφοπέδιο. Ο βουλευτής του Σερβικού κοινοβουλίου Μπόρισαβ Γιόβιτς, ισχυρός σύμμαχος του Μιλόσεβιτς, συναντήθηκε με τον τότε Πρόεδρο της Γιουγκοσλαβικής Προεδρίας, το Βόσνιο εκπρόσωπο [[Ράιφ Ντιζντάρεβιτς]] και ζήτησε από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να δεχθεί τα σερβικά αιτήματα. Ο Ντιζντάρεβιτς διαφώνησε με το Γιόβιτς, λέγοντας «Εσείς [Σέρβοι πολιτικοί] οργανώαατε τις διαδηλώσεις, εσείς να τις ελέγξετε», αλλά ο Γιόβιτς αρνήθηκε να αναλάβει την ευθύνη για τις ενέργειες των διαδηλωτών. Ο Ντιζνταρέβιτς αποφάσισε τότε να προσπαθήσει να ηρεμήσει την κατάστασηο ίδιος μιλώντας με τους διαδηλωτές, κάνοντας μια παθιασμένη ομιλία για την ενότητα της Γιουγκοσλαβίας.
===Στήνοντας το σκηνικό===
| |||