Φρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

O '''Φρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν''' (''Federico II Hohenstaufen'', [[26 Δεκεμβρίου]] [[1194]] - [[13 Δεκεμβρίου]] [[1250]]) ήτανεπικεφαλής έναςτου από[[Οίκος τουςτων πιοΧοενστάουφεν|Οίκου ισχυρούςτων Χοενστάουφεν]] ήταν [[Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|αυτοκράτορες]] της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας([[1220]] κατά τον Μεσαίωνα και επικεφαλής του- [[Οίκος των Χοενστάουφεν|Οίκου των Χοενστάουφεν1250]]. Ήταν), [[Κατάλογος μοναρχώνβασιλέων της ΣικελίαςΙερουσαλήμ|Βασιλιάς της ΣικελίαςΙερουσαλήμ]] ([[11981225]] - [[12501228]]), αυτοκράτορας της [[ΑγίαΚατάλογος Ρωμαϊκήμοναρχών Αυτοκρατορίατης Σικελίας|ΑγίαςΒασιλιάς Ρωμαϊκήςτης ΑυτοκρατορίαςΣικελίας]] ([[12201198]]-[[1250]]) και [[Βασίλειο της Θεσσαλονίκης|Επίτιμος βασιλέας της Θεσσαλονίκης]]. Ο Φρειδερίκος Β΄ ήταν γιος και διάδοχος του [[Ερρίκος ΣΤ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Ερρίκου ΣΤ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]] και της [[Κωνσταντία Ωτβίλ της Σικελίας|Κωνσταντίας των Ωτβίλ]], κόρης του [[Ρογήρος Β΄ της Σικελίας|Ρογήρου Β΄ της Σικελίας]] .

Την εποχή του Φρειδερίκου Β΄ η [[Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία]] έφτασε στην μεγαλύτερη εδαφική τηςμέγιστη επέκταση, επεκτεινόταν από την [[Σικελία]] σε ολόκληρη την [[Ιταλία]] και έφτανε μέχρι την Γερμανία. Οι Σταυροφορίες προχωρούσανσυνεχίστηκαν με επιτυχία, ο ίδιος κατέλαβε την [[Ιερουσαλήμ]] και στέφτηκε βασιλιάς της πόλης, συγκρούστηκε με τον πάπα αλλά επικράτησε. Ο Φρειδερίκος Β΄ έβλεπε τον εαυτό του απόγονο των [[Ρωμαϊκή αυτοκρατορία|Ρωμαίων αυτοκρατόρων]] διεκδίκησε τον τίτλο του ''"βασιλιά των Ρωμαίων"'' (1212) και έγινε κάτοχος χωρίς αντίσταση (1215).<ref>"His dream of universal power made him regard himself as an emperor of classical times and a direct successor to Augustus", notes Roberto Weiss, The Renaissance Discovery of Classical Antiquity (Oxford: Blackwell) 1973:12.</ref> Σε ηλικία τριών ετών στέφτηκε βασιλιάς της Σικελίας μαζί με την μητέρα του Κωνσταντία του Ωτβίλ που ήταν μέλος του [[Οίκος των Ωτβίλ|Οίκου των Ωτβίλ]] και κόρη του [[Ρογήρος Β΄ της Σικελίας|Ρογήρου Β΄ της Σικελίας]]. Τον τίτλο του βασιλιά της Ιερουσαλήμ τον κέρδισε με τον γάμο του με την Ισαβέλλα Β΄ της Ιερουσαλήμ και με την συμμετοχή του στην [[ΣΤ΄ Σταυροφορία]]. Ο Φρειδερίκος Β΄ ήρθε ωστόσο σε σκληρή σύγκρουση με τον πάπα και αφορίστηκε τέσσερις φορές, ο [[Πάπας Γρηγόριος Θ΄]] έφτασε στο σημείο να τον αποκαλέσει [[Αντίχριστος|Αντίχριστο]]. Ο Φρειδερίκος Β΄ ήταν εξαιρετικά καλλιεργημένος αυτοκράτορας, μιλούσε έξι γλώσσες και ήταν προστάτης των γραμμάτων και των τεχνών.<ref>http://www.elfinspell.com/VillaniBk6a.html</ref> Σημαντικό ρόλο στην καλλιέργεια του έπαιξε η εκπαίδευση του στην Σικελική σχολή ποίησης, η Σικελική αυλή στο [[Παλέρμο]] ιδρύθηκε το 1220 και καθιέρωσε για πρώτη φορά στο νησί επίσημη γλώσσα στο νησί τα Ιταλικά. Η ποίηση της σχολήςΣικελίας είχεάφησε σημαντικές επιδράσεις από την λογοτεχνία στην σύγχρονη Ιταλική γλώσσαλογοτεχνία.<ref>Smmartino, Peter; Roberts, William (1 January 2001). Sicily: An Informal History</ref> Ο Φρειδερίκος Β΄ απαγόρευσε την ''"δίκη με δοκιμασία"'' που έβλεπε ως ύποπτη.<ref>https://web.archive.org/web/20150429053347/http://www.stupormundi.it/Houben1.htm</ref> Με τον θάνατο του ο Οίκος των Χοενστάουφεν ξεκληρίστηκε, η αυτοκρατορία πέρασε μεγάλη περίοδο παρακμής και θα ανακάμψει 250 χρόνια αργότερα όταν γίνει αυτοκράτορας ο [[Κάρολος Κουίντος]].<ref>Abulafia, David (2002). Frederick II: A Medieval Emperor. London: Pimlico. σ. 1.</ref>

Με τον θάνατο της Κωνσταντίας κηδεμόνας του μικρού Φρειδερίκου ορίστηκε ο [[Πάπας Ιννοκέντιος Γ΄]], δάσκαλος του την ίδια εποχή ήταν ο μελλοντικός [[Πάπας Ονώριος Γ΄]].<ref>http://www2.fiu.edu/~mirandas/bios1193.htm#Cencio</ref> Ένας απεσταλμένος του θείου του Φίλιππου της Σουηβίας με την βοήθεια πλοίων από την [[Γένοβα]] ταξίδευσε στην Σικελία, έκανε απαγωγή του μικρού Φρειδερίκου και κυβέρνησε την Σικελία.<ref>http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani_(Dizionario-Biografico)/</ref> Οι Γερμανοί στρατηγοί κυβέρνησαν μέχρι την εποχή που ο μικρός Φρειδερίκος ενηλικιώθηκε (1208), το πρώτο καθήκον του ήταν να αποκτήσει την εξουσία στην Σικελία και ολόκληρη την νότια Ιταλία και να υποτάξει τους βαρόνους.<ref>http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani_(Dizionario-Biografico)/</ref> Ο [[Όθων Δ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]] στέφτηκε από τον πάπα Ιννοκέντιο Γ΄ Ρωμαίος αυτοκράτορας (1209). Ο Όθων προσπάθησε να επιβάλει την εξουσία του σε όλους τους βαρόνους στην νότια Ιταλία και την Σικελία επειδή φοβήθηκε τις φιλοδοξίες του Φρειδερίκου, προχώρησε σε εκστρατεία και έφτασε μέχρι την [[Καλαβρία]] χωρίς αντίσταση.<ref>http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani_(Dizionario-Biografico)/</ref> Ο Ιννοκέντιος Γ΄ αντιδρώντας ήρθε σε σύγκρουση με τον Όθων Δ΄, τον Σεπτέμβριο του 1211 στην ''"Δίετα της Νυρεμβέργης"'' υποστήριξε τους ευγενείς που επαναστάτησαν και εξέλεξαν νέο βασιλιά των Γερμανών τον Φρειδερίκο, αφόρισε τον Όθων και τον διέταξε να επιστρέψει στην Γερμανία.<ref>http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani_(Dizionario-Biografico)/</ref> Ο Φρειδερίκος Β΄ εξέπλευσε στο [[Γκαέτα]] με μία μικρή συνοδεία, συνάντησε τον πάπα και υποσχέθηκε να χωρίσει μελλοντικά τον τίτλο του βασιλιά της Σικελίας με τον τίτλο του αυτοκράτορα και να ορίσει αντιβασίλισσα την σύζυγο του Κωνσταντία. Μετά την συνάντηση με τον πάπα προχώρησε στην [[Λομβαρδία]] και έφτασε τον Σεπτέμβριο του 1212 στην [[Κωνστάντζα]] λίγες ώρες πριν τον Όθων.<ref>http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani_(Dizionario-Biografico)/</ref>

Ο Φρειδερίκος Β΄ στέφτηκε Γερμανός βασιλιάς στο [[Μάιντς]] (9 Δεκεμβρίου 1212) αλλά η εξουσία του ήταν ασθενής και περιοριζόταν μόνο στην νότια Γερμανία, την βόρεια με κέντρο την Γκελφ εξακολουθούσε να κατέχει ο Όθων παρά τον αφορισμό του. Η ήττα του Όθων Δ΄ στο Μπουβίν ανάγκασε τον Όθων Δ΄ανάγκασε να αποσυρθεί στα κληρονομικά του εδάφη στο Γκελφ χωρίς οπαδούς όπου και πέθανε (1218).<ref>Welfs, Hohenstaufen and Habsburgs, Michael Toch, The New Cambridge Medieval History:c.1198-c.1300, Vol. 5, ed. David Abulafia, Rosamond McKitterick, (Cambridge University Press, 1999), 381.</ref>

Ο Γερμανός πρίγκιπας με την υποστήριξη του Ιννοκέντιου Γ΄ εξελέγη βασιλιάς των Γερμανών (1215), η στέψη του έγινε στο [[Άαχεν]] από έναν από τους Γερμανούς αρχιεπισκόπους (23 Ιουλίου 1215). Μετά από πέντε χρόνια διαπραγματεύσεων ανάμεσα στον Φρειδερίκο Β΄, τον Ιννοκέντιο Γ΄ και τον διάδοχο του πάπα [[Πάπας Ονώριος Γ΄|Ονώριο Γ΄]] ο Φρειδερίκος Χοενστάουφεν εξελέγη από τον Ονώριο Γ΄ αυτοκράτορας, η στέψη του έγινε στην [[Ρώμη]] (22 Νοεμβρίου 1220)[13].<ref>Welfs, Hohenstaufen and Habsburgs, Michael Toch, The New Cambridge Medieval History:c.1198-c.1300, Vol. 5, ed. David Abulafia, Rosamond McKitterick, (Cambridge University Press, 1999), 381.</ref> Την ίδια εποχή ο μεγαλύτερος γιος του Φρειδερίκου Ερρίκος πήρε τον τίτλο του βασιλιά των Ρωμαίων.<ref>Welfs, Hohenstaufen and Habsburgs, Michael Toch, The New Cambridge Medieval History:c.1198-c.1300, Vol. 5, ed. David Abulafia, Rosamond McKitterick, (Cambridge University Press, 1999), 381.</ref> Ο Φρειδερίκος Β΄ σε αντίθεση με τους προκατόχους του στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν έμενε στην Γερμανία. Βοήθησε τον Γάλλο βασιλιά [[Φίλιππος Β΄ της Γαλλίας|Φίλιππο Αύγουστο]] και τον [[Εύδης Γ΄ της Βουργουνδίας|Εύδη Γ΄ της Βουργουνδίας]] να τερματίσουν τον ''"Πολεμο της Διαδοχής στην Καμπανία"''. Επιτέθηκε στην [[Λωρραίνη (περιοχή)|Λωρραίνη]], έκαψε την [[Νανσί]], συνέλαβε τον [[Θεοβάλδος Α΄ της Λωρραίνης|Θεοβάλδο Α΄ της Λωρραίνης]] και τον ανάγκασε να αποσύρει την υποστήριξη του από τον [[Εράρ του Μπριέν-Ραμρύ]].

Μετά την στέψη του (1220) διέμενε είτε στο [[Βασίλειο της Σικελίας]] είτε έλλειπε σε Σταυροφορίες μέχρι το 1236 που επισκέφτηκε για τελευταία φορά την Γερμανία. Την επόμενη χρονιά επέστρεψε στην Σικελία (1237) και παρέμεινε στο νησί τα επόμενα 13 χρόνια μέχρι τον θάνατο του, στην Γερμανία παρέμεινε εκπρόσωπος τουαντικαταστάτης ο γιος του Κορράδος. Στο Βασίλειο της Σικελίας ολοκλήρωσε τις μεταρρυθμίσεις που ξεκίνησε ο παππούς του Ρογήρος Β΄ (1140) και έμειναν γνωστές ως ''"Ασσίζεις του Αριάνο"''. Οι αρχικές του προθέσεις φάνηκαν ορατές στις ''"Ασσίζεις του Καπούα"'' (1220), ολοκληρώθηκαν με το ''"Καταστατικό του [[Μέλφι]]"'' (1231) μια συλλογή νόμων που παρέμεινε πανίσχυρη για πολλά χρόνια αργότερα. Το βασίλειο της Σικελίας έγινε μία απολυταρχική πεφωτισμένη μοναρχία, οι νόμοι του Φρειδερίκου Β΄ διατηρήθηκαν στο νησί μέχρι το 1819.

Την εποχή που ορκίστηκε βασιλιάς των Ρωμαίων υποσχέθηκε στον πάπα την συμμετοχή του σε Σταυροφορία αλλά παρά τις ασταμάτητες υποσχέσεις του δεν πήγε ο ίδιος δεν πήγε ποτέ, δεν ταξίδευσε ούτε στην [[Αίγυπτος|Αίγυπτο]] όταν αναχώρησε η [[Ε΄ Σταυροφορία]] (1217). Ο [[Λουδοβίκος Α΄ δούκας της Βαυαρίας]] απεστάλληαπεστάλη στην Αίγυπτο σαν εκπρόσωπος του ξανά χωρίς να πάει ο ίδιος ο αυτοκράτορας. Ο παπικός απεσταλμένος Πελάγιος απέρριψε ενοχλημένος την πρόταση του [[Αγιουβίδες|Αγιουβίδη]] Σουλτάνου Αλ-Καμίλ (1177 - 1238) να δώσει το [[Βασίλειο της Ιερουσαλήμ]] και σε αντάλλαγμα να αποχωρήσει από την Αίγυπτο λόγω απουσίας του Φρειδερίκου. Η Σταυροφορία κατέληξε τελικά σε ολοκληρωτική αποτυχία και η [[Νταμιέτα]] έπεσε στους Μουσουλμάνους (1221).<ref>Madden, Thomas F. The New Concise History of the Crusades. MD: Rowman and Littlefield Publishers, Inc., 2006.</ref> Ο πάπας Ονώριος Γ΄ έντονα ενοχλημένος κατηγόρησε σαν υπεύθυνο τον αυτοκράτορα Φρειδερίκο Β΄.<ref>Honorius III. "Ad Fredericum Romanorum Imperatorem." In Medii Aevi Bibliotheca Patristica Tomus Quartus, edited by CésarCesar Auguste Horoy, 28–29.</ref>

''"Πήγε στην [[Μεσόγειος Θάλασσα|Μεσόγειο]] και επί τρεις μέρες προετοίμαζε την αναχώρηση του ... χτυπήθηκε από μία σκληρή ασθένεια και οπισθοχώρησε ... η δικαιολογία αυτή μαλάκωσε λίγο την ντροπή πουγια του έφερε ητην νέα αποτυχία"''.<ref>Peters, ed. (1971). "Roger of Wendover". Christian Society and the Crusades. Philadelphia.</ref>

Σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης ο [[Θόλος του Βράχου]] και το [[Τέμενος Αλ-Άκσα]] θα παρέμεναν σε μουσουλμανικά χέρια ενώ η Ιερουσαλήμ θα παρέμενεέμενε χωρίς οχυρώσεις. Οι [[Ναΐτες Ιππότες]] και οι [[Ιωαννίτες Ιππότες]] δεν έμειναν καθόλου ικανοποιημένοι, κατηγόρησαν τον αυτοκράτορα ότι πρόδωσε για προσωπικά οφέλη την Σταυροφορία και τους στόχους τους. Ο Άλ-Καμίλ ήταν αρκετά οξύθυμος και επικίνδυνος κάθε στιγμή για νέο πόλεμο αλλά υποσχέθηκε ότι θα παραμείνει ειρηνικός όσο οι αντίπαλοι του δεν προκαλούσαν. Η Συνθήκη ολοκληρώθηκε με την στέψη του Φρειδερίκου Χοενστάουφεν σαν βασιλέα της Ιερουσαλήμ (18 Μαρτίου 1229), η σύζυγος του Ισαβέλλα ωστόσο πέθανε γρήγορα αφήνοντας τον νήπιο γιο τους Κορράδο νόμιμο βασιλιά. Δεν είναι γνωστό αν η στέψη του ήταν πλήρης με ολόκληρο το τελετουργικό, σε γράμμα που έγραψε στον [[Ερρίκος Γ΄ της Αγγλίας|Ερρίκο Γ΄ της Αγγλίας]] γράφει ότι τοποθέτησαν στο κεφάλι του το αυτοκρατορικό στέμμα των Ρωμαίων. Στην τελετή στέψης του ο Φρειδερίκος Β΄ φορούσε έναν πολυτελή κόκκινο Αραβικό μανδύα που χρονολογείται σύμφωνα με το Μουσουλμανικό ημερολόγιο από το 528. H στέψη περιγράφεται ότι έγινε με ''"μεγάλη μεγαλοπρέπεια, λάμψη, γενναιοδωρία και αμέτρητες ευχές για την εκπλήρωση των επιθυμιών του"''. Ο πολυτελής μανδύας με τον οποίο έγινε η στέψη εκτίθεται σήμερα στο [[Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης]]. Ο Λατίνος πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης Τζέραλντ της Λωζάνης δεν παρέστη στην τελετή, η τελετή έγινε από τον επίσκοπο της Καισάρειας υπό τις οδηγίες του πατριάρχη. Ο Φρειδερίκος Β΄ συνάντησε ισχυρή αντίσταση από τους τοπικούς βαρόνους που οδήγησε σε εξέγερση, πρωτεργάτης ήταν ο [[Ιωάννης Α΄ της Βηρυτού]] κάτι που τον οδήγησε σε αναχώρηση από την Άκρα (1244).

Η κατοχή της Ιερουσαλήμ έφερε στον Φρειδερίκο μεγάλη δόξα και εκτίμηση στους Ευρωπαϊκούς κύκλους αλλά η απόφαση του να εγκαταλείψει την Σταυροφορία προκάλεσε τεράστια εκκλησιαστική εχθρότητα. Ο πάπας ακύρωσε με την ''"Συνθήκη του Σεπράνο"'' (1230) τον αφορισμό, η απόφαση του αυτή βασίστηκε μόνο στην απαίτηση των Ευρωπαίων ηγετών που υποστήριζαν τον Φρειδερίκο. Ο [[Φίλιππος της Νοβάρα]] γράφει : ''"ο αυτοκράτορας εγκατέλειψε την Άκρα ντροπιασμένος, ταπεινωμένος και καταραμένος"''.<ref>Peters (ed.) (1971). "The History of Philip of Novara". Christian Society and the Crusades. Philadelphia.</ref> Η κατάκτηση της Ιερουσαλήμ ήταν ωστόσο για τον Φρειδερίκο το πρώτο μεγάλο κατόρθωμα μετά την [[Α΄ Σταυροφορία]], αποκτά διπλή σημασία αν λάβουμε υπόψη ότι δεν είχε την υποστήριξη της εκκλησίας, άφησε όμως όταν έφυγε ένα βασίλειο ρημαγμένο με πολλές εμφύλιες συγκρούσεις. Ο Φρειδερίκος Β΄ είχε ωστόσο φανατική υποστήριξη από τις γνήσιες ομάδες των [[Τάγμα των Φραγκισκανών|Φραγκισκανών μοναχών]] που χλεύαζαν την εχθρότητα του πάπα. Ο Αρνόλδος της ΣαβοίαςΣαβοΐας ανακήρυξε την [[Δευτέρα Παρουσία]] για το 1260, ο αυτοκράτορας έκανε κατάσχεση της παπικής περιουσίας και την μοίρασε στους άπορους για τους οποίους δήλωσε ότι ήταν ''"οι μοναδικοί αληθινοί χριστιανοί"''.<ref>Marvin Harris, Cows, Pigs, Wars and Witches, Chapter 10</ref>

Μετά την προσωρινή ειρήνη που έκλεισε με τον πάπα ο αυτοκράτορας αντιμετώπισε εσωτερικό πρόβλημα με τους Γερμανούς πρίγκιπες που ήταν δυσαρεστημένοι με τον Ερρίκο ΣΤ΄, τον μεγαλύτερο γιο του από τον πρώτο γάμο του με την Κωνσταντία της Αραγωνίας. Ο πόλεμος που δέχτηκε ο πρίγκιπας Ερρίκος με την σύμφωνη γνώμη του πατέρα του τον ανάγκασε να δηλώσει παραίτηση από όλα τα προνόμια που είχε στην Γερμανία με την υπογραφή Καταστατικού. Ο Φρειδερίκος Β΄ συναντήθηκε με τον γιο του στην [[Ακυληία]] (1232) και του ζήτησε να υπογράψει το Καταστατικό, στην συνέχεια ήταν υποχρεωμένος να το επικυρώσειεπικύρωσε και ο ίδιος ο αυτοκράτορας, οι Χοενστάουφεν και οι [[Γουέλφοι και Γιβελλίνοι|Γουέλφοι]] συμφιλιώθηκαν (1235).<ref>http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani_(Dizionario-Biografico)/</ref> Οι Χοενστάουφεν και οι [[Γουέλφοι και Γιβελλίνοι|Γουέλφους]] συμφιλιώθηκαν (1235). Ο [[Όθων Α΄ του Μπρούνσβικ]] εγγονός του [[Ερρίκος ο Λέων|Ερρίκου του Λέων]] που είχε εκθρονιστεί από δούκας της Βαυαρίας και της Σαξονίας (1180) παραχώρησε τα εδάφη του στον Φρειδερίκο, ο ίδιος σαν ανταμοιβή του έδωσε νέους τίτλους όπως αυτόν του δούκα του Μπράουνσβαϊκ-Λύνεμπουργκ. Οι Γουέλφοι από την εποχή που είχαν εκθρονιστεί (1180) είχαν στερηθεί όλους τους τίτλους.

Ο πάπας συγκάλεσε ένα Συμβούλιο αλλά η [[Πίζα]] συνέλαβε όλους τους επισκόπους και ιερείς και τους έστειλε με ένα πλοίο από την [[Γένοβα]] στην Ρώμη. Ο Φρειδερίκος Β΄ βλέποντας ότι είναι ανοιχτός ο δρόμος για την Ρώμη επιτέθηκε εναντίον του πάπα, έκαψε την [[Ούμπρια]], κατέστρεψε την Γκροτταφερράτα και ήταν έτοιμος για επίθεση στην Ρώμη. Ο πάπας Γρηγόριος Θ΄ στο μεταξύ πέθανε (22 Αυγούστου 1241) και ο αυτοκράτορας θέλοντας να δείξει ότι ο πόλεμος γινόταν στο πρόσωπο και όχι τον θεσμό του πάπα έλυσε την πολιορκία και ελευθέρωσε δύο καρδιναλίους από την Καπούα. Τα ΡωμαικάΡωμαϊκά στρατεύματα επιτέθηκαν ωστόσο στην αυτοκρατορική φρουρά στο Τίβολι και ο Φρειδερίκος έφτασε αμέσως στην Ρώμη, οι εχθροπραξίες επαναλήστηκανεπαναλήφθηκαν τη διετία 1242 - 1243.

Ο Φρειδερίκος Β΄ αναγνώρισε τον κίνδυνο στον οποίοπου βρισκόταν η [[Χριστιανικός κόσμος|Χριστιανοσύνη]] από τους [[Μογγόλοι|Μογγόλους]] και προσπάθησε να κάνειμετατρέψει το εαυτό του σε προστάτη της θρησκείας υπεράνω του πάπα.<ref>Hungary Matthew Paris, σσ. 341-344.</ref> Άν και τους θεωρούσε τους Μογγόλους προδότες παγανιστές θαύμαζε τις ικανότητες και την στρατιωτική τους δύναμη, πείθονταςέπεισε τους υπηκόους του ότι μία νίκη απέναντι στους Μογγόλουςτους θα ήταν μεγάλη επιτυχία.<ref>Gian Andri Bezzola, Die Mongolen in AbendländischerAbendlandischer Sicht (1220-1270): Ein Beitrag zur Frage der VölkerbegegnungenVolkerbegegnungen (Bern: Francke Verlag, 1974), σσ. 79-80</ref> Την ίδια εποχή που οι Μογγόλοι επιτέθηκαν στην Ουγγαρία διαλύοντας κάθε μορφή αντίστασης στον [[Δούναβης|Δούναβη]] ο αυτοκράτορας συγκάλεσε όλους τους Γερμανούς ευγενείς για να προχωρήσει σε εκστρατεία εναντίον τους. Διέταξε τους υπηκόους του να οργανώσουν την άμυνα εναντίον τους και κάλεσε έναν μεγάλο αριθμό από τοξότες.<ref>Jackson, σσ. 66–67, σ. 71</ref> Ένας χρονικογράφος γράφει ότι το [[Μπατού]] δήλωσε την υποταγή του αλλά ο Φρειδερίκος τους αγνόησε.<ref>Jackson, σσ. 61</ref> Προσπαθούσε να είναι πάντοτε ενήμερος για τις δραστηριότητες των Μογγόλων όπως φαίνεται σε ένα γράμμα τον Ιούνιο του 1241 την εποχή που λεηλατούσαν την Ουγγαρία.<ref>Matthew Paris, English History, v.1, 344.</ref> Σε γράμμαμία επιστολή (20 Ιουνίου 1241) έδινε στρατιωτικές οδηγίες σε υπηκόους του στην [[Σουηβία]], την [[Αυστρία]] και την [[Βοημία]]. Ο στόχος του ήταν να αποφύγει τους Μογγόλους σε ανοιχτή μάχη και να τους αποκλείσει από εφόδια στα οχυρά τους, ανέβασε επίσης τους φόρους στους υπηκόους του.<ref>Regesta Imperii, (RI V) n. 3210.</ref>

Ο Θωμάς του Σπλιτ αναφέρει ότι δημιουργήθηκε μια φρενίτιδα σε ολόκληρη την [[Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία]] και στην Ιταλία με την ενίσχυση των κάστρων και των πόλεων απέναντι στους Μογγόλους.<ref>Thomas of Split, History of the Bishops, 287</ref> Ο Φρειδερίκος Β΄ της Αυστρίας άσχετα με το αν πήρε ή όχι εντολές από τον αυτοκράτορα ενίσχυσε όλα τα κάστρα στην Αυστρία.<ref>Master Roger, Epistle, 195</ref> Ο [[Βεγκέσλαος Α΄ της Βοημίας]] έκανε το ίδιο και με τα δικά του κάστρα, ενίσχυσεδιέταξε επίσης όλα τα μοναστήριμοναστήρια ώστενα είναι κάθε στιγμή να είναι έτοιμα να δεχτούν αμάχους.<ref>Harold T. Cheshire, "The Great Tartar Invasion of Europe," The Slavonic Review 5 (1926): 97.</ref> Ακολούθησαν Μογγολικές επιθέσεις που κατέληξαν όλες σε αποτυχία, η πρώτη στο [[Όλομουτς]] και η δεύτερη στο Κλότζκο, στην επόμενη επίθεση στην Βιέννη σκοτώθηκαν 300 - 700 Μογγόλοι ενώ οι Αυστριακοί έχασαν μόνο 100. Οι Μογγόλοι υποχώρησαν, στον δρόμο της επιστροφής τους κατέστρεψαν ξανά την Ουγγαρία και από εκεί δραπέτευσαν στην [[Ρωσία]], ο Φρειδερίκος Χοενστάουφεν μπορούσε να ασχοληθεί ξανά με τις Ιταλικές του υποθέσεις.<ref>Howorth, Sir Henry Hoyle. History of the Mongols: From the 9th to the 19th Century, Volume 1. Forgotten Books (June 15, 2012). σ. 152.</ref>

Τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο του 1247 με την Δίαιτα του [[Τέρνι]] ο Φρειδερίκος Β΄ ισχυροποίησε την θέση του στην Ιταλία και όρισε τους συγγενείς του αντιβασιλείς, ο γιος του Μανφρέδος παντρεύτηκε την κόρη του [[Αμεδαίος Δ΄ της Σαβοΐας|Αμεδαίου Δ΄ της Σαβοΐας]]. Ο πάπας σαν απάντησηαντιδρώντας ζήτησε την βοήθεια του [[Λουδοβίκος Θ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκου Θ΄ της Γαλλίας]] αλλά ο Γάλλος βασιλιάς σαν φίλος του αυτοκράτορα Φρειδερίκου επιθυμούσε να κλείσουν ειρήνη. Ο παπικός στρατός δεν έφτασε ποτέ στην Λομβαρδία και ο αυτοκράτορας με την συνοδεία ενός ισχυρού στρατού συγκάλεσε την επόμενη σύνοδο στο [[Τορίνο]].

Οι σύγχρονοι του Φρειδερίκου τον χαρακτηρίζουν ''"θαύμα του κόσμου"''.<ref>http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani_(Dizionario-Biografico)/</ref> Οι περισσότεροι τονίζουν ότι είχε ανορθόδοξη συμπεριφορά που διέφερε από την συνηθισμένη της εποχής και μεγάλο πείσμα.<ref>Cattaneo, Giulio. Federico II di Svevia. Rome: Newton Compton.</ref> Ο Φρειδερίκος Β΄ είχε Γερμανικό, Σικελικό και Νορμαδικό αίμα αλλά θεωρούσε τον εαυτό του ''"πάνω από όλα Σικελό"''.<ref>Maehl, William Harvey (1979). Germany in Western Civilization. σ. 64.</ref> Ο Μαιλ γράφει ''"παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του πιστός Σικελός, το ενδιαφέρον του ήταν μόνο να επεκτείνει την Σικελία μέχρι την Γερμανία και όχιποτέ το αντίθετο"''.<ref>Maehl, William Harvey (1979). Germany in Western Civilization. σ. 64.</ref> Ο Κάντορ από την άλλη γράφει ότι ''"ο Φρειδερίκος δεν είχε καμία πρόθεση να εγκαταλείψει την Σικελία και την Νάπολη που χρησιμοποιούσε σαν έδρα του, ήταν παντελώς αδιάφορος για την Γερμανία"''.<ref>Cantor, Norman F. (1993). The Civilization of the Middle Ages. σ. 458.</ref>

Ο Φρειδερίκος Β΄ ήταν έντονα σκεπτικιστής με τον χριστιανισμό για την εποχή του, οι παπικοί τον είχαν μόνιμα εχθρό τους είχε δεχτεί πολλούς αφορισμούς ενώ ο πάπας Γρηγόριος Θ΄ έφτασε στο σημείο να τον πει ''"Αντίχριστο"''. Κατηγορήθηκε πολλές φορές για βλασφημία και παγανισμό αλλά στην πραγματικότητα είχε στενές σχέσεις με τα θρησκευτικά τάγματα που εκπροσωπούσαν τον γνήσιο χριστιανισμό όπως τους Κιστερκιανούς, τους Φραγκισκιανούς και το Τάγμα της Αγίας Ελισάβετ.<ref>http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani_(Dizionario-Biografico)/</ref> Ο [[Δάντης Αλιγκέρι]] τονίζει τον παγανισμό του όταν τοποθετεί τον Φρειδερίκο Β΄ στο έκτο τάγμα μαζί με τους αιρετικούς.<ref>Singleton, Charles (1989). The Divine Comedy, Vol. 1: Inferno, 2: Commentary. Princeton UP. σ. 159.</ref> Μετέφερε τους μουσουλμάνους στην Λούκερα μαζί με τον χριστιανικό στρατό και τους τοποθέτησε σωματοφύλακες επειδή σαν αλλόθρησκοι είχαν το πλεονέκτημα να αποφεύγουν τον αφορισμό. Έμεινε ορφανός σε ηλικία τριών ετών και από τους δυο γονείς του , μεγάλωσε στους δρόμους με μοναδικό κηδεμόνα τον πάπα Ιννοκέντιο Γ΄ που τον πάντρεψε σε ηλικία 14 ετών με την 25χρονη κόρη του βασιλιά της Αραγωνίας και απέκτησε έναν γιο τον Ερρίκο.

Η συμπεριφορά του Φρειδερίκου Β΄ στις Σταυροφορίες στάθηκε άλλο ένα θέμα συζήτησης για την αμφισβήτηση του, διαπραγματεύτηκε περίπου πέντε μήνες με τον Αγιουβίδη σουλτάνο της Αιγύπτου για την παράδοση των Ιεροσολύμων, ο σουλτάνος τον κάλεσε και του έκανε θερμή υποδοχή. Όταν δεν μπόρεσε να κάνει ο [[Μουεζίνης]] την πρωινή του προσευχή ο αυτοκράτορας δήλωσε : ''"παρέμεινα στα Ιεροσόλυμα για να ακούσω την προσευχή των μουσουλμάνων στον θεό τους"''. Την παράδοση της πόλης από τον σουλτάνο οι χριστιανοί είδαν σαν μεγάλη προδοσία, οι Ναΐτες έστειλαν γράμμα στον Αγιουβίδη σουλτάνο που του ζητούσανζήτησαν να θανατώσει τον Φρειδερίκο αλλά ο σουλτάνος το παρέδωσε στον ίδιο. Ο πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης αρνήθηκε να τον στέψει βασιλιά αλλά ο Φρειδερίκος Β΄ έβαλε ο ίδιος το στέμμα στο κεφάλι του.

Ο Φρειδερίκος Β΄ ήταν επίσης φανατικός συλλέκτης αγρίων και εξωτικών ζώων κάτι, που είχε εντυπωσιάσει τους ψυχρούς κατοίκους στην βόρεια Ιταλία, οι ζωολογικοί του κήποι είχαν ελέφαντες, λεοπαρδάλεις, καμήλες και εξωτικά πτηνά.<ref>Cattaneo, Giulio. Federico II di Svevia. Rome: Newton Compton.</ref> Ο Φρειδερίκος έμεινε επίσης γνωστός για πολλά πειράματα που έκανε σε ανθρώπους προκειμένου να καταλήξει σε επιστημονικά συμπεράσματα. Στο πρώτο πείραμα έκλεισε έναν φυλακισμένο σε ένα βαρέλι και πριν πεθάνει άνοιξε μια τρύπα στο βαρέλι για να δει αν φεύγει η ψυχή του. Στο δεύτερο πείραμα έδωσε φαγητό σε δύο φυλακισμένους έστειλε τον έναν για κυνήγι και τον άλλον έβαλε να κοιμηθεί, στην συνέχεια τους ξεγύμνωσε για να δει ποιος χώνεψε το φαγητό καλύτερα.

Στο τρίτο πείραμα έκλεισε βρέφη σε ένα δωμάτιο χωρίς να έρθουν σε επαφή για πολύ καιρό με ανθρώπους, με αυτό τον τρόπο ήθελε να δει αν τα παιδιά μπορούσαν να μιλήσουν την φυσική τους γλώσσα.<ref>https://sourcebooks.fordham.edu/source/salimbene1.asp</ref> Ο αυτοκράτορας δεν ήθελε να ακούσουν τα βρέφη ποτέ ανθρώπινη φωνή ώστε όταν φτάσουν σε κατάλληλη ηλικία να μιλήσουν για να μάθει σε ποια γλώσσα μίλησε ο [[Τετραγράμματο|Θεός]] στον [[Αδάμ]] και την [[Εύα]]. Ο Φρειδερίκος έβαλε νοσοκόμες να τα ταΐζουν, να τα θηλάζουν σαν κανονικά παιδιά αλλά με εντολή να μην τους μιλήσουν ποτέ ώστε να παρεκτραπεί κάθε ενδεχόμενο μίμησης της ανθρώπινης φωνής. Το πείραμα απέτυχε και τα βρέφη πέθαναν επειδή δεν μπορούσαν να μεγαλώσουν σε αυτές τις συνθήκες.<ref>Coulton, C. G. (1907). From St. Francis to Dante : translations from the chronicle of the Franciscan Salimbene, 1221-1288 with notes and illustrations from other medieval sources. London: Nutt. σ. 242</ref>

<ref>https://archive.org/details/187SalimbeneCronica11942Si219</ref> Ο Φρειδερίκος Β΄ ενδιαφέρθηκε έντονα για την αστρολογία, κάλεσε στην αυλή του διάσημους αστρονόμους και αστρολόγους όπως και τον μαθηματικό Μίχαελ Σκοτ (1175 - 1232).<ref>Pabst, Bernhard (2002). Gregor von Montesacro und die geistige Kultur SüditaliensSuditaliens unter Friedrich II. (Montesacro-Forschungen) (in German). Franz Steiner Verlag. σ. 307.</ref><ref>Little, Kirk, citing: Campion, Nicholas (2009). The Medieval And Modern Worlds</ref> Έστειλε πολλά γράμματα στις Ευρωπαϊκές αυλές για να αποκτήσει πολλές γνώσεις σχετικά με επιστήμες όπως η φυσική, η χημεία και τα μαθηματικά.<ref>GörichGorich, Knut. "Stupor mundi – Staunen der Welt". Damals (in German). Vol. 42 no. 10/2010. σ. 61</ref>

*[[Ερρίκος της Γερμανίας]] 1211 - 1242 ή Ερρίκος Β΄ της Σικελίας ή Ερρίκος Β΄ της Σουαβίας. Νυμφεύτηκενυμφεύτηκε την Μαργαρίτα των Μπάμπενμπερκ, κόρη της Θεοδώρας Αγγελίνας.<ref>Steven Runciman, The Sicilian Vespers, (Cambridge University Press, 2000), 26.</ref>

*[[Κορράδος Δ΄ της Γερμανίας]] 1228 - 1254 ή Κορράδος Α΄ της Σικελίας ή Κορράδος Α΄ της Ιερουσαλήμ.

*[[Άννα των Χοενστάουφεν]], παντρεύτηκε τον [[Ιωάννης Γ´ Δούκας Βατάτζης|Ιωάννη Γ´Γ΄ Δούκα Βατάτζη]] και άλλαξε το όνομα της από Κωνσταντία σε Άννα.<ref>Steven Runciman, The Sicilian Vespers, (Cambridge University Press, 2000), 26.</ref>