Δομήνικος Θεοτοκόπουλος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Dada (συζήτηση | συνεισφορές) επιμ. + μεταφορά κειμένου στις σημειώσεις |
Διόρθωση: Υπήρχε τρίτο πληθυντικό πρόσωπο, ενώ απαιτείτο τρίτο ενικό. |
||
Γραμμή 53:
== Κριτική θεώρηση ==
=== Μεταθανάτια φήμη ===
Κατά τη διάρκεια της ζωής του, το έργο του εκτιμήθηκε και προωθήθηκε περισσότερο από τους λόγιους, ουμανιστές και διανοούμενους και λιγότερο από το καλλιτεχνικό κατεστημένο.<ref name="Scholz89">Μ. Scholz-Hänsel, 89.</ref> Αργότερα, αγνοήθηκε για μία περίοδο περίπου τετρακοσίων ετών. Δεν υπήρξαν μιμητές του, καθώς μόνο ο γιος του φρόντισε για την αναπαραγωγή ορισμένων από τις πιο γνωστές συνθέσεις του. Στη διάρκεια του 16ου και 17ου αιώνα, ο Γκρέκο
Η τέχνη του Θεοτοκόπουλου ήταν αρκετά προσωπική και αυτόνομη, έτσι ώστε να μην ευνοηθεί η «συνέχειά» της, ενώ καθοριστικό ρόλο σε αυτό διαδραμάτισε και η νέα [[μπαρόκ]] τεχνοτροπία που εκτόπισε τον [[μανιερισμός|μανιερισμό]] του 16ου αιώνα, με αποτέλεσμα το έργο του Γκρέκο να είναι ελάχιστα γνωστό κατά την περίοδο του [[μπαρόκ]]. Στη διάρκεια του 17ου αιώνα, υπό την άνθιση του [[κλασικισμός|κλασικισμού]], και στις αρχές του 18ου, οι πίνακές του θεωρούνταν «υπερβολικοί» και «επιτηδευμένοι»,<ref name="Scholz89"/> ενώ η εκκεντρικότητά του συχνά ταυτίστηκε με ενδεχόμενη «παραφροσύνη».<ref name="Grove"/> Αργότερα, κατά την περίοδο του [[ρομαντισμός|ρομαντισμού]], τα έργα του επανεξετάστηκαν. Για τον Γάλλο ποιητή [[Θεόφιλος Γκωτιέ|Θεόφιλο Γκωτιέ]] – έναν από τους πρώτους που εξέφρασαν θαυμασμό για το ύστερο έργο του Γκρέκο – θεωρήθηκε πρόγονος του ρομαντικού κινήματος στην αναζήτηση του παράδοξου ή του ακραίου. Οι κριτικοί τέχνης Zacharie Astruc και Paul Lefort, συνέβαλαν επίσης στην προώθηση ενός νέου ενδιαφέροντος για τον Θεοτοκόπουλο, την ίδια στιγμή που Ισπανοί ζωγράφοι στο [[Παρίσι]] υιοθετούσαν την τεχνοτροπία του.<ref name="Russel1">J. Russel, [http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9C0CE5DC1739F93BA25754C0A964948260 Seeing The Art Of El Greco As Never Before], ΝΥ Times</ref> Από τους πρωταγωνιστές αυτής της τάσης υπήρξε ο Ιγνάσιο Θουλοάγα (1870-1945), καλλιτέχνης βασκικής καταγωγής, ο οποίος αντέγραφε έργα του Γκρέκο που βρίσκονταν στο [[Μουσείο ντελ Πράδο|Πράδο]].<ref name="Scholz89"/> Στην Ισπανία, εκπρόσωποι του [[ιμπρεσιονισμός|ιμπρεσιονισμού]] και του [[συμβολισμός|συμβολισμού]], ανανέωσαν το ενδιαφέρον για το έργο τού Γκρέκο, το οποίο ερμήνευσαν ως προδρομικό εκείνου τού [[Ντιέγο Βελάθκεθ|Βελάσκεθ]].
| |||