Ισπανικά κόμικς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Η περίοδος της [[Ισπανική Μεταπολίτευση|Μεταπολίτευσης]] που ακολούθησε τον θάνατο του Φράνκο το 1975, έφερε ριζικές μεταβολές στο πολιτισμικό γίγνεσθαι της Ισπανίας. Το δημοκρατικό πολίτευμα έκανε οτιδήποτε σχετιζόταν με το φασιστικό καθεστώς να φαίνεται παρωχημένο και μεταξύ αυτών ήταν και τα ''tebeos'', ενώ η πάλαι ποτέ κυρίαρχη Editorial Bruguera έκλεισε στα μέσα της δεκαετίας του 1980.<ref name=":12" /> Καινούργιοι τρόποι έκφρασης, απευθυνόμενοι σε νέους αναγνώστες και επηρεασμένοι από τις διεθνείς εξελίξεις (γαλλικά περιοδικά σαν το ''Hara-Kiri'' και το κίνημα του αμερικανικού underground),<ref name=":10" /> άρχισαν να αναπτύσσονται, ενώ ταυτόχρονα, μέχρι πρότινος απαγορευμένα έργα, όπως αυτά του [[Μίλο Μανάρα]] και του [[Ρίτσαρντ Κόρμπεν]], μεταφράζονταν εντατικά.<ref name=":12" /> Αυτή η μαζική στροφή της ισπανικής σκηνής στο ενήλικο κοινό ονομάστηκε ''El boom del cómic adulto'' («το μπουμ του ενήλικου κόμικ»).<ref>Casas (2015), σελ. 21.</ref><ref>{{Cite book|url=https://books.google.gr/books?id=T5K7DAAAQBAJ&printsec=frontcover&hl=el#v=onepage&q&f=false|title=El relato de la Transición: La Transición como relato|last=Alcántara Llarenas|first=Félix|publisher=Prensas de la Universidad de Zaragoza|year=2013|isbn=9788415770770|location=Zaragoza|page=271|chapter=El relato en viñetas en la Transición}}</ref>

Κεντρική θέση στα μεταπολιτευτικά χρόνια κατέχει το πρωτοποριακό ''Paracuellos'' (1975) του [[Κάρλος Χιμένεθ]], που εξετάζει ορισμένες σκοτεινές πτυχές της δικτατορίας και συγκαταλέγεται στα αριστουργήματα της ισπανικής σκηνής.<ref name=":11" /> Με το έργο αυτό, αλλά και με τα ''Barrio'' (1977) και ''Los Professionales'' (1982), ο Χιμένεθ έγινε ένας από τους πρώτους δημιουργούς της χώρας του που ασχολήθηκε με το αυτοβιογραφικό κόμικ.<ref>{{Cite web|url=http://www.tcj.com/the-carlos-gimenez-interview/|title=The Carlos Giménez Interview|last=Dueben|first=Alex|date=2016-05-26|website=www.tcj.com|publisher=|language=en-US|accessdate=2017-10-10}}</ref>