[[Αρχείο:III_Konrad_atvonul_Magyarorszagon.jpg|thumb|250px|left|Ο Κορράδος Γ΄ με τον στρατό του στην [[Ουγγαρία]].]]
Μετά τον θάνατο του Λοθάριου, εξελέγη βασιλιάς στις [[7 Μαρτίου]] [[1138]] και στέφθηκε στο [[Άαχεν]] 6 μέρες αργότερα. Παρέδωσε το δουκάτο της Σαξονίας στον Αλβέρτο τον γενειοφόρο και της Βαυαρίας στον Λεοπόλδο Γ΄ [[Μαγράβος|μαγράβο]] της Αυστρίας κρατώντας ο ίδιος την ψιλή κυριαρχία. Ο πόλεμος που ξέσπασε μεταξύ Γουέλφων και Γιβελίνων αργότερα επεκτάθηκε νοτιότερα στην [[Ιταλία]]. Μετά τον θάνατο του Ερρίκου ([[1139]]) ο πόλεμος συνεχίστηκε με τον γιο του, [[Ερρίκος ο Λέων|Ερρίκο τον Λέοντα]], και αργότερα τον αδελφό του, [[ΟυέλφοςΓουέλφος ΣΤ΄ της Τοσκάνης|ΟυέλφοΓουέλφο ΣΤ΄ της Τοσκάνης]].
Τελικά ο τελευταίος ηττήθηκε εξαναγκαζόμενος τον Μάιο του [[1142]] να υπογράψει συνθήκη ειρήνης με τον Κορράδο στη [[Φραγκφούρτη]]. Την ίδια χρονιά ο Κορράδος εισήλθε στη [[Βοημία]] τοποθετώντας πρίγκηπα τον γαμπρό του [[ΛαδίσλαοςΒλαδίσλαος Β΄ της Βοημίας|ΒλαδισλάβΒλαδίσλαο ô´ της Βοημίας]]. Το [[1146]], ενώθηκε με τον βασιλιά της Γαλλίας [[Λουδοβίκος Ζ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκο Ζ΄]] και τον [[Τιερί της Αλσατίας]], κόμη της Φλάνδρας προκειμένου να συμμετέχει στη [[Β΄ Σταυροφορία]], αφήνοντας βασιλιά τον γιο του, Ερρίκο Βερεγγάριο. Με 20.000 στρατό πέρασαν από την [[Ουγγαρία]] και έφτασαν στην [[Κωνσταντινούπολη]] τον Δεκέμβριο του [[1146]].
Αντί να ακολουθήσει στη συνέχεια τα χριστιανοκρατούμενα παράλια της [[Ανατολία]]ς, επέλεξε να περάσει από την ενδοχώρα της [[Ανατολία]]ς. Ως αποτέλεσμα, στις [[25 Οκτωβρίου]] [[1147]] συνετρίβη από τους [[Σελτζούκοι Τούρκοι|Σελτζούκους Τούρκους]] στη [[μάχη του Δορυλαίου]], όπου οι περισσότεροι στρατιώτες του σκοτώθηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν, ενώ δραπέτευσε μονάχα αυτός και οι ευγενείς του. Οι 2.000 Γερμανοί που σώθηκαν κατέφυγαν στη [[Νίκαια Βιθυνίας|Νίκαια]], όπου πολλοί από αυτούς αποστάτησαν και προσπάθησαν να επιστρέψουν στη [[Γερμανία]]. Ο Κορράδος, συνοδεία Γάλλων, ενώθηκε με τον κύριο στρατό του Λουδοβίκου στο [[Λοπάδιο]]. Λίγο αργότερα αρρώστησε στην [[Έφεσος|Έφεσο]] και κατέφυγε στην [[Κωνσταντινούπολη]] στην αυλή του αυτοκράτορα [[Μανουήλ Α΄]] για να αναρρώσει, με τον αυτοκράτορα να του παρέχει ιατρική φροντίδα αυτοπροσώπως. Μετά την ανάρρωσή του, μέσω της [[Άκρα]]ς έφτασε στα [[Ιεροσόλυμα]].
Συμμετείχε στην αποτυχημένη [[πολιορκία της Δαμασκού]] και μετά την τελευταία αποτυχημένη προσπάθεια του να καταλάβει την [[Ασκαλών]] επέστρεψε οριστικά στη Γερμανία. Το [[1150]], ο Κορράδος και ο Ερρίκος Βερεγγάριος νίκησαν τον Ουέλφο ΣΤ΄ και τον γιο του [[ΟυέλφοςΓουέλφος Ζ΄ της Τοσκάνης|ΟυέλφοΓουέλφο Ζ΄ της Τοσκάνης]], αλλά την ίδια χρονιά πέθανε ο Ερρίκος Βερεγγάριος και οι Ουέλφοι με τους Χοενστάουφεν έκλεισαν ειρήνη ([[1152]]). Ο Κορράδος δεν στέφθηκε ποτέ αυτοκράτορας και μέχρι το θάνατό του χρησιμοποιούσε μόνο τον τίτλο του ''βασιλέα των Ρωμαίων''. Όντας ετοιμοθάνατος και με μοναδικούς μάρτυρες τον ανιψιό του [[Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσσα|Φρειδερίκο Βαρβαρόσσα]] και τον Επίσκοπο Βαμβέργης, όρισε ως διάδοχό του τον Φρειδερίκο Βαρβαρόσσα, αντί του εξάχρονου γιου του Φρειδερίκου.
